Στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα. • Σκέφτεσαι • –τέλος του χρόνου ως συνήθως– • τι θα είχε συμβεί, πώς θα είχαν πάει τα πράγματα, • αν. • Αν λ.χ. από την αρχή, το 2010, είχαμε δει την Κρίση σαν ευκαιρία να τακτοποιήσουμε κομμάτι τα του σαθρού οίκου μας. • Ομως όχι. • Με νύχια και με δόντια γαντζωμένοι στα εύκολα και ευτελή. • Κι ακόμα. • «Αριστερά», σου λέει. • Της «Προόδου», σου λέει. • Χωρίς τίποτα νέο, • τίποτα πραγματικά προοδευτικό • – ψαροκασέλα του παλιατζή η πραμάτεια της • κι απόψε αυτοσχεδιάζουμε το «σχέδιό της». •
«Κάνε», σου λέει, «αισιόδοξες σκέψεις στο κατώφλι του νέου χρόνου». • Αει παράτα μας κι εσύ, ρε οπτιμίστα. • Εξι χρόνια στο κουπί της γαλέρας • και κάθε χρόνο μερικά ακόμα μαστιγώματα στην πλάτη. • Τι «Ευφημείτε!», ρε σαχλαμάρα; • Ετσι στα κουτουρού «Ευφημείτε!»; • Χαζοχαρούμενε. • Σαν τον «Ηγέτη» Τσίπρα, • που, όταν βγήκε από τη βραδιά του Αγίου Βαρθολομαίου, • όπου υπέγραψε το Δικό Του Μνημόνιο, • δήλωσε «χαρούμενος», ο μην πω. • «Το Μαύρο Κέφι», • που έλεγε κάποτε ο φρέσκος ακόμη τότε • και χαμογελαστός • Λαζόπουλος – τόσο απίστευτα «αλλού» κι αυτός πια. • Να πίνει νερό στο όνομα ενός αδίστακτου δημαγωγού. •
Να ελπίζουμε τουλάχιστον ότι στην ηγεσία του άλλου μεγάλου κόμματος θα αναδειχθεί κάτι πιο φρέσκο; • Ας το ελπίσουμε, • τι χάνουμε. • Συμπαθής ο Μεϊμαράκης, • αλλά δεν εκπέμπει ελπίδα για μια άλλη πνοή, • κάτι που να δείχνει ότι αλλάζει κάπως το νιονιό μας. • Μου φαίνεται πιθανότερο ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης αυτό θα το επιδιώξει • – άλλο τι θα καταφέρει κι αυτός, γιατί κι ο στάβλος της Ν.Δ. όζει. • Εχει δείξει βούληση και πείσμα προς αυτή την κατεύθυνση. • Αλλά ο στάβλος απαιτεί Ηρακλέα. •
Τώρα που οι Συριζαίοι • με την απέραντη κατανόηση των πατριωτών Ανέλ • δείχνουν όλο τον «αναγεννητικό» οίστρο τους στο ζήτημα της Παιδείας • –εκεί μόνο τους παίρνει να κάνουν τον μάγκα, στην απροστάτευτη Εκπαίδευση– • θα ήθελα να μνημονεύσω δύο ταπεινά βιβλία, • θερμά πονήματα «άλλων καιρών, άλλου ήθους», • γραμμένα από δύο απόμαχους εκπαιδευτικούς • που αναλώθηκαν στη σχολική έδρα:
• Και πρώτα ο Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλος, • στον οποίο οφείλουμε ευγνωμοσύνη όχι μόνο για το παπαδιαμαντικό • αλλά και το εν γένει φιλολογικό και λογοτεχνικό του έργο. • Εξέδωσε πρόσφατα ένα τομίδιο όπου με το γνωστό ζωντανό, παρασυρτικό ύφος του μιλάει για τα «Μεταπολεμικά νεανικά περιοδικά» • (εκδόσεις Αντίποδες) • που τον είχαν παθιάσει στη νεανική του ηλικία. • Δεν ξέρω πώς, αλλά με έναν περίεργο, υπόγειο τρόπο, • ό,τι κι αν γράφει αυτός ο άνθρωπος, • ναι, σου δίνει ελπίδα πως κάτι μπορεί να ξανακερδηθεί. •
Με κράτησε επίσης ένα βιβλίο όπου η παλιά εκπαιδευτικός και λυκειάρχης Βιργινία Βέργη-Νέρη συνάζει σκόρπιες προσωπικές της «Αναμνήσεις και εμπειρίες από ταξίδια και σχολεία» • (εκδόσεις Δρόμων). • Υπηρέτησε σε «άκρες» του ελληνισμού • – τι Αιθιοπία, Κύπρος κι Αλεξάνδρεια, τι ταξίδια στη Μέση Ανατολή • (ως την πικραγαπημένη, δική της και δική μου, Παλμύρα της Συρίας), • αλλά και Αμοργός και Σκιάθος. •
Εδώ κι εκεί και κάτι απαλές, • εύγλωττες ωστόσο, • νύξεις για τα χρόνια που άρχιζε η κομματίλα • και μερικοί φρουμάζοντες νέοι εκπαιδευτικοί • να τα κάνουν σιγά σιγά λίμπα στα σχολεία. • «Εργο» που φιλοδοξεί να συνεχίσει η φιλοπρόοδος Πρώτη Φορά Αριστερά. •
Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά
Πάει κι αυτή η καψοχρονιά
Που πια τα είδαμ’ όλα
Και φάγαμε τη φόλα.
Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά
Μπαμπόγρια όμως, όχι νια,
Τι φρέσκο να σου φέρει
Τέτοιο ρεμπέτ-ασκέρι.