Κοιτάζω το Γκάζι από ψηλά, αριστερά μου η Ακρόπολη, απέναντί μου το τρένο του ηλεκτρικού που φτάνει στον σταθμό του Θησείου. Βρίσκομαι στη ρόδα του Christmas Factory η οποία έχει σταματήσει στην κορυφή, ενώ εγώ δοκιμάζω την αντοχή μου στην υψοφοβία. Από κάτω μας (αν και δεν τολμώ να κοιτάξω) ακούω τους ηθοποιούς της ομάδας «Μικρός Νότος» που παρουσιάζουν την παράστασή τους στην κεντρική σκηνή του χώρου. Δεξιά μικροί και μεγάλοι πατινάρουν στην πίστα του πάγου που λίγο αργότερα λιώνει, κι έτσι όσοι μπορούν, πρέπει να περιμένουν έως το απόγευμα για να ξαναπαγώσει.
Γιατί ερχόμαστε εδώ κάθε χρόνο, τι είναι αυτό που μαζεύει όλο και περισσότερο κόσμο παρά την κρίση, αναρωτιόμουν καθώς περιμέναμε υπομονετικά στην ουρά. Το Christmas Factory στο Γκάζι είναι ένας από τους πιο καλαίσθητους αντίστοιχους χώρους της Αθήνας όπου πραγματικά ξεφεύγεις, αλλάζεις τον αέρα σου. Ισως να βρίσκεσαι στο Λονδίνο ή στη Βιέννη, όχι ακριβώς αλλά κάπου κοντά. Οι διοργανωτές του (η ιδιωτική εταιρεία Starkid) ξέρει την αδυναμία μας (για τα παιδιά δεν θα βρεις τα χρήματα; μου θυμίζει ένας φίλος) και συνεχίζουν ανελέητοι. Οι δωρεάν δραστηριότητες που είχαμε χαρεί πέρυσι και πρόπερσι (δημιουργία σοκολατένιων μπισκότων και απλών χριστουγεννιάτικων κατασκευών) έχουν αντικατασταθεί με δραστηριότητες που είτε πρέπει να περιμένεις πολλή ώρα είτε να πληρώσεις ακριβά για να συμμετάσχεις. Παντού τριγύρω πειρασμοί προς πώληση, τίποτα δεν χαρίζεται, όμως ο κόσμος φαίνεται να διασκεδάζει. Στην ουρά για τα εισιτήρια της εισόδου (πεντέμισι ευρώ το άτομο), παρατηρώ και κάποιους που βγάζουν από την τσέπη τους την κάρτα ανεργίας η οποία προσφέρει μια ελάχιστη έκπτωση. Τους φαντάζομαι σε μια παρόμοια ουρά να περιμένουν για να αποκτήσουν αυτή την κάρτα. Τελικά είμαστε εδώ όλοι για τον ίδιο λόγο. Το τίμημα δεν έχει σημασία. Μόνο η χαρά, όσο κρατήσει…