Ντισκομπάλα και βινύλιο, με ορμή από τα ’80s

Ντισκομπάλα και βινύλιο, με ορμή από τα ’80s

3' 34" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Oι δίσκοι βινυλίου γίνονται πάλι μόδα – το έχετε ακούσει κι άλλες φορές. Το πάθος για τον μαύρο δίσκο και την ιεροτελεστία της παλιάς ακρόασης δεν έσβησε ποτέ για τους συλλέκτες. Τα τελευταία χρόνια, όμως, γίνεται το νέο trend και για τη γενιά που δεν το έζησε. Μέχρι και λίστες αναμονής υπάρχουν, ενώ πολλοί χρυσοπληρώνουν στο e-bay σπάνιες εκδόσεις.

Η επιστροφή του βινυλίου σχετίζεται με την ποιότητα ήχου. Αλλοι επικαλούνται λόγους νοσταλγίας. Κι άλλοι υποστηρίζουν πως στην επανάκαμψη συνέβαλε το ενδιαφέρον των hipsters. Στην Ελλάδα οι διοργανώσεις του Vinyl is back την τελευταία τριετία (δύο φορές τον χρόνο) προσελκύουν όλο και μεγαλύτερο κοινό. Στη Θεσσαλονίκη μάλιστα, όπως μας πληροφορεί ο δημοσιογράφος, συλλέκτης και συγγραφέας Γιάννης Αλεξίου, η αναβίωση του βινυλίου έγινε θέμα μεταπτυχιακού.

Στο μεταξύ, αρχίζουν οι εργασίες του 6ου Vinyl is back που πραγματοποιείται με ελεύθερη είσοδο το τριήμερο 11-13 Δεκεμβρίου στο «Cine Κεραμεικός». Θα ξεκινήσει όμως από σήμερα με το αφιέρωμα «80s και βινύλιο». Μια μεσημεριανή συζήτηση στο καφέ «Ianos» που θα ανοίξει ο Στυλιανός Τζιρίτας, και έχει θέμα «Κοινωνιολογία και σημειολογία του Αθηναϊκού Rock’n’Roll στη δεκαετία του ’80», συντονιστής θα είναι ο ραδιοφωνικός παραγωγός Μάκης Μηλάτος.

Γιατί το Vinyl is back εστιάζει στα 80s; Για πολλούς αποτελεί συνέχεια της προηγούμενης διοργάνωσης που εστίασε στα ’70s. Ομως, ας κοιτάξουμε τι συμβαίνει στην πόλη. Οι ντισκοτέκ με τις κλασικές ντισκομπάλες, την υπερυψωμένη πίστα και τους νοσταλγούς της χαμένης ανεμελιάς επιστρέφουν απενοχοποιημένα. Πριν από λίγες ημέρες άνοιξε στη Λάμπρου Κατσώνη στους Αγ. Αναργύρους (θυμάστε τη μουσική σκηνή «Δίπλα στο Ποτάμι») η disco «Roxy». Στη Συγγρού ο Πέτρος Μπρατάκος συνεχίζει την παράδοση της «Barbarella», ενώ στην περιοχή του Κάραβελ οι «33 ΣΤΡΟΦΕΣ» (πρώην Taboo) με d.j. τον Jimmy Argys (της πρώην Αυτοκίνησης) έχει πιστό κοινό. Το παζάρι στο «Cine Κεραμεικός» θα θυμίσει αλλά δεν θα περιοριστεί σ’ αυτή τη δεκαετία. Χιλιάδες βινύλια, d.j. sets, προβολές, κληρώσεις, κυνήγι σπάνιων δίσκων, έξυπνες αγορές, συζητήσεις, πάρτι, εκπλήξεις περιμένουν το κοινό. Ενα activities access pass, προαιρετικό, αξίας 5 ευρώ, θα επιτρέπει την είσοδο σε παράλληλες δράσεις. Οπως στις συναυλίες των καλλιτεχνών της ελληνικής jazz – blues σκηνής στις 11/12 (Next Step Quintet, Γιώργος Κοντραφούρης με το Baby Trio, Τέρη Βακιρτζόγλου με το κουαρτέτο της Qualia, Blues Revenge του Ανδρέα Γκομόζια με guest τον Δημήτρη Πολύτιμο) και την επομένη των συγκροτημάτων του ’80 (No Man’s Land, Cpt. Νέφος, Libido Blume και Χωρίς Περιδέραιο). Εκεί θα είναι και γνωστοί μουσικοί παραγωγοί.

Στα παζάρια θεωρούμε συνήθως ότι οι δίσκοι που έχουν ζήτηση είναι μόνο οι ξένοι. Κι όμως, στο «χρηματιστήριο του βινυλίου» περιζήτητοι είναι οι δίσκοι του Μίμη Πλέσσα («Ο Μίμης Πλέσσας παίζει Phlicorda» (1965), «Greece Goes Modern» (1967), «Οι Σφαίρες Δεν Γυρίζουν Πίσω»). Επίσης, των Αγάπανθος ο ομώνυμος δίσκος (1970) και των Olympians αντίστοιχα την ίδια χρονιά, του Γιάννη Μαρκόπουλου οι εκδόσεις «Ο Θησέας» (1963), «Ο Θάνατος του Αλέξανδρου» (1966) , «Διχασμός» (1967) και «Απόλλων» (1968), του Νίκου Μαμαγκάκη «Η Αρχόντισσα και ο Αλήτης» (1968), του Γιάννη Σπανού με την Καίτη Χωματά οι «Αποδημίες» (1965) και «Το Συμπόσιο» (1972), της Λένας Πλάτωνος το «Σαμποτάζ» (1981) και οι «Μάσκες Ηλίου» (1984), άλμπουμ από τις Τρύπες, του Θανάση Παπακωνσταντίνου, του Ψαραντώνη κ.ά. Δίσκοι που ξεκινούν από 100 και φτάνουν έως και 2.500 ευρώ, όπως στην περίπτωση του Μ. Πλέσσα το «Greece Goes Modern» που «σήμερα υπολογίζεται ότι υπάρχουν περίπου 10 αυθεντικές κόπιες». Προσέξτε όμως, η σπανιότητα των παραπάνω δίσκων βινυλίου αφορά την αυθεντική πρώτη έκδοσή τους.  

Στη διεθνή αγορά, κατά την IFPI (Διεθνής Ομοσπονδία της Φωνογραφικής Βιομηχανίας) οι πωλήσεις βινυλίων αντιστοιχούν μόλις στο 2% των συνολικών εσόδων της δισκογραφικής βιομηχανίας. Η εταιρεία Nielsen σε έρευνά της για την αμερικανική αγορά υποστηρίζει πως οι πωλήσεις βινυλίου έχουν εκτοξευθεί κατά 260% από το 2009. 

Οσον αφορά τη Βρετανία, η μεγάλη αύξηση των πωλήσεων οδήγησε στη δημιουργία ενός επίσημου εβδομαδιαίου τσαρτ τον περασμένο Απρίλιο. «Στις ΗΠΑ μία μόνον εταιρεία παρέχει σχεδόν το 90% της πρώτης ύλης βινυλίου στα εργοστάσια που το χρειάζονται. Τα περίπου 15 αμερικανικά εργοστάσια παραγωγής δίσκων βινυλίου δήλωναν τα περασμένα Χριστούγεννα ότι αντιμετώπιζαν προβλήματα στην παραγωγή τους από έλλειψη πρώτης ύλης», μας ενημερώνει ο παθιασμένος συλλέκτης Γιάννης Αλεξίου. Εκμεταλλευόμενη το κενό, μια μικρή ιαπωνική εταιρεία, η ELP Laser Turntable, πουλάει μηχανήματα που κατασκευάστηκαν να παίζουν βινύλια χωρίς βελόνα. «Η πατέντα της, όμως, στις μεγάλες εταιρείες βρήκε εμπόδια, κυρίως λόγω του υψηλού κόστους κατασκευής του μηχανήματος αλλά και επειδή η μεγαλύτερη έμφαση δίδεται σήμερα στην ψηφιακή μουσική». 

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή