Μας έχει συνηθίσει ο Αλ. Τσίπρας στη φραστική εκμετάλλευση γεγονότων που συμβαίνουν κατά μήκος και κατά πλάτος της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Τελευταία απόπειρα, η δήλωσή του ότι ο ίδιος και το κόμμα του έχουν βάλει «το μπόλι» στην Ευρώπη και τώρα ακολουθούν και άλλες χώρες, με αφορμή προφανώς τις πρόσφατες εκλογές στην Ισπανία. Το γεγονός ότι κάθε χώρα έχει τα δικά της θέματα και προβλήματα ή ότι η Ελλάδα αποτελεί «ιδιαίτερη περίπτωση» στο ευρωπαϊκό πλαίσιο δεν τον απασχολεί. Αρκεί να πείθονται οι Ελληνες πολίτες ότι η ρητορική και η πολιτική που ακολούθησε ώς τώρα ήταν η σωστή, παρά τη μεγαλοπρεπέστατη «κωλοτούμπα» που έκανε με την υπογραφή του λεγόμενου τρίτου μνημονίου. Το Podemos πάντως έγινε τρίτο κόμμα, παίρνοντας προηγουμένως διακριτές αποστάσεις από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Το πιο «χτυπητό» όμως αυτές τις μέρες είναι η στοχοποίηση του ΔΝΤ από τον πρωθυπουργό. Ενώ πριν από λίγο καιρό αναφερόταν σε αυτό θετικά και χρησιμοποιούσε τις απόψεις του ΔΝΤ στα επιχειρήματά του προς τους Ευρωπαίους δανειστές για την ανάγκη μείωσης του χρέους ώστε να γίνει βιώσιμο, τώρα δεν το θέλει μέσα στα πόδια του και ζητεί την απομάκρυνσή του από το κουαρτέτο. Κατά τον ίδιο, η παρουσία του είναι πλέον περιττή γιατί η Ευρώπη διαθέτει πια την τεχνογνωσία και τους μηχανισμούς για να ρυθμίζει τα του οίκου της. Στην πραγματικότητα, επειδή το ΔΝΤ κρατάει σκληρή στάση στο ασφαλιστικό, απαιτώντας την –οπωσδήποτε επώδυνη– ριζική ρύθμισή του, ενώ αυτός (ο Αλ. Τσίπρας) έχει δεσμευτεί ότι οι κύριες συντάξεις δεν πρόκειται να μειωθούν.
Μακάρι να μη μειωθούν οι κύριες συντάξεις, όπως ακριβώς υποσχέθηκε ο πρωθυπουργός. Ποιος τρελός θα επιθυμούσε το αντίθετο. Ωστόσο δύο είναι τα ερωτήματα τα οποία προκαλεί ο πόλεμος που κήρυξε η κυβέρνηση στο ΔΝΤ. Το πρώτο είναι πώς φαντάζεται ότι μπορεί να διώξει το ΔΝΤ από τους θεσμούς, όταν το γερμανικό Κοινοβούλιο (και άλλα ευρωπαϊκά Κοινοβούλια) πείστηκε να ψηφίσει το τρίτο μνημόνιο και τη χρηματοδότηση που περιλαμβάνει μόνο με την αυστηρή προϋπόθεση ότι στους ελέγχους που θα ασκούνται στην Ελλάδα θα συμμετέχει και το ΔΝΤ; Το δεύτερο είναι πού θα βρεθούν τα χρήματα για να συντηρείται το ασφαλιστικό όπως είναι σήμερα, με τις γνωστές άπειρες στρεβλώσεις του, αλλά και με την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η ελληνική οικονομία;
Αγνωστο αν υπάρχουν πειστικές απαντήσεις στα δύο αυτά απλά ερωτήματα από την πλευρά της κυβέρνησης· και αν τις έχει, το πρόσθετο ερώτημα είναι γιατί δεν τις κοινοποιεί. Με την εμπειρία που έχουμε αποκτήσει ώς τώρα από τις επιδόσεις της, είναι πολύ πιθανό να πέφτει πάλι έξω στους υπολογισμούς της ή να εκτιμά για άλλη μία φορά λανθασμένα τους περίφημους συσχετισμούς δυνάμεων. Εκτός και αν όντως πιστεύει ότι μπορεί να αυξήσει τις εργοδοτικές εισφορές δίχως περαιτέρω αρνητικές παρενέργειες στην οικονομία και με αυτό τον τρόπο θα βρει τα απαραίτητα κονδύλια για την κάλυψη των χρηματοδοτικών αναγκών του ασφαλιστικού προβλήματος, που αναμφίβολα είναι πελώριο.
Η λογική λέει ότι ολόκληρος πρωθυπουργός, δεν μπορεί, κάτι θα έχει κατά νουν, για να βγαίνει τόσο επιθετικά κατά του ΔΝΤ. Κάτι που εμείς, οι κοινοί θνητοί, δεν ξέρουμε, αλλά εκείνος γνωρίζει, ώστε στο τέλος να εμφανιστεί ως νικητής. Αφού μάλιστα το φόρτε του είναι η επικοινωνιακή πολιτική, όχι η ουσία. Ακριβώς αυτό όμως φοβόμαστε. Μήπως δηλαδή βρεθεί η χώρα σε ακόμη πιο δεινή θέση ενόψει της αξιολόγησης, εφόσον φυσικά περάσει το ασφαλιστικό από τη Βουλή. Υπάρχει βέβαια και εκείνο «το μπόλι» που έριξε στην Ευρώπη. Ισως αυτό μπορεί να τα βολέψει όλα…