Κύριε διευθυντά
Είναι χαρακτηριστική η εμμονή των διαφόρων «βασικά» ανελλήνιστων γλωσσοπλαστών στην παραγωγή λέξεων με δεύτερο συνθετικό την «ποίηση», όπως κοινωνικο-ποίηση.
Η λέξη όχι άστοχη, καθ’ εαυτή, άναψε και φούντωσε όταν ήρθε «Το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση – ο λαός στην εξουσία», βρήκε δε, ως ιδεολόγημα, την κατά κόρον εφαρμογή της, όταν το Κίνημα (κίνημα=Πραξικόπημα, κατά κύριο λόγο / προσπαθώντας να χαράξει τον «τρίτο δρόμο προς τον σοσιαλισμό» έστρωσε ολόκληρη λεωφόρο με σοσιαλ-σκάνδαλα. (Για τους άλλους τα είπαμε και θα τα ξαναπούμε με την άδεια της φιλόξενης «Κ»).
Η μόδα άρεσε και στον ολοφυρόμενο λαϊκό βάρδο, ο οποίος δήλωσε στο κανάλι, ούτε λίγο, ούτε πολύ, ότι για να μη γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης, θα πρέπει το κράτος να κοινωνικοποιήσει τη… φωνή του.
Τότε, κυκλοφορούσε και το εξής ανέκδοτο: ο μπάρμπα Μήτσος, στο χωριό, έβγαζε μεροκαματάκι εποχικό, παρέχοντας τις υπηρεσίες του τράγου του, μια και ο τράγος ήταν ο βασικός μέτοχος στην επιχείρηση παραγωγής γάλακτος και εριφίων. Ομως, οι πρασινοφρουροί που αγρυπνούσαν ζήλεψαν την προκοπή του ιδιωτικού τομέα και είπαν: γιατί αυτός και όχι ο λαός, δηλαδή εμείς.
Να κοινωνικοποιήσουμε τον τράγο! Αυτό έκαναν, ο τράγος μπήκε «ανάμεσα» στη δούλεψη του λαού, αλλά από την πρώτη κιόλας ημέρα κήρυξε απεργία. Παρά τα πλούσια γεύματα, το μπόλικο αλάτι (είχαν πληροφορηθεί για τις αφροδισιακές ιδιότητες του άλατος – προσοχή, μιλάμε για τράγο) ο τράγος δεν εννούσε να επιστρέψει στα καθήκοντά του. Ανήσυχοι αποτάθηκαν στο παλιό αφεντικό. Και τι θέλατε να κάνει, αποκρίθηκε εκείνος, αφού τον κάνατε δημόσιο υπάλληλο! Οσοι πιστέψαμε ότι αυτοί θα είχαν τελειώσει σαράντα, σχεδόν, χρόνια μετά, γελαστήκαμε. Επανέκαμψαν δριμύτερα με την πρώτη φορά Αριστερά. «Πρώτη φορά» για μια ακόμη φορά κ.ο.κ.
Ιωαννης Αθ. Μακρης – (Πρώην δημόσιος υπάλληλος!) Καστέλλια Παρνασσίδος