Η λειτουργία του συνταξιοδοτικού συστήματος αφορά δύο κατηγορίες πολιτών. Προφανώς όσους είναι ήδη στη σύνταξη ή πολύ κοντά στην έξοδό τους από τον ενεργό επαγγελματικό βίο και τους άλλους, που εργάζονται και πληρώνουν όσα τους ζητούνται, για τους πρώτους.
Κατά κανόνα πολιτικοί και μίντια μιλούν μόνον στους πρώτους. Τους διαβεβαιώνουν: θα κάνουμε το καλύτερο, θα περικόψουμε μόνον τα «ρετιρέ», θα σας γυρίσουμε με την πρώτη ευκαιρία πριν από την κρίση, θα σας επιστρέψουμε τις περικοπές και άλλα ηχηρά παρόμοια.
Στην τελευταία κατεύθυνση κινείται και η δικαιοσύνη στον ανώτατο βαθμό. Ηδη έχουν δικαστεί «αντισυνταγματικές» ορισμένες περικοπές και η κυβέρνηση έχει διαταχθεί να επιστρέψει αμέσως τα οφειλόμενα. Πλην όμως, η εκτελεστική εξουσία αδυνατεί να κάνει ό,τι της λέγει η δικαστική. Αν η κυβέρνηση Τσίπρα είχε τον τρόπο να βρει τα χρήματα, δεν θα περίμενε από τους ανοιχτοχέρηδες «αντιμνημονιακούς» δικαστές του Συμβουλίου της Επικράτειας για να τα «επιστρέψει» στους κοψοχέρηδες συνταξιούχους.
Παράλληλα με τους πολιτικούς και τους δικαστές κινείται και ένα σμήνος δικηγόρων που ειδικεύονται στη δημιουργία περιπλοκών σε ζητήματα συντάξεων και εργασιακών, η επίλυση των οποίων απαιτεί τη μιντιακή και πολιτική μεσολάβησή τους. Πρόκειται για μια ιδιόμορφη έκφραση της καθ’ ημάς διαπλοκής, από τις πλέον ισχυρές και μέχρι στιγμής ανίκητες, επειδή κτίζουν πάνω στον καημό και την αδυναμία πολλών χιλιάδων ανθρώπων που κρέμονται από μια σύνταξη που έχει μετατραπεί σε κρατικό επίδομα.
Εξάλλου, την έννοια του κρατικού επιδόματος δεν την αμφισβήτησε ούτε η Επιτροπή Σοφών, η τίμια εργασία της οποίας χρησίμευσε ως παραγέμισμα για τον κάλαθο αχρήστων του κ. Κατρούγκαλου.
Και όμως, οι «ειδικοί» (συνδικαλιστές, εργασιολόγοι, δικηγόροι και «καθηγητές») δεν περιορίζονται στην «εθνική σύνταξη», την οποία προφανώς θα δίνει, ίδια για όλους, το δημόσιο ταμείο. Για τον ίδιο λόγο που είχαν «σκοτώσει» τη συζήτηση για το Ελάχιστο Εθνικό Εισόδημα στις αρχές της δεκαετίας του 2000 και ακόμη σήμερα αγνοούν κι ας περιλαμβάνεται στο Τρίτο Μνημόνιο.
Ομως, το σημαντικό για όσους καταφέρνουν κάτι στη ζωή τους είναι η υπόσχεση της σύνταξης. Οσοι εργάζονται και υποχρεωτικώς, άλλωστε, συμμετέχουν στη χρηματοδότηση του συνταξιοδοτικού, θέλουν να γνωρίζουν τον τρόπο υπολογισμού της σύνταξής τους και να έχουν τη βεβαιότητα ότι την όποια σύνταξη θα είναι βέβαιοι ότι θα την πάρουν σε μια ηλικία, την ίδια για όλους.
Οι αρχηγοί οφείλουν μια καθαρή απάντηση σε όσους κρατούν όρθιο το ασφαλιστικό. Στους εργαζόμενους μισθωτούς, τους επιχειρηματίες και τους επαγγελματίες οι οποίοι, παρά την κρίση και τα λάθη των πολιτικών, πληρώνουν για τη συνοχή της κοινωνίας μας.