Θα σας ταράξει αυτό, αλλά είναι καλύτερα να το μάθετε από εμένα: οι «φουτμπολισταί», κοινώς οι ποδοσφαιριστές, της Α΄ και της Β΄ Εθνικής (που σήμερα λέγονται Σούπερ Λιγκ και Φούτμπολ Λιγκ, αντιστοίχως) κατεβαίνουν σε απεργία. Το πληροφορούμαστε αυτό από προχθεσινή ανακοίνωση του ΠΣΑΠ, από την οποία μαθαίνουμε και το αίτημα της απεργίας: ζητούν να αρχίσει να λειτουργεί το Εγγυητικό Ταμείο. Αυτό, διαβάζουμε στην ίδια ανακοίνωση, «θα χρησιμεύσει για τη μερική αποζημίωση (σ.σ.: ολική αποζημίωση δεν ζητούν, επιδεικνύουν ολιγάρκεια) των ποδοσφαιριστών των ομάδων που, για αγωνιστικούς ή οικονομικούς λόγους, πέφτουν από τα επαγγελματικά στα ερασιτεχνικά πρωταθλήματα».
Ομολογουμένως, δεν θα έπαιρνα είδηση ότι τέτοια συμφορά ετοιμάζεται να πλήξει το πλέον διεφθαρμένο και άθλιο πρωτάθλημα της Ευρώπης, αν δεν τραβούσε την προσοχή μου η εισαγωγική πρόταση της ανακοίνωσης: «Οι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές, οι εργαζόμενοι των 491 ευρώ, όπως ισχύει για τη μεγάλη πλειοψηφία τους» κ.λπ. Δεν αμφισβητώ, βέβαια, ότι το ποδόσφαιρο είναι ένα επάγγελμα, γιατί, αν το αμφισβητούσα, θα ήταν σαν να έκλεινα τα μάτια μπροστά στην πραγματικότητα της εξέλιξης σε μια σύγχρονη κοινωνία. Από την ώρα που η μπάλα είναι παγκοσμίως μια τεράστια αγορά, είναι και ο μπαλαδόρος επάγγελμα, είτε τον έχουμε σε εκτίμηση είτε όχι.
Ωστόσο, το ποδόσφαιρο δεν είναι από τη φύση του ίδιο με τα άλλα, τα συνηθισμένα επαγγέλματα και, μάλλον, χρειάζεται κάποιου είδους άγνοια ή, καλύτερα, κάποιου είδους αναισθησία στο αίσθημα της ντροπής, ώστε να το εξομοιώνεις με τα επαγγέλματα των 491 ευρώ, όπως γίνεται στην ανακοίνωση του ΠΣΑΠ. Ποδοσφαιριστής δεν γίνεσαι όπως γίνεσαι, λ.χ., ηλεκτρολόγος. Χρειάζεται ειδικό ταλέντο, που είναι μεν σπάνιο, αλλά δεν χρειάζεται να συνδυάζεται και με πολλά άλλα ταλέντα. Δεν χρειάζεται, για να φέρω ένα παράδειγμα, ιδιαίτερη γλωσσική επάρκεια – σπουδαίοι ποδοσφαιριστές έχουν κάνει λαμπρή καριέρα χωρίς ποτέ να χρειασθεί να υπερβούν το προγλωσσικό στάδιο. Επίσης, ποδοσφαιριστής δεν γίνεσαι για πάντα. Η επαγγελματική διάρκεια του ποδοσφαιριστή σπανίως εκτείνεται πέραν της ηλικίας των 35 ετών. Μπαίνουν πολύ νωρίς στο επάγγελμα, με τη φιλοδοξία να πιάσουν γρήγορα τη δόξα και το χρήμα και, φυσικά, ελάχιστοι τα καταφέρνουν. Αυτοί όμως είναι οι κανόνες του παιγνιδιού στο επάγγελμα του ποδοσφαιριστή και όσοι δεν πάνε πολύ ψηλά και πολύ γρήγορα δεν έχουν να μέμφονται κανέναν. Ας φρόντιζαν. Στο κάτω κάτω, στον τομέα του «entertainment» ανήκουν. Αλλα είναι εκείνα που προέχουν σε μια οικονομία στην κατάσταση της δικής μας.
Οι ποδοσφαιριστές όμως και ο δίκαιος αγώνας τους είναι μόνο η αφορμή. Το ουσιώδες, κατά τη γνώμη μου, είναι η σχέση της ανακοίνωσης με το γεγονός ότι έχουμε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Ας μην απορούμε, λοιπόν, πώς γίνεται ο κόσμος να ανέχεται ακόμη τον Τσίπρα ως πρωθυπουργό. Είναι απολύτως φυσικό και, ακριβέστερα, είναι αυτό που μας αξίζει να έχουμε Τσίπρα πρωθυπουργό, όταν οι ποδοσφαιριστές διά του συνδικαλιστικού οργάνου τους χρίονται «γενιά των 491 ευρώ» (με όλες τις συνδηλώσεις του όρου) και δεν μας κάνει εντύπωση. Ο λαϊκισμός έχει περάσει πολύ βαθιά μέσα μας. Δεν είμαστε έτοιμοι ακόμη να ακούσουμε οτιδήποτε άλλο εκτός από παραμύθια για τον παράδεισο που χάσαμε…
Αν και θα
Αν εκλεγώ πρόεδρος της Ν.Δ., θα ακολουθήσω μια εντελώς διαφορετική φιλοσοφία. Θα προχωρήσω άμεσα σε ένα εθνικό σχέδιο αναγέννησης της χώρας. Για όλους τους τομείς, όχι μόνο για την οικονομία. Θα το παρουσιάσουμε σε ένα συνέδριο αναγέννησης της παράταξης, που θα κάνουμε σε 3-4 μήνες μετά την εκλογή αρχηγού. Ολα αυτά τα ωραία τα είπε χθες ο Α. G. G. Κώστας και σκοπίμως δεν τα έκλεισα σε εισαγωγικά, ώστε να μη χάνουν τίποτε από τη φρεσκάδα τους. Παραβλέπω κάποιες τεχνικές λεπτομέρειες, όπως λ.χ. αν είναι τόσο απλό να καταρτισθεί «εθνικό σχέδιο αναγέννησης της χώρας» μέσα σε 3-4 μήνες, και μένω στο ουσιώδες. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, πέραν εκείνων που προσδοκούν κάποιο άμεσο όφελος ή των άλλων που σπάνε πλάκα, τι είδους άνθρωποι να είναι εκείνοι που θα προτιμήσουν G. G. Κώστα για αρχηγό της Ν.Δ., επειδή τους πείθει ο λόγος του.|
Το προλαμβάνειν
Τίτλος χθεσινής είδησης: «Απόψε στις 9 το ραντεβού Σταθάκη με τους δανειστές». Σήμερα, καθώς διαβάζετε αυτές τις γραμμές, ίσως είναι αμφίβολο αν πραγματοποιήθηκε η συνάντηση, διότι μπορεί λίγο μετά την έναρξή της να χτύπησε ξαφνικά το τηλέφωνο και να ήταν ο πρωθυπουργός! Μπορεί μάλιστα να τον ήθελε αμέσως στο Μαξίμου. Τι θα μπορούσε να κάνει; Αναγκαστικά, θα έπρεπε να φύγει. Το λέω, επειδή έχω υπ’ όψιν πραγματικό περιστατικό από την κυβέρνηση της πρώτης φοράς Αριστερά. Συγκεκριμένα, ήλθε στην Αθήνα ο διευθύνων σύμβουλος μεγάλης εταιρείας (από τις μεγαλύτερες) για να διευθετήσει κάποια θέματα απευθείας με τον υπουργό. Αυτός τους δέχθηκε, αλλά στα πέντε λεπτά πάνω χτύπησε το κινητό του. «Με συγχωρείτε, αλλά με θέλει ο πρωθυπουργός. Συνεχίστε με τον γενικό γραμματέα», είπε στους ξένους και τους άφησε. Φυσικά, αμέσως μετά έφυγαν και οι ξένοι, θυμωμένοι. Βγαίνοντας όμως από το υπουργείο, λίγο πιο κάτω σε ένα μπαράκι, ποιον λέτε ότι είδαν να πίνει το «αναψυκτικό» του; Τον υπουργό, που είχε κληθεί επειγόντως στο Μαξίμου. (Δεν επρόκειτο για τον Σταθάκη. Το σημειώνω επειδή, γενικώς, καλύτερο είναι το προλαμβάνειν παρά το θεραπεύειν…)