Την πρώτη φορά που η ροή του λόγου του κ. Αριστείδη Μπαλτά προκάλεσε αντιδράσεις και σφοδρή σύγκρουση με την αντιπολίτευση ήταν όταν αναφερόταν –ως υπουργός Παιδείας τότε– στην «αριστεία», συνδέοντάς την με τη «ρετσινιά». Η δεύτερη είναι τώρα, καθώς ως υπουργός Πολιτισμού, κατά τη διάρκεια δημόσιας συνεδρίασης της Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής, χρησιμοποίησε τον όρο «ελγίνεια», αναφερόμενος στα γλυπτά του Παρθενώνα που βρίσκονται στο Βρετανικό Μουσείο. Σε αμφότερες τις περιπτώσεις, ο κ. Μπαλτάς, προσπαθώντας να αμβλύνει τις εντυπώσεις τις οποίες προκάλεσαν όσα είπε, υποστήριξε ότι όλα ειπώθηκαν «εν τη ρύμη του λόγου». Το παράπλευρο ενδιαφέρον, ειδικά ως προς την τωρινή περίπτωση, είναι: αφενός ότι ο κ. Μπαλτάς επικρίθηκε σφοδρότατα από «γαλάζιο» βουλευτή, ενώ τον ίδιο όρο είχε χρησιμοποιήσει και η εισηγήτρια της αξιωματικής αντιπολίτευσης κατά την ομιλία της στην ίδια συνεδρίαση, και αφετέρου ότι οι αντιδράσεις πολλαπλασιάστηκαν μόλις το θέμα πήρε διαστάσεις στον Τύπο, δηλαδή εκ των υστέρων, ακόμα και από βουλευτές που, αν και ήταν παρόντες στη συνεδρίαση, εσιώπησαν. Παραλλήλως, ένα άλλο αξιοπρόσεκτο περιστατικό κατεγράφη εντός του Κοινοβουλίου: Στην ψηφοφορία για την άρση ή μη της ασυλίας του αρχηγού της Χρυσής Αυγής εμφανίστηκε μεταξύ άλλων ο αναπληρωτής υπουργός Εσωτερικών και Διοικητικής Μεταρρύθμισης Χρ. Βερναρδάκης να ψηφίζει κατά της άρσης ασυλίας του Ν. Μιχαλολιάκου.«Εκ παραδρομής έκανα λάθος», δικαιολογήθηκε ο κ. Βερναρδάκης. Περί «λάθους» είχαν κάνει παλαιότερα λόγο, σε ανάλογες ψηφοφορίες, και άλλοι βουλευτές.
«Εκ παραδρομής» ήταν και η επίσημη δικαιολογία εκ μέρους της κυβέρνησης σε αιτιολογικές εκθέσεις νομοσχεδίων, διατάξεις των οποίων έρχονταν να «διορθώσουν» προηγούμενες, πρόσφατα εκείνη την περίοδο ψηφισθείσες, ρυθμίσεις της ίδιας κυβέρνησης. Στη σκιά αυτών και πολλών άλλων αντίστοιχων περιπτώσεων, οι οποίες βλέπουν το φως της δημοσιότητας, γεμίζοντας το βιβλίο με τα κατά καιρούς «mea culpa» του πολιτικού προσωπικού, υπάρχουν και άλλα: Οπως εκείνο δύο βουλευτών της αντιπολίτευσης, οι οποίοι σε ονομαστική ψηφοφορία δεν αντελήφθησαν την απόσυρση άρθρου πολυνομοσχεδίου και την αναρίθμηση των υπολοίπων, με αποτέλεσμα φεύγοντας από το Κοινοβούλιο να δηλώνουν σε «πηγαδάκι» με δημοσιογράφους ότι υπερψήφισαν εντελώς διαφορετικού περιεχομένου άρθρο. Η ελαφρότητα των επιλογών μας, πίσω από το παραβάν τις Κυριακές των βουλευτικών εκλογών, σε συνδυασμό, ειδικά τα τελευταία χρόνια, με τη σχεδόν εξοντωτική για όλους πίεση να περάσουν γρήγορα πολλά και δύσκολα σχέδια νόμου, έχουν συνδιαμορφώσει ένα εξαιρετικά ανησυχητικό περιβάλλον εντός του οποίου παράγεται νομοθετικό έργο, με τα «λάθη» να πολλαπλασιάζονται.
Η αυτοπειθαρχία και η μέριμνα εκ μέρους της πολιτικής διεύθυνσης των κομμάτων και –κυρίως– της Βουλής για ανάσχεση του φαινομένου καθίστανται επιτακτική ανάγκη για τον κοινοβουλευτισμό.