Η υπαρξιακή κρίση της Ν.Δ.

3' 59" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

​​Η ριζοσπαστική ευφορία που σημάδεψε τα χρόνια της κρίσης σήμερα μπορεί να έχει μεταμορφωθεί σε πολιτική και κοινωνική κατατονία, όμως οι εκπρόσωποί της δεν παύουν να επαίρονται ότι, αν μη τι άλλο, κατάφεραν να νικήσουν τον δικομματισμό της μεταπολίτευσης. Πολλά τα δεινά του δικομματισμού, όμως δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε πως στήριξε τη δημοκρατική πορεία της χώρας επί σαράντα έτη συναπτά, καταφέρνοντας να εντάξει στον κοινοβουλευτισμό τα ριζοσπαστικά άκρα. Το ΚΚΕ μετά τη νομιμοποίησή του από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή λειτούργησε θεσμικά και η Εθνική Παράταξη της δεκαετίας του εβδομήντα δεν είχε καμία σχέση με τη σημερινή Χρυσή Αυγή. Και όπως το 2015 η αντιμνημονιακή ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ προσείλκυσε πολλούς ψηφοφόρους της ακροδεξιάς, έτσι και το 1981 ο εθνικοπατριωτικός λόγος του πρώτου και βαθέος ΠΑΣΟΚ, με τον αντιευρωπαϊσμό του και τον αντικαραμανλισμό του, μπόρεσε να αφομοιώσει ένα μεγάλο κομμάτι της Εθνικής Παράταξης, η οποία μάλλον δεν είναι τυχαίο ότι εξαφανίστηκε με τη γιγάντωση του ελληνικού σοσιαλισμού.

Από τους δύο πυλώνες του δικομματισμού, το ΠΑΣΟΚ συρρικνώθηκε τόσο ώστε να αποτελεί αμελητέα δύναμη της πολιτικής ζωής. Εχει απομείνει ένα χλωμό φωτοαντίγραφο αυτού που κάποτε υπήρξε. Διεκδικεί μόνον το γνήσιο της σφραγίδας. Στελέχη του μετανάστευσαν στον ΣΥΡΙΖΑ με την κονκάρδα του καιροσκοπισμού, ενώ ο τελευταίος σοβαρός πρόεδρός του, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, αν και είναι από τους ελάχιστους κοινοβουλευτικούς που αρθρώνουν πολιτικό λόγο με αξιώσεις, μοιάζει απομονωμένος. Οι απόπειρες ανασυγκρότησης της κεντροαριστεράς αποδείχθηκαν ακαδημαϊκές, ενδεχομένως επειδή τις ανέλαβαν πανεπιστημιακοί ως επί το πλείστον. Εχει και η πολιτική ανάγκη από ταλέντα.

Ο άλλος πυλώνας του δικομματισμού, η Νέα Δημοκρατία, αντιστάθηκε στην κατάρρευση. Η παράταξη που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, αυτή που πραγματοποίησε σχεδόν αναίμακτα το πέρασμα από τη δικτατορία στη δημοκρατία και έβαλε την Ελλάδα στην τότε ΕΟΚ, μπορεί να υπέστη τη φθορά της μνημονιακής της πολιτικής, μπορεί να έχει ηττηθεί σε τουλάχιστον τρεις αναμετρήσεις τον τελευταίο χρόνο, όμως παραμένει ζωντανή. Ζωντανή ώστε να μπορεί να αναμετρηθεί με τον εαυτό της, κοινώς να αντιμετωπίσει όρθια την υπαρξιακή της κρίση.

Υπαρξιακή κρίση; Να θυμίσω στους παλαιότερους αναγνώστες ότι την πρώτη κρίση η Ν.Δ. είχε περάσει στις εκλογές του 1981. Τότε η Ελένη Βλάχου, στην ίδια αυτή εφημερίδα, είχε γράψει πως ό,τι κι αν γίνει η δεξιά στην Ελλάδα δεν πρόκειται να πέσει κάτω από το 35% – στις τότε εκλογές, 35,86 είχε πάρει η παράταξη. Χρειάστηκαν μερικές δεκαετίες και μια οικονομική κατάρρευση, κοινώς αλλαγές που γέννησαν μιαν άλλη Ελλάδα, για να τη διαψεύσουν. Η Ν.Δ. αμύνθηκε τότε ως αμιγώς δεξιά παράταξη, χρειάστηκε όμως ένας ταλαντούχος πολιτικός όπως ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης για να κερδίσει τον χώρο του φιλελεύθερου κέντρου και να την επαναφέρει στην εξουσία.

Η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται. Το ξέρουμε όλοι. Η Ιστορία όμως διδάσκει. Μετά τις τελευταίες εκλογές του Σεπτεμβρίου παρακολουθούμε την ανάπτυξη της υπαρξιακής κρίσης της Ν.Δ. Η αδυναμία διεξαγωγής τους την πρώτη φορά, το «γελοίον του πράγματος» όπως θα λέγαμε, με την εκδοχή του σε ύφος τηλεομοιοτυπίας από τα Καρπάθια Ορη που την περίμεναν για να ανακοινώσουν τα αποτελέσματα τη δεύτερη, ανέδειξαν έναν οργανισμό βαθιά τραυματισμένο από τον ιό της αποδιοργάνωσης, χτυπημένο από την κατεξοχήν ελληνική επιδημία, τη λοιμική της αυτογελοιοποίησης. Εντυπώσεις που αντισταθμίστηκαν από τη θεαματική συμμετοχή τετρακοσίων χιλιάδων και βάλε ψηφοφόρων, παρά τις αντίξοες συνθήκες, και τη δυναμική που ανέπτυξε ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Διάβασα και άκουσα πολλά αυτόν τον καιρό για την ταυτότητα της Νέας Δημοκρατίας. Είναι η παράταξη της λαϊκής δεξιάς, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό; Την εκπροσωπεί ακριβέστερα ο Βαλκάνιος Ευριπίδης Στυλιανίδης; Ή είναι μια παράταξη της ευρωπαϊκής κεντροδεξιάς; Μπορεί με τις σημερινές συνθήκες να υπάρξει «ευρωπαϊκή κεντροδεξιά» στην Ελλάδα; Η Ιστορία διδάσκει. Πίστευε κανείς στις 15 Ιουλίου του 1974 ότι στο τέλος του ίδιου μήνα ο Κ. Καραμανλής θα αποκαθιστούσε τη δημοκρατία και θα ίδρυε μια ευρωπαϊκή κεντροδεξιά παράταξη;

Το ζητούμενο δεν είναι τι «είναι» η Νέα Δημοκρατία. Το ζητούμενο των σημερινών εκλογών είναι τι μπορεί να γίνει η Νέα Δημοκρατία. Θα το πω ευθέως. Αυτό που είναι η Νέα Δημοκρατία σήμερα το εκπροσωπεί επαρκώς ο κ. Μεϊμαράκης. Είναι ο πολιτικός που κράτησε όρθια την παράταξη στις τελευταίες εκλογές και της επέτρεψε να αντιμετωπίσει ζωντανή την υπαρξιακή της κρίση. Αυτό όμως που μπορεί να γίνει η Νέα Δημοκρατία το εκπροσωπεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Ξεκινώ από το στοιχειώδες. Η χώρα το 2016 πρέπει να ξανακερδίσει την ευρωπαϊκή της πορεία, να αποκαταστήσει την ευρωπαϊκή της αξιοπιστία. Και αυτό μπορεί να το κάνει μόνον κάποιος σαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος μιλάει, χωρίς να χρειάζεται διερμηνεία, τη γλώσσα της Ευρώπης. Ο κοινοβουλευτισμός πρέπει να βρει τρόπους για να απαλλαγεί από τα άτυπα κύτταρα του ριζοσπαστισμού, τις νεοπλασίες της δημοκρατίας. Και μόνον η ανασυγκρότηση της ιστορικής κεντροδεξιάς μπορεί να το επιτύχει αυτό. Φρονώ, δε, ότι μόνον μια σοβαρή κεντροδεξιά μπορεί να επιτρέψει την ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς.

Η σημερινή εκλογή δεν αφορά μόνον τους Νεοδημοκράτες. Αφορά όλους τους Ελληνες.

Αυτά έχουν οι υπαρξιακές κρίσεις. Ενας Μητσοτάκης καλείται να αναλάβει τον ρόλο ενός Καραμανλή.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή