Ελάχιστη δημοσιότητα δόθηκε και μάλλον πέρασε ασχολίαστη η εμφάνιση του κ. Βασίλη Λεβέντη στο πανελλαδικό συνέδριο των τραπεζοϋπαλλήλων. Ο πρόεδρος της Ενωσης Κεντρώων κλήθηκε για χαιρετισμό, ο οποίος, κατά τα πολιτικά μας ειωθότα, ταυτίζεται με την άγραν ψήφων. Δηλαδή, με την κολακεία και την ανενδοίαστη υιοθέτηση κεκτημένων και αιτημάτων τού συνεδριάζοντος κλάδου. Αντ’ αυτού τι έκανε ο κ. Λεβέντης; Θύμισε στους συνέδρους τις εκατοντάδες χιλιάδες των απολυμένων και ανέργων του ιδιωτικού τομέα, «για τους οποίους δεν ίδρωσε το αυτί κανενός» και –υπομειδιώντας θαρρετά– αποκάλεσε τους τραπεζοϋπαλλήλους προνομιούχους. Παρακολούθησα στην τηλεόραση τη σκηνή και σας διαβεβαιώνω πως ο χαρακτηρισμός προκάλεσε μεγαλύτερη αμηχανία στους συνέδρους, παρά αποδοκιμασίες. Προφανώς, δεν το περίμεναν και αιφνιδιάστηκαν. Δικαίως. Διότι ποιος άλλος από τους σημερινούς πολιτικούς μας θα τολμούσε να αποκαλέσει, από το βήμα του συνεδρίου του και κατάμουτρα, έναν κλάδο προνομιούχο;
(Βεβαίως, πριν από τον κ. Λεβέντη είχε αποδοκιμασθεί απ’ τους συνέδρους ο κ. Ανδρ. Νεφελούδης. Οχι, όμως, γιατί τους προκάλεσε, αλλά, απλώς, διότι ήταν εκπρόσωπος μιας κυβέρνησης, η οποία σήμερα δεν μπορεί να προσφέρει, αλλά μάλλον θα αφαιρέσει κάτι από τους τραπεζοϋπαλλήλους). Ακούγοντας, λοιπόν, τον απροκάλυπτο χαρακτηρισμό του κ. Λεβέντη, οι περισσότεροι σύνεδροι, μένοντας άφωνοι, θα σκέφθηκαν: «Πρέπει να ’ναι τρελός». Ναι, αλλά τι τρελός;
Ο Φέστας, ο κλασικός τρελός του Σαίξπηρ, «λέει χιλιάδες αλήθειες, κάνει αποκαλύψεις των απόκρυφων, αλλά ποτέ δεν λαμβάνεται σοβαρά υπόψη ο λόγος του». Με την έννοια αυτή ο κ. Λεβέντης ήταν –και μάλιστα επί τριάντα χρόνια– ο Φέστας της πολιτικής μας ζωή. Ελάχιστοι εξ ημών τον έπαιρναν στα σοβαρά. Με τα χρόνια, όμως, άρχισε να γίνεται αντιληπτή η –κατά τον Σαίξπηρ– σημασία του τρελού. Αποσκοπούσε στο να προϊδεάσει και να προετοιμάσει τους «θεατές» για την εξέλιξη και το τέλος του «έργου». Κατά κανόνα, δεν τα κατάφερνε. Η δε ευθύνη αυτής της ακατανοησίας αποδιδόταν στους «θεατές» και όχι στον «συγγραφέα». Τα πράγματα φαίνεται ν’ αλλάζουν, όπως προκύπτει, με την είσοδο του κ. Λεβέντη στη Βουλή. Ωστόσο, αυτό οφείλεται κυρίως στην κατ’ επανάληψιν και κατά συρροήν εξαπάτηση των ψηφοφόρων από τους πρωταγωνιστές, κατά τα τελευταία χρόνια, της πολιτικής μας ζωής και λιγότερο στον μακρόχρονο ρόλο του κ. Λεβέντη ως σαιξπήρειου τρελού. Τι σημαίνει αυτό; Πιθανότατα, φτάνει η ώρα, κατά την οποία οι «συγγραφείς» και οι πρωταγωνιστές του πολιτικού μας βίου οφείλουν «να πουν χιλιάδες αλήθειες και να αποκαλύψουν τα απόκρυφα» στο έργο τους. Μόνον έτσι οι «θεατές» θα πάψουν να νιώθουν αφελείς και εξαπατηθέντες. Μόνον με τον τρόπο αυτόν, οι εξαπατήσαντες μπορούν να ελπίζουν στην απαρχή, έστω, κάποιας αποκατάστασης του κύρους και της αξιοπιστίας τους. Η επισήμανση αυτή αφορά, προφανώς, όλα τα κόμματα· κυβερνώντα και αντιπολιτευόμενα.
Κατά τ’ άλλα, φίλες και φίλοι, οι (απανταχού) τρελοί του Σαίξπηρ παρέμειναν πάντοτε χρήσιμοι κομπάρσοι. Ουδέποτε φιλοδόξησαν ή μπόρεσαν να γίνουν πρωταγωνιστές. Αντίθετα, πολλές φορές η ακατανόητη (για τους θεατές) παρουσία και συμπεριφορά τους ταυτίσθηκαν με τον ρόλο γελωτοποιού. Θα ’ταν ό,τι χειρότερο θα μπορούσε να συμβεί, σήμερα, για τους πολιτικούς ταγούς, για μας και για τη χώρα…