Ολοι έχουμε ακούσει για το Αμερικανικό Ονειρο (The American Dream). Πόσοι όμως ξέρουμε το «ελληνικό όνειρο»; Θα έλεγα πως το δεύτερο είναι το αντίστροφο του πρώτου. Αν το Αμερικανικό Ονειρο λέει πως αν εργαστείς σκληρά θα τα καταφέρεις, η ελληνική εκδοχή είναι, σχηματικά, αυτή: αν είσαι αρκετά πονηρός, θα φτάσεις ψηλά δίχως να κουραστείς. Επίσης, αν το Αμερικανικό Ονειρο είναι η εκπλήρωση μιας αναδυόμενης ατομικότητας, η κορύφωση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, το «ελληνικό όνειρο» είναι η αποκατάσταση, η εξασφάλιση της βολής μας σε μια κρυφή γωνιά στον δημόσιο τομέα μέσω καναλιών που ουδεμία σχέση έχουν με τα λαομίσητα «τυπικά προσόντα».
Λένε ότι το Αμερικανικό Ονειρο «έγινε εφιάλτης». Κι όμως, για σημαντική μερίδα άξιων συμπατριωτών μας, αυτό που ορίζω εδώ ως «ελληνικό όνειρο» ισοδυναμεί απολύτως με εφιάλτη. Ο εφιάλτης ο δικός τους είναι το όνειρο του ασόβαρου.
Νομίζαμε ότι είχαμε δει και ακούσει διάφορα τρελά, γραφικά και απίθανα τουλάχιστον από το 1974 και μετά, αλλά αυτό που συμβαίνει μετά τον Ιανουάριο -και όχι μόνον σε ό,τι αφορά τους κυβερνητικούς εταίρους: πάρτε για παράδειγμα τις εσωκομματικές εκλογές στη Ν.Δ.- δεν πρέπει να έχει όμοιό του. Είναι λες και σήκωσες μια ομάδα καφενόβιων και τους παρέδωσες τα κλειδιά της χώρας. Και την ίδια στιγμή, αυτοί οι καφενόβιοι κάνουν ό,τι μπορούν, εξαντλούν κάθε τακτικισμό, κάθε μικροπολιτική πιρουέτα και φθηνή άσκηση εξουσίας προκειμένου να διατηρηθούν σε αυτήν.
Ολα αυτά συμβαίνουν έπειτα από έξι χρόνια οξύτατης οικονομικής αβεβαιότητας,πολιτικής πόλωσης και τοξικότητας, και μέσα σε ένα διεθνές περιβάλλον -την ίδια την Ευρωπαϊκή Ενωση αλλά και πολύ πέρα από αυτή- το οποίο μοιάζει με κινούμενη άμμο. Οσο πιο πανικόβλητες και σπασμωδικές οι κινήσεις μας, τόσο περισσότερο βυθιζόμαστε.
Θυμάμαι πολλά χρόνια πριν, αρχές της δεκαετίας του ’90, βαθμοφόρο της πολεμικής αεροπορίας (όχι ιπτάμενο) στο Γενικό Επιτελείο να μιλά στο τηλέφωνο με αξιωματούχο από το ΝΑΤΟ. Εβλεπα ολοκάθαρα τη νευρικότητα, το άγχος του σε κάθε σπασμένο «γιες» που ξεστόμιζε προς τη φωνή που του μιλούσε από την άλλη γραμμή, με πολλά αποσιωπητικά ανάμεσα σε αυτά τα αμήχανα «γιες». Αφού έκλεισε το τηλέφωνο τον άκουσα να μονολογεί: «Τώρα μου έδιναν συγχαρητήρια, μας έβριζαν, ένας Θεός το ξέρει». Ημουν 22 ετών κι ωστόσο μου φαινόταν εξωφρενικό ότι ο άνθρωπος αυτός είχε τη θέση που είχε, αισθάνθηκα ντροπή που έδινε τη συγκεκριμένη εικόνα Ελληνα σε κάποιον στο εξωτερικό. Την ίδια στιγμή, αισθανόμουν και ανακούφιση που δεν ήταν ιδιαίτερα υψηλή η θέση του. Είκοσι περίπου χρόνια αργότερα, ξανακούω εκείνο το αμήχανο, καφενειακό «γιες» σε ανώτατο, καθολικό επίπεδο. Η καπατσοσύνη ως τέχνη.
Αυτό είναι το «ελληνικό όνειρο» και όποιος το υπηρετεί υποτίθεται ότι ζει και πιο έντονα, πιο «αληθινά». Οι «χαρτογιακάδες της Δύσης» δεν ζουν – αυτή είναι η επικρατούσα αντίληψη και όχι μόνον στους κύκλους του ΣΥΡΙΖΑ και της γενικότερης, ευρύτερης αριστερόστροφης κουλτούρας μας όπου η σοβαρή δουλειά κατά κανόνα λογίζεται ως «δουλεία». Είχαμε δει τέτοιες στάσεις και σε προηγούμενες μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις, πρέπει όμως τώρα, με τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ, όλο αυτό το απόστημα να έχει φτάσει σε μια τρομακτική συμπύκνωση. Αυτό ξέρουν, έτσι καταλαβαίνουν τον εαυτό τους. Ολοι μας, λίγο πολύ.
Αυτό που εδώ αποκαλώ «ελληνικό όνειρο» θα έπρεπε να έχει εκληφθεί ως παράδειγμα προς αποφυγήν, όχι ως αυτοσκοπός, κατόρθωμα. Κοροϊδευόμασταν όλα αυτά τα χρόνια, έχοντας τα ξένα χρήματα σαν μπαλώματα, πλέον όμως το «ελληνικό όνειρο» είναι απογυμνωμένο. Και τώρα βέβαια βουλιάζουμε.