Yπήρχε ένα κλίμα εορταστικό στην προχθεσινή πρεμιέρα της «Μαντάμα Μπατερφλάι», της όπερας του Πουτσίνι, από τη Λυρική Σκηνή στο Μέγαρο. Παρατηρούσα το ετερόκλιτο πλήθος στο διάλειμμα και σκέφτηκα πόσο έχει διαχυθεί το ενδιαφέρον για την όπερα. Δεν είναι τυχαίο ότι η ζήτηση προκάλεσε την προσθήκη ακόμη μιας παράστασης (29/1). Ηταν μια όαση αισθητικής η παραγωγή της Λυρικής, εμβαπτισμένη στη ματιά του Νίκου Σ. Πετρόπουλου, που, σε αυτήν την εκδοχή για την Αίθουσα «Αλ. Τριάντη», αντέταξε ένα ευφρόσυνο και με σοφή οικονομία εικαστικό περιβάλλον αλλά και μια αρχιτεκτονική σωμάτων (στυλιστική κινησιολογία: Μαρίζα Βινιεράτου) που επέτρεπε να χτίζονται οι εντάσεις και οι στάθμες. Είναι εύκολο να εκπέσει σε κλισέ η δυτική μανία για την αισθητική γύρω από την γκέισα. Αλλά στην παράσταση της Λυρικής είδαμε κάτι φίνο, επεξεργασμένο στη λογική τού «less is more».
Αυτό ίσχυε περισσότερο για το σκηνικό που έφερε τον γιαπωνέζικο οίκο σαν κλωβό, με διαφάνεια και ερμητικότητα ταυτόχρονα. Η παράσταση είχε πολλά θετικά και κυρίως την εκπληκτική ερμηνεία της Τσέλια Κοστέα που στη β΄ πράξη, η οποία ανήκει κατά μία έννοια στον ρόλο της Τσο-Τσο-Σαν (Μπατερφλάι), απογείωσε την παράσταση ιδίως στο πολυαναμενόμενο «Un bel di», που το απέδωσε σπαρακτικά. Η πρώτη πράξη, με την υπέροχη συμβολή της χορωδίας, κορυφώθηκε με το ωραίο ντουέτο ανάμεσα στον Αμερικανό Πίνκερτον και τη Γιαπωνέζα Μπατερφλάι.
Πίνκερτον ήταν ο ανερχόμενος, 31χρονος, Ιταλός τενόρος Ντάριο ντι Βιέτρι, που μας αποκάλυψε την πολύ ελκυστική φωνή του. Η Ινές Ζήκου εντυπωσίασε ως Σουτζούκι. Είχε πλήρως εσωτερικεύσει τον ρόλο και τραγούδησε εξαιρετικά. Οπως και ο Διονύσης Σούρμπης, με τη βαθιά φωνή του βαρύτονου σε γοητευτική αντίστιξη με τη φωνή τενόρου του Πίνκερτον. Ο Αλεξ Τσιλογιάννης ως Γκόρο έδειξε την κλάση του.
Επόμενες παραστάσεις 20, 22, 23, 24, 27, 29/1 (ώρα 8 μ.μ.). Μέγαρο Μουσικής, Αίθουσα «Αλεξάνδρα Τριάντη».