Στη Λέσβο, έξω από τον Μόλυβο, πάνω σ’ έναν λόφο που βλέπει τη θάλασσα, μέλη των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, της Greenpeace και άλλων μη κυβερνητικών οργανώσεων που συντρέχουν τους πρόσφυγες, σχημάτισαν ένα τεράστιο σήμα της ειρήνης. Χρειάστηκαν περίπου τρεις χιλιάδες σωσίβια για να δώσουν μορφή στην προσδοκία τους, αλλά πρόβλημα πρώτης ύλης δεν αντιμετώπισαν. Στην κοντινή χωματερή, τέτοια σωσίβια υπάρχουν αναρίθμητα. Τ’ αφήνουν πίσω, μαζί μ’ ένα μεγάλο κομμάτι του φόβου και της απόγνωσής τους, όσοι από τις απέναντι ακτές κατορθώνουν να φτάσουν σ’ ένα από τα πιο φιλόξενα σημεία της Ευρώπης: τη Λέσβο. Που ίσως θα έπρεπε να την υπολογίζουν στα σοβαρά όσοι αποφασίζουν για το Νομπέλ της Ειρήνης. Νομπέλ σε νησί; Φυσικά. Το νησί, όπως κάθε τόπος, είναι οι άνθρωποί του, μόνιμοι και προσωρινοί.
Το σύμβολο, βέβαια, δεν δημιουργήθηκε για να το δουν τα μέλη της επιτροπής που απονέμει κατ’ έτος στο Οσλο το βραβείο. Οσοι πάντως παρακολουθούν τη δράση του διαδικτυακού κινήματος Avaaz γνωρίζουν ότι στο Ιντερνετ διακινείται από τον Νοέμβριο ένα ψήφισμα προς συλλογή υπογραφών, με αίτημά του ακριβώς τη βράβευση των κατοίκων της Λέσβου με το Νομπέλ Ειρήνης. Το σύμβολο σχηματίστηκε σωσίβιο το σωσίβιο για να το δουν, έστω φωτογραφημένο ή βιντεοσκοπημένο, όσοι συνεχίζουν να πολιτεύονται ως παραγωγοί ή συντηρητές πολέμου, κι ας ορκίζονται οι περισσότεροι πως οι ιδέες και η δράση τους έχουν ειρηνικό προσανατολισμό.
Το χρώμα του σήματος, πορτοκαλί, μοιάζει ίδιο με το χρώμα της στολής που επιβάλλουν στους αιχμαλώτους τους οι τζιχαντιστές, λίγο πριν τους εκτελέσουν με κτηνώδη απάθεια, αν όχι με ηδονή, ίδιο και με το χρώμα της στολής όσων έχουν φυλακιστεί στο ντροπιαστικό Γκουαντάναμο. Μοιάζει ίδιο, αλλά δεν είναι. Η δική του στόχευση δεν είναι βίαιη, φιλοπόλεμη, αναξιοπρεπής και ανελεύθερη. Υπηρετεί τα ακριβώς αντίθετα μεγέθη: την αξιοπρέπεια του ανθρώπου, την ειρήνη των λαών, την ελευθερία.
Τα χρόνια προβλήματα όρασης της Ευρωπαϊκής Ενωσης δεν επιτρέπουν πολλές ελπίδες πως οι ηγήτορές της, εκλεγμένοι και μη, θα δουν έγκαιρα το σήμα της Λέσβου. Και να το δουν, θα δυσκολευτούν στη μετάφρασή του, παρότι είναι ένα από τα ελάχιστα οικουμενικώς αναγνωρίσιμα σύμβολα. Ισως πουν ότι πρόκειται «για ένα επιπλέον τρυκ των Ελλήνων». Για ένα ακόμα κόλπο αυτών των ανέκαθεν παμπόνηρων Δαναών, που «ρίχνουν πάντα τις ευθύνες τους στους άλλους», όπως απεφάνθη προ ημερών ο πολύς δόκτωρ Σόιμπλε, στενοχωρημένος, όπως φαίνεται, επειδή, παρά την επιθυμία του και τις φιλότιμες προπάθειες της εξοχότητάς του και των ζηλωτών του, η Ελλάδα παραμένει μέλος της Ε.Ε., της Συνθήκης Σένγκεν, του ΝΑΤΟ, του ΟΗΕ κτλ.
Δυστυχώς για την κατ’ ευφημισμόν ενωμένη Ευρώπη, όσο μεγαλύτερα προβλήματα αναφύονται μπροστά της τόσο μικρότερου βεληνεκούς αποδεικνύονται οι άνθρωποι που ορίζουν τη μοίρα της. Και μιλώ για το πνευματικό τους μέγεθος πρωτίστως. Το μόνο που θα μπορούσε να ξαναδώσει νόημα στο φθαρμένο πια και αναξιόπιστο «ευρωπαϊκό όραμα».