Με ένα αργεντίνικο τανγκό, που συνοδεύει τους τίτλους, αρχίζει ο «Νοτιάς» (***) του Τάσου Μπουλμέτη, για να μας γυρίσει σε δύσκολα αλλά και φωτεινά χρόνια. Αν ο κινηματογραφικός χάρτης του ευρωπαϊκού Νότου ήταν γεμάτος από τέτοιους ανέμους, το εμπορικό ελληνικό σινεμά θα ’ταν μια εύκρατη ζώνη. Πιο αισθαντική ταινία από αυτή την κωμωδία ενηλικίωσης, με φόντο την Αθήνα των δεκαετιών του ’60 και του ’70, δεν θα μπορούσε να γίνει. Ο «Νοτιάς» διατρέχει όπως ο άνεμος τα καλύτερα χρόνια των σημερινών πενηντάρηδων και εξηντάρηδων. Εχει τη ζεστασιά της νοσταλγίας και την πικρία της απογοήτευσης σε ένα απολαυστικό χαρμάνι που ενώνει όλους τους Ελληνες.
Ο ανθρωποκεντρικός «Νοτιάς» είναι μια «σουρεαλιστική» κωμωδία για το κιτς και την ανοησία της χούντας, αλλά και μια λεπτή σάτιρα για την ξύλινη γλώσσα στα φοιτητικά αμφιθέατρα της μεταπολίτευσης. Ολα αυτά μέσα από καθημερινά βιώματα του μονίμως ερωτευμένου ήρωα της ταινίας. Χωρίς φανατισμό, αφορισμούς και ξόρκια.
Ο Σταύρος (το alter ego του Μπουλμέτη) από μικρός έχει τον διάολο μέσα του: αλλάζει το φινάλε των επικών και ηρωικών μύθων της ελληνικής φυλής με δικά του χάπι εντ, προκαλώντας πανικό γύρω του. Σιγά μην άφηνε τόσες Σουλιώτισσες να πέσουν στον γκρεμό του Ζαλόγγου: οι φούστες μπορούν να φανούν χρήσιμες και ως… αερόστατα.
Η φαντασία είναι το μεγάλο κατόρθωμα της επιθυμίας, αποφαίνεται ο Μπουλμέτης. Ο «Νοτιάς» του υποκλίνεται στη μεγάλη παράδοση των Ελλήνων κωμικών, ενώ ρίχνει κλεφτές ματιές και στο γαλλικό σινεμά της δεκαετίας του ’60. Στην προηγούμενη ταινία του, την «Πολίτικη κουζίνα», κεντρικός άξονας ήταν η ανεκπλήρωτη επιθυμία του εγγονού να συναντήσει τον παππού του, που παρέμεινε στην Πόλη μετά τα γεγονότα του ’55. Το πολιτικό πρόβλημα (ο διωγμός των Ελλήνων) ήρθε παθητικά στο προσκήνιο (μέσω της παιδικής μνήμης) στη διαδικασία ενηλικίωσης του ήρωα. Στον «Νοτιά», όπου ο άξονας είναι το τρίπτυχο έρωτας – τέχνη – πολιτική, τα πολιτικά προβλήματα εκείνων των χρόνων ανασύρονται στο προσκήνιο με παρόμοιο τρόπο.
Τα πάντα στην ταινία λειτουργούν αρμονικά, από τους πανέξυπνους διαλόγους, που διορθώνουν κάποια φάλτσα του σεναρίου, μέχρι το εξαιρετικό σάουντρακ της Ευανθίας Ρεμπούτσικα.
Το «Μυστικό στα μάτια τους» (***) του Μπίλι Ρέι είναι το αμερικανικό ριμέικ της βραβευμένης με Οσκαρ αργεντίνικης ταινίας «Το μυστικό στα μάτια της». Θρίλερ, μετατοπισμένο στα διάκενα της δράσης όπου κλιμακώνεται το δράμα χτίζοντας χαρακτήρες. Λος Αντζελες λίγο μετά την 11η Σεπτεμβρίου, η ξανθιά Κλερ, βοηθός εισαγγελέα, και ο έγχρωμος Ρέι, ντετέκτιβ του FBI, έχουν αποσπαστεί στην αντιτρομοκρατική. Μια μέρα ανακαλύπτουν πως ένα «καρφί» της υπηρεσίας τους είναι βιαστής και δολοφόνος της κόρης μιας συναδέλφου τους. Σε ενεστώτα χρόνο, ο Ρέι, που είναι ερωτευμένος με την Κλερ, την επισκέπτεται έπειτα από χρόνια και της ζητεί να ξανανοίξει τον φάκελο της υπόθεσης. Παίζουν: Νικόλ Κίντμαν, Τσιουέτελ Ετζιοφορ, Τζούλια Ρόμπερτς.
Προβάλλονται και οι «Δεσμοί αίματος», κομεντί του Ισλανδού Γκρίμουρ Χακόναρσον.