Ουάσιγκτον, η Ρώμη μιας νέας αυτοκρατορίας

Ουάσιγκτον, η Ρώμη μιας νέας αυτοκρατορίας

3' 54" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Δ​​ιανύοντας το δεύτερο εξάμηνο της σχολής αλλά και της παρουσίας μου στην πόλη, νομίζω ότι πλέον αρχίζω και αντιλαμβάνομαι τον παλμό της. Εχω την εντύπωση ότι εμείς οι Ευρωπαίοι ―και δεν εξαιρώ και τον εαυτό μου― διατηρούμε μια στερεότυπη απεικόνιση της Ουάσιγκτον: μόνο πολιτική, lobbies, δικηγόροι, συνέδρια, υγρασία του ποταμού Πότομακ, ανδριάντες, μνημεία και νεκροταφεία στρατιωτών, στρατηγών και προέδρων, εν ολίγοις μια βαρετή πόλη, την οποία επισκέπτεται κανείς μόνο για συγκεκριμένους λόγους, κυρίως επαγγελματικούς και περιμένει τη στιγμή που θα ξεκλέψει κάποιες μέρες για να βρεθεί στη Νέα Υόρκη ― στον επίγειο παράδεισο των ενηλίκων. Δεν είναι όμως έτσι.

Ισως γι’ αυτό ευθύνεται και η βιομηχανία του θεάματος ― δεν θα δεις εύκολα τηλεοπτικές σειρές, κομεντί ή ταινίες-ορόσημα που να έχουν την πόλη ως σκηνικό. Εξαίρεση η σειρά House of Cards, που βεβαίως έστρεψε το ενδιαφέρον του κοινού στην Ουάσιγκτον. Το Χόλιγουντ αποτελεί έναν από τους πυλώνες του αμερικανικού πολιτισμού, μετατρέπεται σε διαμορφωτή συνειδήσεων όχι μόνο του αμερικανικού λαού, αλλά, είτε θέλουμε να το παραδεχθούμε είτε όχι, επηρεάζει βαθύτατα και την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού. 

Προσωπικά, την Ουάσιγκτον την είχα γνωρίσει μέσω της λογοτεχνίας και κυρίως λόγω του Γκορ Βιντάλ. Αριστος γνώστης της αμερικανικής ιστορίας αλλά και της ανθρωπογεωγραφίας της πρωτεύουσας του Ελεύθερου Κόσμου, ο Βιντάλ περιγράφει στα βιβλία του την Pax Americana από τα πρώτα χρόνια της δημιουργίας της ― μια εκπληκτική απόδοση του κλίματος της εποχής και της ατμόσφαιρας, με τους κανόνες του ντοκιμαντέρ και της μυθοπλασίας. Είναι τόσο καλός, που από τα βιβλία του περνούν αφηγήσεις για τις σημαντικές οικογένειες του ποταμού Πότομακ, αλλά και σχετικά άγνωστες πτυχές της ιστορίας, σελίδες για δυνατούς αναγνώστες, όπως το κίνημα του τεχνοκρατισμού που αναπτύχθηκε το 1930 μετά το ξέσπασμα του μεγάλου κραχ και σύμφωνα με το οποίο, λόγω της πρωτόγνωρης οικονομικής κρίσης, έπρεπε να αναλάβουν οι τεχνοκράτες. Αλλά και ο Ελληνοαμερικανός Τζορτζ Πελεκάνος, γέννημα-θρέμμα και αυτός της πόλης, με τα αστυνομικά του μυθιστορήματα, με βοήθησε να ανακαλύψω την τοπογεωγραφία της.

Βέβαια, αν και η λογοτεχνία μάς ταξιδεύει, δεν μπορεί να αποδώσει πλήρως την πραγματικότητα. Η Ουάσιγκτον για μένα ήταν μια αποκάλυψη· εστιατόρια, wine bars, καταστήματα διεθνών οίκων μόδας και μπουτίκ με vintage ρούχα, πάρα πολλά βιβλιοπωλεία και πέρα από τις μεγάλες αμερικανικές αλυσίδες και αναρίθμητα ανεξάρτητα· θεωρείται η πιο literate city των ΗΠΑ, με πρωτοποριακές εκδηλώσεις και εκθέσεις στα μουσεία της και, υπ’ όψιν, με δωρεάν είσοδο.

Αλλη μια παρανόηση σχετίζεται με την πολεοδομία και την αρχιτεκτονική της πόλης. Πέρα από την όντως μνημειώδη αρχιτεκτονική των δημοσίων κτιρίων και οργανισμών στην Constitution ή στην Pennsylvania avenue η πόλη έχει προικιστεί με πανέμορφες και γραφικές γειτονιές, οι οποίες είναι ζωντανές και εξαιρετικά δυναμικές: Georgetown, DuPont Circle, Penn quarter όπου βρίσκονται και οι θεατρικές σκηνές και Logan circle. Ιστορικά μονοπάτια του Εμφυλίου και του κινήματος της ισότητας των πολιτικών δικαιωμάτων σε βοηθούν να αντιληφθείς ότι αποτελεί ένα melting pot νοοτροπίας Βορρά και Νότου: ιστορικά εντάσσεται στον Βορρά, αλλά πολλοί Virginians και Marylanders εργάζονται και δραστηριοποιούνται στην πόλη αφήνοντας το στίγμα και τη νοοτροπία τους.

Ενα ίσως μοναδικό χαρακτηριστικό της Ουάσιγκτον είναι η ιδιομορφία της από τα πρώτα χρόνια κιόλας της ίδρυσής της, όπως μου διηγήθηκε μια μέρα και ένας Αμερικανός συνάδελφος στου Joe’s, γνωστό στέκι δικηγόρων της πόλης: η πόλη είναι σαν την αυλή ενός βασιλιά με τον πρόεδρο στη θέση του μονάρχη και όλοι οι υπόλοιποι είμαστε οι αυλικοί του. Την περίοδο, λοιπόν, του Ρεπουμπλικανού Αϊκ (Αϊζενχάουερ) και του ακόμη πιο συντηρητικού υπουργού Εξωτερικών Ντάλες, η πόλη έμοιαζε με το γρανιτένιο παλάτι Εσκοριάλ του βασιλιά Φιλίππου του Β΄ και την περίοδο της προεδρίας Κένεντι με την αυλή της βασίλισσας Ελισάβετ της Α΄.

Πρωτεύουσα η Ουάσιγκτον, Ρώμη μιας νέας αυτοκρατορίας, λογικό λοιπόν να αποτελεί ένα ιδανικό μέρος για δικηγόρους όπως εγώ: Λευκός Οίκος, Κογκρέσο, Ανώτατο Ομοσπονδιακό Δικαστήριο, διεθνείς οργανισμοί. Και σίγουρα η πολιτική είναι το κύριο χαρακτηριστικό της πόλης.

Και θα έλεγα πως είμαι τυχερός, καθώς έπεσα σε μια ενδιαφέρουσα πολιτικά περίοδο: ο πρόεδρος Ομπάμα προσπαθεί να ρυθμίσει το ζήτημα της οπλοκατοχής, ένα θέμα ταμπού για τις ΗΠΑ που δεν μπορούμε εμείς οι Ευρωπαίοι να αντιληφθούμε τις διαστάσεις του πλήρως, ο Σάντερς παραδόξως τα πηγαίνει καλά και υπήρξε το έναυσμα για να κινητοποιηθούν πολιτικά πολλοί συμφοιτητές μου που πρόσκεινται στην Αριστερά, η Κλίντον είναι το φαβορί για την κούρσα των Δημοκρατικών, η Κάρλι Φιορίνα ενσαρκώνει τις αντιφάσεις της Αμερικής ―δυναμική γυναίκα και επιχειρηματίας που διαφωνεί όμως με το δικαίωμα στην έκτρωση―, ο Τζεμπ Μπους είναι πολύ πιο μετριοπαθής σε σχέση με τον αδερφό του και ο Ντόναλντ Τραμπ μολύνει τον δημόσιο διάλογο με μίσος.

Βέβαια σε μια χώρα που βασίζεται στην αγγλοσαξονική αρχή του consensus, υποψηφιότητες όπως του Τραμπ δεν έχουν μέλλον· στις ΗΠΑ υπάρχουν αντισυστημικοί πολιτικοί αλλά ποτέ αντισυστημικά κόμματα.

* Ο κ. Στέλιος Πάλλας είναι νομικός, μεταπτυχιακός φοιτητής του πανεπιστημίου George Washington, ενώ, παράλληλα, εργάζεται σε διεθνή οργανισμό.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή