Η Ιστορία ανέδειξε τον Κουρτ Μαζούρ σε σύμβολο της ειρήνης. Ο Γερμανός αρχιμουσικός, που έφυγε στα 88 του χρόνια στις 19 Δεκεμβρίου, έγινε παγκοσμίως γνωστός όταν το 1989 συνέβαλε στην αποτροπή βίαιων γεγονότων στη Λειψία, κατά τις κινητοποιήσεις που οδήγησαν στην πτώση του Τείχους του Βερολίνου. Βοήθησε η ψυχραιμία την οποία μετέδιδε στον κόσμο αλλά και οι προσωπικές του σχέσεις με τον ηγέτη της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Εγινε ο «αρχιμουσικός της επανάστασης». Προτάθηκε ως πρόεδρος Δημοκρατίας της ενωμένης χώρας. Ο ίδιος ουδέποτε διεκδίκησε ηγετική θέση και αρνιόταν τον χαρακτηρισμό του «ήρωα». «Φοβόμουν όσο και όλοι οι άλλοι και έπρεπε να ξεπεράσω τον φόβο μου όπως και οι υπόλοιποι», δήλωσε με αφορμή τα 25 χρόνια της πτώσης.
Ηταν ήδη γνωστός στην Ανατολική Γερμανία αλλά και στη Δύση χάρη στην υποδειγματική δουλειά του με την ορχήστρα Γκεβάντχαους της Λειψίας, την οποία διηύθυνε από το 1970 έως το 1996. Είχαν προηγηθεί χρόνια δουλειάς σε μικρότερες ορχήστρες, όπου απέκτησε φήμη καλού παιδαγωγού. Το 1960 ο σκηνοθέτης Βάλτερ Φέλζενσταϊν τον κάλεσε στην Κωμική Οπερα του Βερολίνου. Εμεινε τέσσερα χρόνια. Ομως, τον ενδιέφερε περισσότερο η συμφωνική μουσική κι έτσι μετακινήθηκε στη Λειψία. Ανύψωσε την τεχνική αρτιότητα της ορχήστρας, ανέπτυξε έναν χαρακτηριστικά «σκοτεινό» ήχο και ανέδειξε το σύνολο σε ένα από τα σημαντικότερα στον κόσμο. Ζήτησε από το καθεστώς και απέκτησε για την ορχήστρα του νέα, σύγχρονη στέγη. Αφιερώθηκε ιδιαίτερα στα έργα Γερμανών του κλασικισμού και του ρομαντισμού. Ο Μέντελσον υπήρξε η ξεχωριστή του αγάπη.
Σε αυτόν τον άνθρωπο, σε αυτόν τον μουσικό προσέφεραν οι Αμερικανοί τη Φιλαρμονική της Νέας Υόρκης, της οποίας υπήρξε μουσικός διευθυντής από το 1991 έως το 2002, ένας από τους μακροβιότερους. Το 2000 ανέλαβε τη Φιλαρμονική του Λονδίνου, το 2002 την Εθνική Ορχήστρα της Γαλλίας.
Στην Αθήνα είχε εμφανιστεί αρκετές φορές, μεταξύ άλλων το 2005, ερμηνεύοντας τις εννέα συμφωνίες του Μπετόβεν.