Και λόγω επαγγελματικής ηλικίας, το’ έχω ζήσει άπειρες φορές. Κάθε φορά που μια κυβέρνηση αρχίζει να παραπαίει και φτάνει στα πρόθυρα της αποτυχίας, «για όλα φταίνε οι δημοσιογράφοι». Δεν πρόκειται μόνον για την αναζήτηση ενός άλλοθι. Σημαίνει απώλεια της πραγματικότητος. Αυτό συμβαίνει με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Π.χ., οι κ. Σταθάκης και Φλαμπουράρης, που είναι υπόλογοι για σοβαρότατες υποθέσεις του «πόθεν έσχες», καλύπτονται πλήρως από την κυβέρνηση, η οποία υιοθετεί τον ισχυρισμό τους ότι τους έχουν «στοχοποιήσει οι δημοσιογράφοι». Για τις αλλεπάλληλες παλινωδίες του κ. Αλεξιάδη, ο οποίος δείχνει πρώτα να μιλά και μετά να σκέπτεται, ευθύνονται οι εκπρόσωποι του Τύπου που «διαστρέφουν» τις δηλώσεις του. Ο κ. Πολάκης αποκαλεί τους δημοσιογράφους που αμφισβητούν τα «επιτεύγματά του» στο υπουργείο Υγείας, «μαντρόσκυλα της διαπλοκής», κ.λπ., κ.λπ. Αν έμενα στη διαπίστωση πως οι επιθέσεις της σημερινής κυβέρνησης κατά των δημοσιογράφων οφείλονται σε πανικό, έναντι μιας επερχόμενης αποτυχίας, λόγω του μιθριδατισμού που έχω υποστεί κατά το παρελθόν, μάλλον δεν θ’ άξιζε ν’ ασχοληθώ με το θέμα. Υποπτεύομαι όμως πως μπορεί να συμβαίνει κάτι σοβαρότερο.
Ας προτάξω, όμως, μια συναφή άποψή μου. Φυσικά και δεν πιστεύω πως όλοι οι δημοσιογράφοι είμαστε άψογοι στη δουλειά μας, υπηρετώντας πιστά και απαρέγκλιτα τις αρχές του επαγγέλματός μας, το οποίο, μάλλον αυτάρεσκα, χαρακτηρίζομε «λειτούργημα». Οπως και όλοι οι άλλοι «λειτουργοί» (ακόμη και του Υψίστου), έχουμε παράσιτα και επίορκους. Υπάρχει, όμως, μια ουσιώδης διαφορά. Η δημοσιογραφική παρασπονδία έχει κοντά ποδάρια. Αποκαλύπτεται αμέσως. Διαψεύδεται από την αλήθεια και την «τρέχουσα» πραγματικότητα. Ο δε υπαίτιος, που υπηρετεί την ύποπτη πληροφόρηση, τιμωρείται είτε από τη Δικαιοσύνη είτε με τη μομφή της ανυποληψίας, την οποία φοβάται περισσότερο κάθε τίμιος και συνεπής επαγγελματίας. Ωστόσο, όλες οι περιπτώσεις, που προανέφερα, δεν είχαν ίχνος παραπληροφόρησης και μεμονωμένων δημοσιογραφικών επιθέσεων κατά των «αγανακτισμένων» υπουργών. Μεταδόθηκαν και σχολιάσθηκαν, ανάλογα, απ’ όλα τα ΜΜΕ. Ας μου επιτρέψουν, λοιπόν, οι κ. Σταθάκης, Φλαμπουράρης, Αλεξιάδης, Πολάκης και οι λοιποί «ομοιοπαθείς» της σημερινής κυβέρνησης, να υποστηρίξω το αυτονόητο. Οτι δεν είναι δυνατόν όλοι οι δημοσιογράφοι και όλα τα ΜΜΕ να είναι ορκισμένοι εχθροί και αδίστακτοι υπονομευτές της κυβέρνησης· πολύ περισσότερο, δε, να «αλυχτάνε», ως «μαντρόσκυλα της διαπλοκής». (Αλλωστε μια ανάλογη γενίκευση των διερευνούμενων υπουργικών κρουσμάτων ανομίας είναι βέβαιον πως θα αδικούσε εξίσου την κυβέρνηση.)
Ερχομαι τώρα και στη σοβαρότερη υποψία μου. Πέραν των επιθέσεων κυβερνητικών στελεχών, που προαναφέραμε, συνολικά εναντίον των δημοσιογράφων και των ΜΜΕ, έχουμε και απόπειρες χειραγώγησης του Τύπου. Με πρόσφατα παραδείγματα τον νόμο που ψήφισε η κυβέρνηση για την αδειοδότηση των ΜΜΕ και την εκδίωξη των δημοσιογράφων από την επιχείρηση εκκένωσης της Ειδομένης. Μήπως, λοιπόν, η όλη στάση της κυβέρνησης έναντι του Τύπου υποκρύπτει μια ολοκληρωτική αντίληψη, κομμουνιστικής-σταλινικής προέλευσης, που εμφωλεύει στα σχέδια μερικών εγκεφάλων της «πρώτη φορά Αριστερά»; Μακάρι η υποψία μου να είναι προϊόν προκατάληψης, αλλά και εύλογης απέχθειας για το καθεστώς του Κιμ Γιονγκ Ουν, στη Βόρεια Κορέα, που είναι η μόνη χώρα στην οποία εξακολουθεί να επιβιώνει σήμερα ανάλογη αντίληψη. Παρά ταύτα ας έχουν γνώση οι φύλακες. (Πολιτικούς και δημοσιογράφους εννοώ…)