Δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία ότι στο Μέγαρο Μαξίμου μετρούν και αναλύουν διεξοδικά «τα νούμερα» που έκανε ο πρωθυπουργός (δηλαδή την τηλεθέαση) στη συνέντευξή του στην ΕΡΤ. Προφανώς, ούτε ενδιαφέρονται ούτε ενοχλήθηκαν από το γεγονός ότι επρόκειτο πολύ περισσότερο για κουβέντα καφενείου, παρά για συνέντευξη, αλλά καθώς έχουν ρίξει όλο το βάρος στην επικοινωνιακή πολιτική, είναι σίγουρο ότι είναι προβληματισμένοι. Δεν είναι λίγο τα ποσοστά τηλεθέασης ολόκληρου πρωθυπουργού, και μάλιστα σε κρίσιμες ώρες για τη χώρα, να υπολείπονται των αντίστοιχων ποσοστών ενός αρχηγού κόμματος της αντιπολίτευσης και ιδιαίτερα με τα χαρακτηριστικά του Β. Λεβέντη. Οσο και κάποιο «σύστημα», στο οποίο περιλαμβάνεται και η κυβέρνηση, προσπαθεί να καταστήσει τον συγκεκριμένο βασικό παράγοντα της πολιτικής σκηνής.
Ασφαλώς, σε άλλη τηλεοπτική ζώνη εμφανίστηκε ο Αλ. Τσίπρας από τον Β. Λεβέντη και, επομένως, σε πραγματικούς αριθμούς τηλεθεατών η διαφορά είναι μικρότερη από εκείνη που εμφανίζουν τα ποσοστά. Από την άλλη πλευρά, όμως, θα πρέπει να ένιωσαν κάπως ανήσυχοι και αποκαρδιωμένοι οι δικοί του, αναλύοντας τα φιλοθεάμονα «κοινά». Ο πρωθυπουργός αποδύθηκε σε μια προσπάθεια σαγήνευσης της κοινής γνώμης –γιατί περί αυτού επρόκειτο– μέσω της δημόσιας τηλεόρασης και αντικειμενικά απέτυχε, αφού σχετικά λίγοι και ηλικιωμένοι ήταν όσοι τον παρακολούθησαν. Είναι πρόωρο να καταλήξει κανείς σε συμπεράσματα, αλλά σίγουρα το μήνυμα δεν ήταν καλό για τον ίδιο και το επιτελείο του. Ισως το ήξερε ήδη εκ των προτέρων και γι’ αυτόν τον λόγο δημιουργεί κλίμα κρίσης στις σχέσεις με τους δανειστές. Λέμε τώρα…
Αφήνοντας στην άκρη κάποιες λεπτομέρειες, όπως ότι στη συνέντευξη – καφενειακή κουβέντα ο πρωθυπουργός αναφερόταν πότε σε συνεννόηση και πότε σε συναίνεση, πότε σε θεσμούς και πότε σε τρόικα, επιχειρώντας παράλληλα να νουθετήσει την αντιπολίτευση στο εσωτερικό και τους Ευρωπαίους στο εξωτερικό, κατάφερε να εκπέμψει την αμφισημία, την αμφιθυμία και τη αοριστία, που αποτελούν χαρακτηριστικό του κόμματος και της κυβέρνησής του από τον Ιανουάριο. Με λίγα λόγια, άφησε και πάλι να φανεί ότι ο ίδιος και ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζουν να έχουν διάθεση για σύγκρουση με τους δανειστές, για πρόκληση νέας κρίσης. Είτε γιατί η υπογραφή του τρίτου μνημονίου και η εσωκομματική σύγκρουση αποτελούσε διαφωνία σε θέματα τακτικής, αλλά όχι στρατηγικού στόχου, είτε γιατί θεωρούν ότι υφίστανται φθορά και θέλουν να διατηρηθούν στην εξουσία, συσπειρώνοντας τον κόσμο τους.
Οποιος και να είναι ο λόγος, η απροθυμία της Αθήνας να υλοποιήσει τις δεσμεύσεις της έχει γίνει αντιληπτή. Ο Σόιμπλε προειδοποίησε πιο ωμά, όπως άλλωστε συνηθίζει, αλλά και άλλοι αξιωματούχοι (π.χ. ο Μοσκοβισί) σπεύδουν να επισημάνουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ότι η συμμετοχή του ΔΝΤ στο πρόγραμμα είναι δεσμευτική, ότι οι μεταρρυθμίσεις πρέπει να προχωρήσουν, ότι η αξιολόγηση θα ολοκληρωθεί μετά τα προαπαιτούμενα, ότι τα διάφορα «τερτίπια» δεν μπορούν να περάσουν, καθώς δεν είναι λογικό ο πρωθυπουργός να διακηρύσσει ότι οι όροι του μνημονίου θα εκπληρωθούν, ενώ την ίδια στιγμή οι υπουργοί του αντιστέκονται και υπονομεύουν στην πράξη την υλοποίησή τους. Και επειδή ένα και ένα κάνουν δύο, πιστεύουν ότι πρωθυπουργός και υπουργοί είναι συνεννοημένοι για να μην αφήσουν να προχωρήσει τίποτα.
Δεν συζητείται ότι μια τέτοια μεθόδευση θα έχει νέα και πιο καταστροφικά αποτελέσματα, φτωχοποίησης, σταδιακής μέσα στην Ευρώπη, απότομης έξω από αυτήν. Το μόνο ελπιδοφόρο είναι ότι, όταν «οι άλλοι» τρίζουν τα δόντια, η Αθήνα βάζει την ουρά στα σκέλια. Το είδαμε στην πρώτη θητεία της κυβέρνησης, πρόσφατα στο προσφυγικό και το βλέπουμε τώρα με το ΔΝΤ. Πόσες φορές όμως μπορεί να παίζεται το ίδιο παιχνίδι;