∆υσκολεύομαι πραγματικά να σκεφτώ ένα λόγο για τον οποίο ο Λεονάρντο ντι Κάπριο δεν θα κερδίσει φέτος το Οσκαρ Α΄ ανδρικού ρόλου. Ναι, ο Ματ Ντέιμον είναι πολύ καλός στη «∆ιάσωση» και η ιδέα της δεύτερης σερί βράβευσης για τον Εντι Ρεντμέιν («The Danish Girl») θα είχε το γούστο της, όμως, διάολε, μπορώ πρόχειρα να θυμηθώ τουλάχιστον πέντε ερμηνείες του Ντι Κάπριο τα τελευταία χρόνια που θα άξιζαν το αγαλματίδιο. Ο Αμερικανός ηθοποιός μοιάζει, κατά τα άλλα, με την προσωποποίηση της χολιγουντιανής επιτυχίας: στα 41 του διαθέτει ένα από τα υψηλότερα κασέ, επιλέγει προσεκτικά τις ταινίες του, εμπλέκεται προσωπικά στις παραγωγές, οι σκηνοθέτες τον λατρεύουν. Και είναι και τρομερός «γυναικάς»…
Η Ακαδημία ωστόσο αρνείται να του δώσει αυτό που εδώ και χρόνια αξίζει. Η φετινή «Επιστροφή» του περσινού θριαμβευτή των Οσκαρ, Γκονζάλες Ινιαρίτου, είναι ίσως η ιδανική ευκαιρία. Εκεί ο Ντι Κάπριο υποδύεται έναν έμπειρο οδηγό-κυνηγό, ο οποίος μπλέκει σε μια απίστευτη ιστορία επιβίωσης κάπου στον αμερικανικό Βορρά του 1820. Η διαρκής αγωνία, η ενστικτώδης προσκόλληση στη ζωή, ο πόνος και η σκοτεινή επιθυμία της εκδίκησης· όλα περνούν και φιλτράρονται μέσα από μία ακόμη εξαιρετική ερμηνεία, η οποία μάλιστα την περασμένη εβδομάδα επιβραβεύτηκε και στις Χρυσές Σφαίρες.
Ο Λεονάρντο ντι Κάπριο έγινε πασίγνωστος στο ευρύ κοινό το 1997 ως νεαρός εραστής στον «Τιτανικό» του Τζέιμς Κάμερον – οι πιο ψαγμένοι τον ήξεραν και από το (πολύ) εναλλακτικό «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» του Μπαζ Λούρμαν. Από τότε ακολούθησαν δεκάδες καλύτερα ή πιο μέτρια φιλμ, με τον πρωταγωνιστή τους όμως σχεδόν πάντα να ξεχωρίζει και να συνεργάζεται με τους κορυφαίους: από το απολαυστικά ανάλαφρο «Πιάσε με αν μπορείς» του Σπίλμπεργκ μέχρι το «Inception» του Κρίστοφερ Νόλαν και τον μεγάλο «έρωτα» με τον Μάρτιν Σκορσέζε, ο Ντι Κάπριο έχει συνεργαστεί πέντε φορές με τον βιρτουόζο σκηνοθέτη, με αποκορύφωμα τον προπέρσινο «Λύκο της Γουόλ Στριτ», τον οποίο οι δυο τους γύρισαν κόντρα σε κάθε λογική παρότρυνση, έτσι, επειδή απλώς το… ήθελαν πολύ. Ακόμα κι αν δεν κερδίσει τελικά εκείνο το αγαλματάκι στις 28 Φεβρουαρίου, ο Αμερικανός ηθοποιός είναι ήδη ένας από τους μεγάλους του σύγχρονου σινεμά.
Γενικώς, ο Λεονάρντο ντι Κάπριο δεν είναι από εκείνους τους ανθρώπους που περιμένουν τα πράγματα να συμβούν. Εχοντας ιδρύσει από το 2004 τη δική του εταιρεία παραγωγής (Appian Way Productions), μπορεί και καθορίζει ο ίδιος τα διάφορα πρότζεκτ στα οποία συμμετέχει, είτε πρωταγωνιστεί ως ηθοποιός σε αυτά είτε όχι. Από την άλλη, η συγκεκριμένη προσέγγιση τον παρακινεί ώστε να θέτει διαρκώς για τον εαυτό του νέες προκλήσεις. Στην «Επιστροφή» αυτές περιελάμβαναν, μεταξύ άλλων, μερικά περίπου απάνθρωπα γυρίσματα: «Ολη η παραγωγή είχε να αντιμετωπίσει ακραίες συνθήκες. Είτε επρόκειτο για απίστευτο κρύο, με τις κάμερες να μη δουλεύουν στους 40 υπό το μηδέν, είτε το χιόνι να λιώνει απότομα και να μας προκαλεί διαφορετικά προβλήματα, μιλάμε για μια τρομερά δύσκολη κατάσταση», αναφέρει σε συνέντευξή του σχετικά. Παρ’ όλα αυτά, ήταν μάλλον ακριβώς αυτού του είδους η κινηματογράφηση στη φύση, με αισθητική αρκετά κοντά στο ντοκιμαντέρ, που τον «τράβηξε» στην ταινία. Ο ίδιος είναι, άλλωστε, πολύ γνωστός για την οικολογική του συνείδηση και την παντοειδή συμμετοχή του σε δράσεις για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, ο Ντι Κάπριο φέρνει σε πέρας την απαιτητικότερη ίσως ερμηνεία της μέχρι τώρα καριέρας του. Το ταξίδι του χαρακτήρα του μέσα στην αγριότητα της φύσης είναι μοναχικό και σε μεγάλο βαθμό εντελώς σιωπηλό όπως επισημαίνει κι εκείνος, «ήταν σχεδόν σαν να παίζεις σε βωβό κινηματογράφο κάποιες φορές, το οποίο όμως ήταν και πολύ ενδιαφέρον. ∆εν είχα πολλά να πω σε αυτή την ταινία, αντιθέτως έπρεπε να εκφράσω τον αγώνα επιβίωσης του χαρακτήρα μου μέσω της κινησιολογίας. Ο ίδιος ο τόπος, το φυσικό περιβάλλον, μας βοήθησε πολύ σε αυτό, μας έδινε ερεθίσματα».