Προχθές, την Κυριακή το πρωί γύρω στις έντεκα και τριάντα, στη Σόλωνος, προς Κολωνάκι μεριά, επικρατούσε μια άκρως ανησυχαστική ηρεμία. Στο βάθος, στο ύψος της Νομικής περίπου, μπορούσα να διακρίνω τους ένστολους με τις ασπίδες και τα κράνη και ίσως κάποια κλούβα. Λίγο αργότερα, ο βόμβος του ελικοπτέρου πάνω από το μαραζωμένο αθηναϊκό κέντρο ακουγόταν σαν ένα ενοχλητικό κουνούπι. Και, προς το μεσημέρι, οι ερυθρόλευκες κορδέλες έκλεισαν κάποιους κεντρικούς δρόμους – τα γνωστά δηλαδή.
Δύο ημέρες νωρίτερα, το μεσημέρι της Παρασκευής, είχα την τρομερή ατυχία να βρεθώ, με το αυτοκίνητο αυτή τη φορά, στη Σταδίου, κατεβαίνοντας από την Ομήρου. Ηταν βέβαια η ημέρα και η ώρα της επίσκεψης του Τζον Κέρι. Θα έπρεπε να έχω ενημερωθεί. Αποκλείστηκα κάμποση ώρα και η αναπόφευκτη προσπάθεια διαφυγής από την οδό Αμερικής για την Ακαδημίας, και από εκεί, μέσω πλατείας Κολωνακίου, για την Ηρώδου Αττικού, αποδείχθηκε κανονική δοκιμασία – ειδικά όταν στο τέρμα της Ηρώδου Αττικού βρέθηκα μπροστά σε μια πηγμένη, πέρα για πέρα, λεωφόρο Αρδηττού.
Σκέφτομαι πόσο πολύ έχουμε συνηθίσει σε αυτή την εξωφρενική αντικανονικότητα στη ζωή της πόλης. Είναι βέβαια απολύτως κατανοητό όταν επισκέπτεται την Αθήνα ένας κορυφαίος ξένος αξιωματούχους (πόσο μάλλον όταν αυτός είναι Αμερικανός…) να λαμβάνονται αυστηρά μέτρα ασφαλείας. Ομως αυτό που συνέβη την Παρασκευή το μεσημέρι, η απαξία εκ μέρους των Αρχών έναντι των πολιτών που κινούνται μέσα σε αυτή την πόλη, όχι μόνον για διασκέδαση αλλά και επειδή έχουν κάποια σημαντική υποχρέωση, εκκρεμότητες που δεν χωρούν αναβολή ίσως, είναι πραγματικά κάτι το εξοργιστικό. Και τούτο δεν αφορά μονάχα την τωρινή κυβέρνηση. Η τωρινή κυβέρνηση όμως φέρει τεράστια ευθύνη για το ότι έχουμε φτάσει ώς εδώ, δεδομένου ότι ουκ ολίγα εκ των στελεχών και μελών της υποδαύλιζαν αυτού του τύπου την αντικανονικότητα.
Τώρα πια, οι άνθρωποι που στήριζαν και προωθούσαν αυτή την εκτροπή της καθημερινής ζωής των πολιτώ, βρίσκονται στη θέση να λαμβάνουν τα αυστηρά μέτρα αστυνόμευσης και τους εξοντωτικούς περιορισμούς κυκλοφορίας. Καρπώνονται την εξουσία, μα βαθιά στην καρδιά τους νιώθουν αντεξουσιαστές. Αυτό δεν είναι η φαντασία στην εξουσία· αυτό είναι η φαντασίωση στην εξουσία.
Σαν να μην άλλαξε τίποτα λοιπόν. Αυτό το πνεύμα του αντιδραστικού μηδενισμού είναι τόσο διαχυμένο στην κοινωνία που δεν αρκεί το ότι στην εξουσία βρίσκεται ένα κόμμα που, έστω κατ’ όνομα πια, είναι της «ριζοσπαστικής Αριστεράς». Αναλογιστείτε, φυσικά, τι θα συνέβαινε αν κυβέρνηση ήταν ένα αστικό κόμμα…
Οι καταστροφές και οι βανδαλισμοί μικρομεσαίων καταστημάτων, περιπτέρων και αυτοκινήτων έδωσαν για ακόμη μία φορά τον θλιβερό τόνο στην καθιερωμένη επέτειο της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Αυτό δεν είναι ταξικό μίσος· αυτό είναι απλώς τυφλή μανία για καταστροφή, το ξέραμε, το ξέρουμε, καλό είναι όμως να το επαναλαμβάνουμε, καθώς το μέτρο στο οποίο έχουμε συνηθίσει σε αυτές τις καταστάσεις είναι πολύ ανησυχητικό.
Στην πραγματικότητα, την Κυριακή το μεσημέρι στη Σόλωνος επικρατούσε μια ερήμωση. Δεν ήταν η γνωστή, εφησυχαστική κυριακάτικη νωχέλεια· ήταν κάτι άλλο. Κάτι που σιγόβραζε και που σου έλεγε «μείνε μέσα, μη βγαίνεις έξω, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τις πιο επικίνδυνες περιοχές». Διότι, λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα, σε εστιατόρια και καφέ του Κολωνακίου, ήταν business as usual. Ηταν όμως; Οχι βέβαια. Στην ανώμαλη, σαν καρκινική κακοήθεια, αθηναϊκή καθημερινότητα, βιώνεις ένσαρκα το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει η χώρα.