Οι πρόσφατες δηλώσεις του μητροπολίτη Αιγιαλείας Αμβρόσιου για την επέκταση του συμφώνου συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια («Η ομοφυλοφιλία είναι εκτροπή από τους νόμους της φύσεως! Είναι κοινωνικό κακούργημα! Είναι αμαρτία! Οσοι, λοιπόν, είτε την βιώνουν, είτε την υποστηρίζουν δεν είναι φυσιολογικοί άνθρωποι! Είναι αποβράσματα της κοινωνίας!»), τα χυδαία υπονοούμενα του υπουργού Αμυνας Πάνου Καμμένου περί Γερμανών και κτηνοβασίας καθώς και η προειδοποίηση του δυνάμει αυριανού ηγέτη της Ν.Δ. Απόστολου Τζιτζικώστα, ότι μια τέτοια απόφαση «αποτελεί κίνδυνο για το θεσμό της οικογένειας», είναι εκδηλώσεις ενός ευρύτερου φαινομένου: της νομιμοποίησης του πολιτικά μη ορθού λόγου. Με το πρόσχημα ότι οι ελίτ της (κεντρο-)αριστερής, φιλελεύθερης διανόησης επιβάλλουν περιορισμούς στη γλώσσα, πολιτικοί, ιερείς, δημοσιογράφοι εκφέρουν τις μεγαλύτερες χοντράδες, παριστάνοντας ότι με αυτήν τη ρητορική απηχούν χωρίς φιοριτούρες όσα σκέφτεται ο απλός λαός.
Οπως ο υποψήφιος για το χρίσμα των Ρεπουμπλικανών στις ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ μετατράπηκε πρόσφατα από μεγιστάνα με μια στρατιά σωματοφυλάκων σε μέσο φοβισμένο Αμερικανό, ζητώντας να απαγορευτεί η είσοδος των μουσουλμάνων στις ΗΠΑ, έτσι και οι ντόπιες καρικατούρες του αναπαράγουν με περισσή ευκολία ισλαμοφοβικές, ομοφοβικές, μισογυνικές, αντισημιτικές και άλλες ρατσιστικές αποστροφές.
Εχω κουραστεί να ακούω για τη δικτατορία της πολιτικής ορθότητας, για τον αποστειρωμένο λόγο που θεσπίζει η χρήση όρων όπως «πρόσφυγες» αντί «λαθρομετανάστες», «Ρομά» αντί «γύφτοι», κ.λπ. Περίσσεψαν μετά τις επιθέσεις στο Παρίσι τα ισοπεδωτικά ξεσπάσματα κατά του Ισλάμ, ενώ καθημερινά ενημερώνομαι από τα ΜΜΕ και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πως οι ολυμπιακές μας εγκαταστάσεις καταστρέφονται επειδή φιλοξενούν πρόσφυγες και ότι «τα έξοδα καθαρισμού μετά την αναχώρησή τους θα ανέλθουν σε 20.000 ευρώ». Ολα αυτά στο όνομα της ειλικρίνειας, της αμεσότητας, του δημόσιου λόγου, που δεν έχει λογοκριθεί από την πολιτική ορθότητα.
Το ενδιαφέρον είναι πως όλοι αυτοί που παριστάνουν τους πολέμιους του κατεστημένου είναι οι κατεξοχήν εκπρόσωποί του. Μητροπολίτες που σιτίζονται από το κράτος, πολιτικοί-προϊόντα νεποτισμού και κυνικής ανέλιξης στην κομματική ιεραρχία, κωμικοί και καλλιτέχνες που γλείφουν την εκάστοτε εξουσία αίφνης ανακαλύπτουν πόσο λαοφιλείς γίνονται όταν «τα λένε χύμα», όταν δηλαδή επιτίθενται απροκάλυπτα εναντίον μειονοτήτων. Είναι όντως η εύκολη συνταγή για την εξασφάλιση δημοσιότητας. Κάποιοι ψηφοφόροι ενθουσιάζονται, άλλοι φρίττουν, όλοι όμως ασχολούνται μαζί τους. Από τη διαρκή επανάληψη τέτοιων δηλώσεων στον δημόσιο λόγο τα αντανακλαστικά αμβλύνονται, σταδιακά αυτό που στο πρώτο άκουσμα προκαλούσε ανατριχίλα, ηχεί πλέον κανονικό, κι έτσι εμπεδώνεται η πολιτική μη ορθότητα. Την ίδια στιγμή με τον αντιρατσιστικό νόμο διώκεται η ιστορική έρευνα.