Οι δημόσιες εμφανίσεις της είναι σποραδικές και η δραστηριότητά της στα κοινωνικά δίκτυα μετρημένη. Οσο περισσότερο απέχει από τα πράγματα, τόσο φουντώνει ο μύθος γύρω από το όνομά της. Και είναι παράξενο, γιατί οι περισσότεροι συνάδελφοί της αποφεύγουν τις πολύμηνες ή και μακροχρόνιες σιωπές. Ακόμη και αν διανύουν περίοδο καλλιτεχνικής «αγρανάπαυσης», θα φροντίσουν -με μια ανάρτηση στο Facebook, ένα tweet ή μια φωτογραφία στο Instagram- να υπενθυμίσουν στον κόσμο ότι υπάρχουν, φοβούμενοι ίσως πως, αν σταματήσουν να τροφοδοτούν τους φαν τους με κουτσομπολιά ή ανθυποειδησάρια που τους αφορούν, θα τους καταπιεί η μαύρη τρύπα της λήθης. Η Adele, από την άλλη, τα γράφει όλα αυτά -συμπεριλαμβανομένων των κανόνων μιντιακής στρατηγικής και επικοινωνίας της ψηφιακής εποχής- στα παλιά της τα παπούτσια. Και αυτό, εκτός από τη δική της αλήθεια, είναι μάλλον και ένα από τα (πολλά) μυστικά της επιτυχίας της.
Η συνέντευξη που παραχώρησε στο περιοδικό i-d τον περασμένο μήνα ήταν η πρώτη σε έντυπο μέσο ύστερα από τρία χρόνια, όσα ακριβώς πέρασαν και από την κυκλοφορία του «Skyfall», του θεματικού τραγουδιού από την ομώνυμη ταινία του James Bond. Με εξαίρεση αυτό -και τη live ερμηνεία της που πλαισίωσε τα βραβεία Grammy τον Φεβρουάριο του 2013- είχε να ακουστεί δική της φρέσκια δουλειά στα ραδιόφωνα από τον Νοέμβριο του ’11, οπότε και έκανε το ντεμπούτο του στα playlist το τελευταίο σινγκλ από το προηγούμενο άλμπουμ της. Οσο για την πιο πρόσφατη συναυλία της, έχουν συμπληρωθεί 4 και κάτι χρόνια από τότε. Στο μεταξύ, έγινε μητέρα, πήρε την απόσταση που χρειαζόταν από τα πράγματα, επιβεβαίωσε ότι το παιχνίδι της φήμης και της δόξας προτιμά να το παίζει με τους δικούς της όρους. Και όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, δηλαδή η ώρα της κυκλοφορίας του νέου της άλμπουμ με τίτλο «25», για το οποίο οι φήμες οργίαζαν επί μήνες, επέλεξε -την εποχή του Ιντερνετ και του downloading- ένα συμβατικό μέσο -την τηλεόραση- κι έναν ριάλιτι μουσικό διαγωνισμό -το «X Factor»- για να δώσει, πέντε ημέρες πριν από την επίσημη κυκλοφορία του καινούργιου της σινγκλ, μια πρόγευση του βιντεοκλίπ, διάρκειας 30 δευτερολέπτων.
«Είναι λες και το Ιντερνετ δεν υπάρχει στον δικό της κόσμο», γράφει στον Guardian ο Εϊμον Φορντ. «∆ραστηριοποιείται στα παραδοσιακά ΜΜΕ, αλλά ό,τι κάνει εκεί μεγεθύνεται στη συνέχεια στα ψηφιακά μέσα και τα κοινωνικά δίκτυα». Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε επίσης η πολυσυζητημένη απόφασή της να μη συμπεριλάβει στην πλατφόρμα του Spotify την τρίτη δισκογραφική της δουλειά. Μέσα στην πρώτη κιόλας εβδομάδα κυκλοφορίας του, το «25» ξεπέρασε το ρεκόρ πωλήσεων (2,4 εκατομμύρια), που από το 2000 κρατούσαν οι ’N Sync, προσγειώνοντάς μας στις ένδοξες ημέρες της δεκαετίας του ’90, όταν ο κόσμος αγόραζε ακόμη CD και η μουσική βιομηχανία θέσπιζε το λεγόμενο Αδαμάντινο Βραβείο για πωλήσεις άλμπουμ μεγαλύτερες των 10 εκατομμυρίων αντιτύπων. Ενα βραβείο που, παρεμπιπτόντως, η Adele, δεδομένης της απουσίας του «25» από τις υπηρεσίες streaming, θα μπορούσε κάλλιστα να διεκδικήσει: έτσι κι αλλιώς, και στα δύο προηγούμενα άλμπουμ της έκανε αναλογικά πολύ περισσότερες φυσικές από ψηφιακές πωλήσεις συγκριτικά με άλλους συναδέλφους της.
O τρόπος της ξενίζει κάποιους. ∆εν είναι λίγοι αυτοί που αδυνατούν να καταλάβουν πώς γίνεται, τη στιγμή που το όνομά σου κυριολεκτικά σπάει τα ταμεία, να επιλέγεις να κάνεις ένα μεγάλο διάλειμμα προκειμένου να απολαύσεις ή -ακόμη πιο απλά- να προσαρμοστείς στη μητρότητα. Τον καιρό της απουσίας της από τα μουσικά πράγματα, που συνδέεται χρονικά με τη γέννηση του γιου της τον Οκτώβριο του 2012 και τους (αρκετούς) μήνες που ακολούθησαν, υπήρξε δυσεύρετη, εξαφανισμένη. Ο Φιλ Κόλινς και ο Μπομπ Γκέλντοφ γκρίνιαξαν μάλιστα δημόσια για το γεγονός ότι… δεν σήκωνε το τηλέφωνο για να μιλήσει για μπίζνες. Είναι μια επιλογή που υπερασπίζεται μέχρι τέλους με τον ίδιο τρόπο ίσως που προτιμά τα παραδοσιακά μέσα έναντι του Ιντερνετ για να προωθήσει τη δουλειά της. «Πρέπει να δίνεις στους ανθρώπους την ευκαιρία να σε πεθυμήσουν», απαντά με μια old school αυθεντικότητα, που μοιάζει παράταιρη με το μέγεθος της επιτυχίας της.
Η δική τους ADELE
Χρήστος Καρυώτης, υπεύθυνος ρεπερτορίου στη Feelgood Records
«Η αλήθεια της την έκανε αυτό που είναι σήμερα»
Ηταν 2007 όταν βρέθηκα καλεσμένος από την XL (τη δισκογραφική εταιρεία με την οποία μόλις είχε υπογράψει συμβόλαιο) στο Λονδίνο για μια παρουσίαση των επερχόμενων κυκλοφοριών της. Εκπροσωπώντας την ελληνική δισκογραφική Sony Music, είχα την τύχη να είμαι ανάμεσα σε αυτούς που στάθηκαν μάρτυρες του φαινομένου Adele, εν τη γενέσει του. Βγήκε στη σκηνή με την κιθάρα της και με τις πρώτες νότες μείναμε άφωνοι από τη γεμάτη και ζεστή φωνή της. Θύμιζε Ετα Τζέιμς, Ελα Φιτζέραλντ και Ντάστι Σπρίνγκφιλντ μαζί, και ήταν μόλις 18 χρόνων! Ροζ μάγουλα, σώμα τροφαντό και απόλυτη σοβαρότητα στην παρουσία, που κάποιες στιγμές διακοπτόταν από ένα αθώο νεανικό χαμόγελο, σαν δραπέτης από ένα μέγεθος πολύ μεγαλύτερό της. Τραγούδησε 3-4 τραγούδια και μετά τίποτα δεν ακουγόταν το ίδιο αληθινό όσο αυτή. Η αλήθεια της -πέρα από τη μαγική φωνή και την εξαιρετική τραγουδοποιία- την έκανε αυτό που είναι σήμερα, τη σπουδαιότερη και πλέον αναγνωρισμένη φωνή. Λίγους μήνες μετά εκείνο το απόγευμα στο Σόχο, κυκλοφόρησε το πρώτο album της, «19», και τίποτα πια δεν θα ήταν το ίδιο, τόσο για εμάς όσο και για εκείνη.
Aνδριάνα Μπάμπαλη, τραγουδίστρια
«Μάλλον είναι too good to be promoted!»
Το μόνο που θα μπορούσα να ζηλέψω από την Adele είναι το τεράστιο ταλέντο της. Και ως τέτοιου βεληνεκούς ταλέντο, αλλά και ως Βρετανίδα καλλιτέχνις που απευθύνεται σε παγκόσμια κλίμακα, έχει και το promotion που της αναλογεί. Αλλά που αναλογεί και στις πωλήσεις της. Η κοπέλα αυτή έχει μια φωνή πρωτοκλασάτη, soul αλλά και πολύ ζεστή, σαν να σου μιλάει στο αυτί πολλές φορές. Το παρουσιαστικό της επίσης, πολύ κόντρα στα πρότυπα, προσιτό και όχι ανταγωνιστικό για τις γυναίκες, τροφαντό αλλά και πολύ σέξι κατά τη γνώμη μου. ∆εν χρειάστηκε να τραβήξει τίποτε στα άκρα, μια και από άκρα έχουμε μπουχτίσει πια. Ωραία τραγούδια, κλασικές ενορχηστρώσεις και μια φωνή που χτυπάει καρδιά. ∆εν έχω αναλύσει τον τρόπο που προμοτάρεται, γιατί μάλλον δεν μου πέρασε καν από το μυαλό. Είναι μάλλον too good to be too promoted. Το καλό νικάει πάντα στο τέλος, δηλαδή…
Νατάσσα Μποφίλιου, τραγουδίστρια
«Εκλεισε το μάτι στο κατεστημένο των σταρ»
Adele. Tο κορίτσι μου. Τη λατρεύω πραγματικά από την πρώτη στιγμή που την άκουσα. Η ειλικρίνειά της, ο αυθορμητισμός, η καταγωγή της, κάνουν τη μουσική της βαθιά συγκινητική χωρίς τίποτα που να δείχνει περιττό. Χωρίς καμιά προσπάθεια να αλλάξει και να προσαρμοστεί στα στερεότυπα συμπεριφοράς, εμφάνισης, καλλιτεχνικότητας, μόνο με την αλήθεια και το πηγαίο ταλέντο της, έκλεισε το μάτι στο κατεστημένο των σταρ – και τους έκλεισε το στόμα. Κατά τη γνώμη μου, το star quality σε όλα τα επίπεδα της Adele είναι απλώς και μόνο το ίδιο της το χάρισμα, το φως της. Αληθινή 100%. Με τις τραγουδάρες και τη φωνάρα της, δεν εντάχθηκε σε κάποιο σύστημα, αλλά έφτιαξε το δικό της. Και είναι τόσο δυνατό, που δεν εξηγείται, κατά τη γνώμη μου, με άλλο τρόπο παρά μόνο με την απλή διαπίστωση πως η ουσία, παιδιά, κάνει πάντα τη διαφορά. Σε όλα.