Η ατάκα ήταν φαρμακερή. Ειπώθηκε σε σχεδόν ανύποπτο χρόνο (στα μέσα της περασμένης εβδομάδας) από γηραιό πολιτικό της κεντροδεξιάς παράταξης, σε στέλεχος της, από τη Θεσσαλονίκη. A pro pos, του είχε τηλεφωνήσει για να υποστηρίξει την υποψηφιότητα Μητσοτάκη, τόσο ο ίδιος όσο και η «ομάδα» του (σσ υπάρχουν ακόμα και τώρα, τέτοιες στη ΝΔ).
«Ακου παιδί μου, ειλικρινά δεν ξέρω ποιος θα είναι ο επόμενος πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας. Ξέρω όμως πλέον ποιος θα είναι ο επόμενος πρωθυπουργός, από την Νέα Δημοκρατία: Ο Κυριάκος».
Αυτές οι «δυο κουβέντες» περιγράφουν με τον καλύτερο και συνοπτικότερο τρόπο, το κλίμα που είχε αρχίσει να διαμορφώνεται στους κόλπους της ΝΔ, από την επομένη κιόλας της ανακοίνωσης των ονομάτων των δύο τελικών μονομάχων, για την προεδρία του κόμματος. Ουσιαστικά, το ερώτημα στο οποίο καλούνταν να απαντήσουν όσοι θα προσέρχονταν σήμερα στις κάλπες, ήταν:
– Θα στηρίξεις αυτόν που θα είναι καλός πρόεδρος, αλλά δεν έχει πιθανότητες να γίνει πρωθυπουργός, «απέναντι» στον Τσίπρα;
– 'H θα στηρίξεις, απευθείας, αυτόν που μπορεί να γίνει πρωθυπουργός «απέναντι» στον Τσίπρα;
Προσοχή: Αυτό το δίλημμα αφορούσε αποκλειστικά στους κομματικούς. Όλοι οι υπόλοιποι είχαν πάρει τις αποφάσεις τους κι αυτό το γνώριζαν και τα δύο «στρατόπεδα». Γι αυτό και όταν από το μεσημέρι και μετά άρχισε να ξεκαθαρίζει ότι οι συμμετέχοντες στη διαδικασία θα είναι τελικά πολύ πάνω από τους 250.000, όπου τους υπολόγιζαν από την πλευρά Μειμαράκη, η πλάστιγγα άρχισε να γέρνει προς την πλευρά Μητσοτάκη.
Από τη στιγμή που και οι κομματικοί λειτούργησαν με το ένστικτο της επιβίωσης, αγνοώντας «καταβολές», «ρίζες» και «αφετηρίες», ο Κ. Μητσοτάκης πατούσε με το ένα του πόδι στην Συγγρού. Έμενε να πατήσει και το άλλο, γεγονός που τελικά δεν αποδείχθηκε και τόσο δύσκολο, από τη στιγμή που «δεν είναι και τόσο… Μητσοτάκης».
Μένει, μόνο, να το αποδείξει στην πράξη. Γιατί το αποτέλεσμα είναι οριακό, το κόμμα βγαίνει από την κάλπη μοιρασμένο και δεν θα συγχωρεθούν λάθη, όχι ίδια με εκείνα της περιόδου 1990 – 93 (αυτά είναι για τους αδαείς και τους «νέους» στο χώρο), αλλά της περιόδου ’85 – 89’. Και ο νοών νοείτω…