Ο χονδρός, η κοντοστούπα, η «γλάστρα», μια ξανθιά και πολλοί άλλοι, πρόσωπα της καθημερινότητας, αποσπώνται από την ταυτότητά τους και γίνονται ευκολοχώνευτα θύματα γλωσσοφαγιάς. Θύτες εμείς. Οι αναρίθμητοι υπερασπιστές κάθε διαφορετικότητας, κήρυκες ανόθευτων αξιών, σταυροφόροι εναντίον κάθε μορφής, και της πιο υποδόριας, ρατσισμού. Αλλά γνωρίζετε πολλούς -μηδέ βλακών εξαιρουμένων- να μην αθλούνται στον χλευασμό αναφερόμενοι σε τρίτους; Πόσοι δεν γελούν ή αποδοκιμάζουν ακούγοντας ανέκδοτα εύκολης στόχευσης; Ακόμα κι αν η αφετηρία δείχνει αθώα περιστερά, κοροϊδεύοντας ανοίγει η όρεξη, λένε οι ανήσυχοι (και ευάλωτοι) μπροστά στις συνεχείς ήττες αλληλοσεβασμού, τη διαπόμπευση μέσω αστεϊσμού προσωπικών επιλογών, σωματικών ή πνευματικών χαρακτηριστικών.
Μικροί-μεγάλοι, κραυγάζει ότι έχουμε έφεση, σαν από ένστικτο, σ’ αυτό το bullying λόγων όχι του αέρα, που δεν παγιδεύεται σε δόκανα άγραφου νόμου. Κι είναι εκπληκτικό πως η αυθορμησία και η εφευρετικότητα πιτσιρικάδων μπορεί να ξεπεράσουν την εκ πείρας αποκτηθείσα κακία κι αλαζονεία μεγάλων· «Αμμες δε γ’ εσόμεθα…» κ.λπ. Βαπτίζοντας περιγραφικά με σκέρτσο δήθεν καλοπροαίρετης, δημοκρατικής σάτιρας τον «υποδεέστερο» άλλο, μασκαρεύουμε την πρόθεσή μας: είναι η χαρά της τυφλής υπονόμευσης δίχως προσδοκία χειροπιαστού κέρδους. Αλλοθι, η συμμετοχή των θυτών σε συνεχή καρναβαλική εγρήγορση, υπό τη φενάκη ενός αμετάφραστου χιούμορ που παράγει νευρόσπαστη ευθυμία. Μοιάζει και με αυτό. Εάν δεν είναι δικός σου άνθρωπος, δύσκολα καταπίνεις το γέλιο όταν μπροστά σου, πατώντας μπανανόφλουδα ή οτιδήποτε άλλο, σωριαστεί κάποιος στο πεζοδρόμιο. Ενας χονδρός για παράδειγμα, που δεν είναι στενός μας φίλος, απεντάσσεται χωρίς ίχνος συμπάθειας από την κατηγορία των υπέρβαρων που παίζουν με την υγεία τους, και αυθαίρετα, ελεεινότατα, υποβιβάζεται σε αυτή των οκνηρών, αργόσυρτων, καθίσταται ύποπτος αναξιοπιστίας «γενικώς». Ειδικώς από τους ακάματους εργάτες της βιομηχανίας ναρκισσισμού, της μόνης αλώβητης από την οικονομική κρίση.
Πάντως είναι και αυτό αλήθεια: η μεταδοτική φιλαλληλία, η προσφορά προς τον πλησίον, συλλογική, επίσημη και μη, η πηγαία ή εντυπωσιοθηρική συγκίνηση στο δράμα αγνώστων, οι διακηρύξεις ανεκτικότητας ξεπέρασαν λόγω κατακλυσμιαίων γεγονότων, εγχώριων και εισερχόμενων, τα χρονικά σύνορα των άγιων ημερών – Χριστούγεννα, Πάσχα. Τότε που οι περισσότεροι, εθιμικά, καταθέταμε οβολούς καλοσύνης, ευφραινόμενοι από το κλίμα σιγουριάς.
Η παραπάνω αλήθεια δεν ντρέπεται να πει άλλη αλήθεια – πρόχειρο δείγμα: την καθεστηκυία απαιδευσία, που εκδηλώνεται με τη βία φωναχτών στοιχηματικών σχολίων -«από τι να το ’παθε;»-, και την αδηφάγο, χωνευτική, ματιά στη θέα ανθρώπων, καθηλωμένων σε «καροτσάκι». Οχι, δεν είναι ρατσιστές. Με κίνδυνο να είναι γνωστοί μας, γαϊδούρια θα έλεγα.