Το περίμενα ότι δεν θα τη γλίτωνα. Από τον Aδωνι Γεωργιάδη, λοιπόν, έλαβα την παρακάτω επιστολή, με την οποία απαντά στο χθεσινό σημείωμα της στήλης περί της καταλληλότητάς του ή μη να ηγηθεί της Ν.Δ.:
«Σας στέλνω αυτή τη μικρή απάντηση διότι χθες είμαι βέβαιος ότι εκτιμήσατε λάθος τα πράγματα. Κυρίως, διότι παρασυρθήκατε από ζητήματα ύφους και καθωσπρεπισμού, και αυτά τα θεωρήσατε σπουδαιότερα για έναν αρχηγό από τη μαχητικότητα και τη αποτελεσματικότητα. Μου θυμίσατε εκείνους τους Βρετανούς που επί σειρά ετών αμφισβητούσαν την ικανότητα του σερ Ουίνστον Τσώρτσιλ να ηγηθεί της Μεγάλης Βρετανίας διότι τον θεωρούσαν όχι αρκετά καθώς πρέπει, όχι αρκετά συγκρατημένο και όχι αρκετά ευγενικό. Ο Τσώρτσιλ όμως έγινε ο μεγάλος ηγέτης της Βρετανίας ακριβώς διότι τολμούσε να λέει αυτά που οι άλλοι σκεφτόντουσαν αλλά δεν ήθελαν να ακούσουν ή δεν τολμούσαν να πουν. Για χρόνια εθεωρείτο ο γραφικότερος πολιτικός της Μεγάλης Βρετανίας, την ώρα του κίνδυνου όμως απέδειξε ότι στην πολιτική μετράει μόνο το αποτέλεσμα.
Πάμε στο προχθεσινό περιστατικό. Ασφαλώς και δεν θύμισε Κούγια και κανείς τελικά δεν το έγραψε, παρά μόνο εσείς και ένα δύο ακόμα. Γιατί; Διότι εγώ πήγα κοσμίως και ευγενικά και ζήτησα αυτό που ο νόμος μού δίνει το δικαίωμα να ζητήσω. Δηλαδή να αποκαταστήσω την τιμή και την υπόληψή μου σε πραγματικό χρόνο μέσα σε μία ζωντανή τηλεοπτική εκπομπή. Και όταν ο κ. Λαζόπουλος αρνήθηκε, όχι μόνο δεν έκανα καμία απολύτως φασαρία ή σκηνή, όπως ενδεχομένως θα ήθελε να κάνω ο κ. Λαζόπουλος, αλλά αποχώρησα ησύχως αποδεικνύοντας τον πολιτισμό μου.
Ποιο όμως ήταν το αποτέλεσμα και γιατί δεν ήταν 1-0 υπέρ του Λάκη. Στην επαναφορά ο κ. Λαζόπουλος εμφανώς ταραγμένος όχι μόνο έχασε τα λόγια του και εμφανίστηκε φοβισμένος αλλά έφτασε στο σημείο να εμπλέξει τη μητέρα του (εάν είναι ποτέ δυνατόν στη μεταξύ μας διαμάχη) και έτσι έγινε ο περίγελως του διαδικτύου. Μια απλή ανάγνωση των σχολίων του κόσμου, στο θυμικό του οποίου απευθύνεται ο κ. Λαζόπουλος και το θυμικό του οποίου πάντα κατευθύνει, θα σας έπειθε για το θετικό υπέρ της μάχης κατά της ιδεολογικής ηγεμονίας της αριστεράς αποτέλεσμα. Είναι μία από τις σπάνιες φορές της ζωής μου που το 90% των σχολίων ήταν υπέρ μου και κατά του κ. Λαζόπουλου. Αυτό δεν το λέω για λόγους εγωισμού, αλλά γιατί πιστεύω ότι είναι μεγάλη μας νίκη ότι δώσαμε φωνή στον καταπιεσμένο και προσβεβλημένο νεοδημοκράτη που όλα αυτά τα χρόνια δέχεται απροστάτευτος τη χυδαία προπαγάνδα του κ. Λαζόπουλου.
Τώρα, ως προς τη δική μου προεκλογική τακτική, πράγματι έχει έναν χαρακτήρα Μεγάλου Αλεξάνδρου. Ο Αλέξανδρος ήταν Μέγας διότι στις μάχες που έδινε, όχι μόνο στον Γρανικό αλλά σχεδόν σε όλες, κινείτο αναπάντεχα. Στον Γρανικό ποταμό πήγε κόντρα στο ρεύμα του ποταμού, στην Ισσό επιτέθηκε πρώτος στα στενά αντί να οχυρωθεί σε αυτά, και στα Γαυγάμηλα, με έναν ευφυή, αλλά στρατιωτικά ανήκουστο σχηματισμό, επιτέθηκε στην ανοιχτή πεδιάδα, αν και με πολύ μικρότερες δυνάμεις. Να είστε βέβαιος ότι εάν κάποιοι σχολιαστές σχολίαζαν τις τακτικές του όχι από πλευράς αποτελέσματος αλλά από πλευράς στρατιωτικής τακτικής θα τις έβρισκαν όχι αντάξιες ενός αρχηγού. Ευτυχώς, στην πολιτική μετράει το αποτέλεσμα και εγώ ύστερα από χρόνια είμαι ο πρώτος που κατάφερε να παραδώσει βορά στον απλό λαό τον μεγαλύτερο εκμαυλιστή του. Γι’ αυτό είμαι πολύ υπερήφανος και γι’ αυτό σας καλώ να με στηρίξετε ως αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας. Δεν θέλουμε συνηθισμένους αρχηγούς αλλά αρχηγούς που να κάνουν τη δουλειά».
Απάντηση. Ως προς το νεοδημοκρατικό ζήτημα, ουδέν ― ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του. Μία παρατήρηση μόνον επί του ιστορικού. Δεν είναι ακριβές ότι οι στρατιωτικοί αναλυτές θα έβρισκαν τις παράτολμες τακτικές του Αλέξανδρου «όχι αντάξιες ενός αρχηγού». Το ακριβώς αντίθετο ισχύει και αναλύεται θαυμάσια στο βιβλίο «The Mask of Command» του μακαρίτη Τζον Κίγκαν (του μεγάλου ιστορικού, όχι του ποδοσφαιριστή, που δεν είναι μακαρίτης), και στο οποίο ο Κίγκαν εξετάζει τον ρόλο του στρατιωτικού ηγέτη και πώς αυτός εξελίσσεται ιστορικά και προσαρμόζεται με την εξέλιξη της τεχνολογίας του πολέμου. Η ευφυΐα του Αλέξανδρου μπορούσε να υπάρξει μόνο μέσα στη δική του εποχή, αν εκδηλωνόταν σε άλλη εποχή θα είχε διαφορετική μορφή.
Του Θέσπιδος
Μας δουλεύει; Οχι καθόλου. Το ζει και το πιστεύει, δηλαδή παίζει τον ρόλο του: τον ρόλο του υφυπουργού Παιδείας. Γι’ αυτό χθες ο Μεγάλος Τεό του Θεάτρου και της Φιλοσοφίας, κατά κόσμον Θεοδόσης Πελεγρίνης, «επισκέφθηκε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας», διαβάζω, «για να τον ενημερώσει σχετικά με θέματα της αρμοδιότητάς του». Ποιας αρμοδιότητάς του; Αν δεν κάνω λάθος, η σοβαρότερη αρμοδιότητα που του έχουν εμπιστευθεί στο υπουργείο είναι η διά βίου προσχολική εκπαίδευση για κατοικίδια ζωάκια! (Αν υπάρχει τέτοιο πράγμα, που δεν το αποκλείω εφόσον αναφερόμαστε στο ελληνικό υπουργείο Παιδείας.) Τελικά, αυτός ο άνθρωπος περισσότερο από όλα τα άλλα είναι ηθοποιός: κακός ηθοποιός.
Οι φίλοι μας τα ζώα
Ο Πάνος Καμμένος παρομοίασε την ομοφυλοφιλία με την κτηνοβασία. Εκτός από αισχρή, η παρομοίωση είναι και τελείως αβάσιμη. Διότι στην κοινωνία μας, όπως διαπιστώνουμε αυτές τις μέρες, η ομοφυλοφιλία προκαλεί ακόμη και την εχθρότητα, ενώ η κτηνοβασία είναι απολύτως αποδεκτή κοινωνικά. Είναι, στην πραγματικότητα, απολύτως συμβατική. Σταθείτε σε ένα πολυσύχναστο σημείο της Αθήνας κάποιο Σαββατόβραδο που ο κόσμος βγαίνει και παρατηρήστε τα ζευγάρια που περνούν από μπροστά σας. Δεν χρειάζεται τίποτε περισσότερο…