Στο βήμα ήταν η Σώτη Τριανταφύλλου, ο Γιώργος Καμίνης, ο Σταύρος Λειβαδάς, ο Πάνος Καρβούνης και ο υπογράφων. Περιμέναμε τον υπουργό κ. Μουζάλα για να συμμετάσχει στη συζήτηση για το «μεταναστευτικό – προσφυγικό» που οργάνωσε η Κίνηση Πολιτών στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων. Προς στιγμήν ανησύχησα ότι αν ο υπουργός έχανε δυόμισι ώρες για να συμμετάσχει σε μια συζήτηση με την κατάσταση που επικρατεί στην Ειδομένη κάτι δεν θα πήγαινε καλά. Ο υπουργός όμως μας καθησύχασε. Ανακοίνωσε στους διοργανωτές ότι λόγω φόρτου εργασίας δεν θα παραστεί. Δεν έλεγε ψέματα. Προφανώς είχε αξιοποιήσει τον χρόνο του είτε διαλογιζόμενος με τον εαυτό του, είτε συζητώντας με τους συμβούλους του για να ανακοινώσουν στον ελληνικό λαό, καθησυχάζοντάς τον εννοείται, τι ακριβώς είναι αυτό που συμβαίνει στην Ειδομένη.
«Η Ειδομένη είναι ό,τι ήταν για τους Ελληνες μετανάστες ο σταθμός του Μονάχου», άκουσα πως δήλωσε την επομένη το πρωί στο ραδιόφωνο. Το λέει και το τραγούδι εξάλλου. «Στον σταθμό του Μονάχου με πέταξε άχου η μαύρη μοίρα μου». Απ’ αυτή την άποψη η σύγκριση είναι ακριβής. Μαύρη η μοίρα των Σύρων και των Αφγανών, μαύρη και των Ελλήνων που αναγκάζονταν να αφήσουν τα χωριά τους για τα εργοστάσια της Οπελ. Τα υπόλοιπα είναι λεπτομέρειες. Τι σημασία έχει τώρα αν οι Ελληνες στη Γερμανία είχαν διαβατήριο και έβρισκαν δουλειά, ενώ όσοι είναι οικονομικοί μετανάστες από τους συρρέοντες στην Ειδομένη ούτε διαβατήριο έχουν ούτε δουλειά πρόκειται να βρουν. Οταν είσαι ανθρωπιστής και υπουργός δεν χάνεις χρόνο με τις λεπτομέρειες.
Το ζήτημα δεν είναι αν ο κ. Μουζάλας αποδεικνύεται άξιος διάδοχος της ρητορικής τέχνης της προκατόχου του. Το ζήτημα είναι ότι η απάλειψη των διαφορών στην εκτίμηση δύο εντελώς διαφορετικών φαινομένων μπορεί να συγκαλύπτει με τον λυρισμό της την ανυπαρξία σχεδίου για την αντιμετώπιση του προβλήματος, αποκαλύπτει όμως ότι η ελληνική πολιτεία όχι μόνον δεν κατανοεί αυτό που συμβαίνει, αλλά δεν έχει ούτε τα μέσα ούτε τη θέληση να το κατανοήσει. Αυτό ανέδειξε και η συζήτηση που έγινε. Για να διαχειρισθούμε το προσφυγικό – μεταναστευτικό, πρέπει πρώτα να το κατανοήσουμε.
Από τη μια η Ελλάδα λέει ότι το πρόβλημα είναι ευρωπαϊκό, από την άλλη δεν δέχεται κοινές περιπολίες με τον Frontex. Ευρωπαϊκό το πρόβλημα, όμως δυστυχώς ή ευτυχώς, το ελληνικό κράτος υπάρχει ώς σήμερα που γράφω. Και, αν δεν κάνω λάθος, σε αντίθεση με την πλατεία Βικτωρίας, καμία πλατεία του κέντρου της Ρώμης δεν έχει γίνει καταυλισμός μεταναστών. Ευρωπαϊκό το πρόβλημα, όμως αν η Ελλάδα δεν αντιμετώπιζε, λόγω βλακείας, την ΠΓΔΜ ως υπερδύναμη που απειλεί τη Μακεδονία «μας», τότε στην Ειδομένη η κατάσταση θα ήταν διαφορετική. Το ζήτημα δεν είναι μόνον ότι η Ελλάδα δέχεται τη μεγαλύτερη πίεση πληθυσμών από όλες τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες. Το ζήτημα είναι ότι δεν έχει την πολιτική οργάνωση για να τους διαχειρισθεί.
Κάθε πρόβλημα, οικονομικό, κοινωνικό, πολιτισμικό, πέφτει σ’ ένα τείχος από πρωτογενείς ιδεοληψίες που βολεύονται μια χαρά με τη διάλυση της δημόσιας διοίκησης. Ολοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, όλοι οι μετανάστες είναι ίδιοι, άρα η ανικανότητά μας να «αξιολογήσουμε» την κατάστασή τους είναι συνεπής στην ιδεολογία μας.
«Αξιολόγηση». Λέξη τρομακτική για την ελληνική ψυχή.