Ο Νοέμβριος του 2010 πρέπει να ’ταν δύσκολος μήνας για τον κ. Κυριάκο Μητσοτάκη, τον νικητή των εσωκομματικών εκλογών της Ν.Δ. Διαγραμμένη τότε από το κόμμα της, η κ. Ντόρα Μπακογιάννη ανακοινώνει στους συρρεύσαντες στο θέατρο Μπάντμιντον ότι ιδρύει τη Δημοκρατική Συμμαχία, ένα (επιπλέον) κόμμα-«κίνημα», που όμως πρόλαβε να ακινητοποιηθεί πριν καν γιορτάσει τα δεύτερα γενέθλιά του. Ο κ. Κυρ. Μητσοτάκης δεν είχε βρεθεί στο Μπάντμιντον. Η απόφασή του να μην ακούσει τη φωνή του αίματος αποδείχθηκε σοφή γι’ αυτόν. Παραμένοντας στη Ν.Δ. και μη ακολουθώντας τη μεγάλη του αδερφή στο εγχείρημά της, όπου δεν θα ήταν καν δεύτερος (στα προσωποπαγή σχήματα δεν υπάρχει δεύτερος μετά τον Εναν και Πρώτο), ενέγραψε υποθήκη για τη μελλοντική διεκδίκηση της προεδρίας του συντηρητικού κόμματος. Και ήρθε ο καιρός να τρυγήσει.
Η στάση του κ. Κυρ. Μητσοτάκη την περίοδο εκείνη δεν σημαίνει βεβαίως ότι δεν ήταν και δεν είναι μέλος ενός από τα δύο ισχυρά τζάκια της Ν.Δ., αλλά και εκλεκτός του συστήματος κληρονομικής αναπαραγωγής και νομής της εξουσίας, τόσο της κομματικής όσο και της εθνικής. Ηδη στο ξεκίνημα της πολιτικής του καριέρας βρήκε τα πράγματα πολύ πιο εύκολα απ’ ό,τι άλλοι συνομήλικοί του πολιτευόμενοι, ενδεχομένως και με πλουσιότερο βιογραφικό από το δικό του. Δεν χρειάστηκε λ.χ. να δώσει μάχη για να βρει καλή θέση στη σκηνή των ΜΜΕ· του δόθηκε εξαρχής. Είναι ένα από τα «αυτονόητα» του πολιτικού μας βίου κι αυτό.
Αουτσάιντερ ήταν ο κ. Μητσοτάκης στις εκλογές της Ν.Δ. Τον ευνόησε όμως ιδιαίτερα η διεύρυνση της προεκλογικής περιόδου μετά το φιάσκο, που χρεώθηκε στον κ. Μεϊμαράκη. Κάθε μέρα που περνούσε τον ωφελούσε, αφού έφθειρε τους ανταγωνιστές του. Για πόσον καιρό άραγε θα παρέμενε ελκυστικό το κενό χαμόγελο του κ. Τζιτζικώστα ή η αντιτσιπρική μονομανία του κ. Γεωργιάδη; Και για πόσες εβδομάδες θα μπορούσε ο κ. Μεϊμαράκης να βασίζεται στη λογική της αδράνειας ή του «μη χείρονος»; Στον ισχνό λόγο των άλλων τριών ο κ. Μητσοτάκης αντέταξε κάτι που έμοιαζε με πρόγραμμα. Ακόμα και η μονοτονία του (η επανάληψη λιγοστών προτάσεων διακηρυκτικού χαρακτήρα) του βγήκε σε καλό. Και τελικά νίκησε μάλλον εύκολα. Τόσο εύκολα, που σίγουρα ο κ. Αβραμόπουλος θα μετάνιωσε που δεν διεκδίκησε την προεδρία της Ν.Δ. Μάλλον θα θριάμβευε.
Εγκλωβισμένη επί μακρόν στην προεκλογική διαμάχη, που απαιτεί υψηλούς τόνους και μανιχαϊστική στάση, η Ν.Δ. λειτουργεί ως αξιωματική αντιπολίτευση περίπου σαν να έχει αφεθεί στον αυτόματο πιλότο της άρνησης και της απόρριψης. Με νέο αρχηγό πλέον, δεν θ’ αργήσει να συνειδητοποιήσει ότι ο αντιτσιπρισμός δεν αποτελεί από μόνος του συνεκτικό πολιτικό αφήγημα, η δε μείζων εξαγγελία, η «μείωση του κράτους», έλκει όσους αδιαφορούν για το ότι μεταφράζεται σε μείωση του κοινωνικού κράτους. Εξίσου γρήγορα θα κατανοήσει ο νέος πρόεδρος πως η υποστήριξη που του πρόσφερε η ακροδεξιά πτέρυγα της Ν.Δ. δεν δόθηκε εν λευκώ, από αντικαραμανλικό πάθος και μόνο, αλλά υπό όρους. Με τέτοια βαρίδια (αλλά και… βορίδια), η εξαγγελλόμενη «διεύρυνση προς το Κέντρο» δεν είναι και το ευκολότερο των πραγμάτων.