Με ένα πρόχειρο μείγμα θεολογικών, οικολογικών, κοινωνιολογικών και οικονομολογικών ισχυρισμών συνεχίζει να αμύνεται η Εκκλησία στον νόμο που επιτρέπει την καύση του νεκρού σώματος όποιου το αποφασίσει εν ζωή. Αδυνατούν να δεχτούν οι άγιοι πατέρες ότι έχουμε όντως όλοι το δικαίωμα, σε ένα κράτος που υποτίθεται κοσμικό, να αποφασίσουμε αν και πώς θα παντρευτούμε, και πώς θ’ αφήσουμε πίσω μας τον κόσμο τούτο: σε αποτεφρωτήριο ή σε χωνευτήριο, όπως ευφημιστικά αποκαλείται ο λάκκος όπου παραπετιούνται τα «γυμνά οστέα» μετά την υποχρεωτική στις πόλεις εκταφή, σε τρία ή τριάμισι χρόνια, αν τα οικονομικά των κληρονόμων (ή τα αισθήματά τους) δεν τους επιτρέπουν να πληρώνουν εσαεί. Σε παλαιότερες αντιδράσεις τους οι ιεράρχες θεολογούσαν κομμάτι περισσότερο. Με την ταφή, έλεγαν συν τοις άλλοις, διασφαλίζονται τα άφθαρτα σώματα των αγίων, που έπειτα αποδεικνύονται θαυματουργά, επιπλέον δε χρησιμοποιούνται για να «καθιερωθούν» οι νεοϊδρυόμενοι ναοί. Σωστό από την πλευρά τους. Μόνο που κάπως έτσι διευκολύνεται ένα θλιβερό εμπόριο λειψάνων και λειψανολατρίας επί αιώνες, που στερεί από τον χριστιανισμό τη μισή πνευματικότητά του.
Στην προχθεσινή της ανακοίνωση, η Ιερά Σύνοδος θεολόγησε βέβαια ξανά, επαναλαμβάνοντας ότι «το ανθρώπινο σώμα είναι ναός του Αγίου Πνεύματος» και εξωθώντας μας να σκεφτούμε τι ακριβώς ισχύει, αν όχι με το σώμα των Χίτλερ αυτού του κόσμου, τουλάχιστον με το σώμα των ιερωμένων (κάθε δόγματος) που συλλαμβάνονται ποικιλότροπα αμαρτάνοντες. Τα κύρια επιχειρήματά της, πάντως, είναι πραγματιστικά, αν όχι κυνικά και εκβιαστικά. Εξ ου και η ωμή γλώσσα που επέλεξε. Ποια «αποτέφρωση», ισχυρίζεται, λέγοντας το ένα τρίτο της αλήθειας: «Ο σκελετός ρίχνεται σε ηλεκτρικό σπαστήρα (μίξερ ή cremulator), όπου θρυμματίζεται και μετατρέπεται σε σκόνη». Αυτό υποτίθεται ότι θα φοβίσει πιστούς και δύσπιστους, που όταν ακούνε ότι θα γίνουν «σκωλήκων βρώμα», νιώθουν υπέροχα, μια και έτσι θα επιτελέσουν το περιβαλλοντικό καθήκον τους. Οσο για τη «διακριτική δυσχέρεια των ιερέων να τελέσουν ή μη εξόδιο ακολουθία εάν κάποιος επιλέξει την καύση», η ΔΙΣ θα ’πρεπε να ασχοληθεί με την αδιάκριτη ευχέρεια πολλών ιερωμένων να απαιτούν ρεγάλο (ή «θρησκειόσημο») για κάθε «μεσιτεία» τους με τα ουράνια.