Ένας συντάκτης φοιτητικού περιοδικού από τη Νέα Ζηλανδία ξυπνάει αποκαμωμένος σε μια ερημική ακτή. Σύντομα ανακαλύπτει ότι βρίσκεται σε μια βραχονησίδα στον Ειρηνικό Ωκεανό. Είναι κατά πάσα πιθανότητα ο μοναδικός επιζών ενός φορτηγού πλοίου που ναυάγησε με κατεύθυνση τη Νέα Γουινέα – και σίγουρα ο μόνος που αντιμετωπίζει αυτό το χτύπημα της μοίρας ως θεόσταλτο σημάδι για να ξεκινήσει μια λαμπρή σταδιοδρομία στις επιχειρήσεις. Ο Ροβήρος Άνθρωπος αποφασίζει να ανοίξει σούπερ μάρκετ σε μια έρημη γη! Καταστρώνει πλάνα για να δελεάσει την αγορά, σχεδιάζει με προσοχή το χώρο στάθμευσης των οχημάτων των πελατών, αγχώνεται για τους προμηθευτές, τις άδειες του προσωπικού, τους λογιστές, την υγειονομική υπηρεσία… «Αυτός ο άνθρωπος έχει απόλυτη ανάγκη να πραγματοποιήσει το όνειρό του», αναφέρει ο Δημήτρης Σωτάκης για τον ήρωα του νέου του μυθιστορήματος, με τίτλο «Η ιστορία ενός σούπερ μάρκετ». «Δεν θα μπορούσα να εντάξω μια τόσο μεγάλη απελπισία σε μια κανονικότητα. Παραδέχομαι πως οι περισσότεροι “κανονικοί” άνθρωποι θα νοσταλγούσαν την καθημερινότητά τους και θα έκαναν ό,τι ήταν δυνατόν για να επιστρέψουν σε αυτή. Ο Ροβήρος, ωστόσο, επιθυμεί διακαώς να δραπετεύσει από την ίδια του τη ζωή. Έχει μια σεμνή φιλοδοξία, μια πολύ γήινη προσδοκία, δεν θέλει να πετάξει ή να μεταμορφωθεί σε ψάρι, απλώς επιζητά μια πιο ενδιαφέρουσα ζωή. Αν δεν είχε αυτή την ιδέα, θα είχε κάποια άλλη. Εκείνο που τον ενοχλεί είναι ο εαυτός του».
Παρατηρεί πως ο κεντρικός άξονας της συγγραφής του παραμένει σε γενικές γραμμές ίδιος. «Το πώς διαχειριζόμαστε τη ζωή μας, το πού μας πάει αυτό το προσωπικό όχημα που ονομάζουμε εαυτό, αυτό είναι που με καίει. Άλλες φορές προσεγγίζω το ζήτημα μέσα από πιο σκοτεινούς δρόμους, άλλες φορές “κρύβω” τον προβληματισμό μου σε μια μαύρη κωμωδία. Θα μπορούσα να ουρλιάζω στο δρόμο για το απατηλό όνειρο της απόλυτης ευτυχίας, επειδή όμως δεν μπορώ να λειτουργήσω έτσι, χτίζω μια ιστορία με έναν αλλόκοτο ήρωα σε μια ακραία συνθήκη που μιλά ακριβώς γι’ αυτό». Άλλωστε, κατ’ αυτόν η λογοτεχνία οφείλει να απαγκιστρώνεται από την πραγματικότητα. «Δεν θα με ενδιέφερε ούτε ως αναγνώστη μια ιστορία που θα έμοιαζε με τη ζωή μου. Θέλω να μιλήσω για σημαντικά θέματα με έναν τρόπο φανταστικό και όχι με συμβατικούς όρους. Λογοτεχνία σημαίνει απόδραση από το ορατό, το κανονικό».
Οι ήρωες που γεννά το μυαλό του και όσοι κεντρίζουν το ενδιαφέρον του στη ζωή ή την τέχνη είναι κατά μία έννοια «προβληματικοί». «Άνθρωποι που πάνω τους κάτι δεν πάει καλά, δεν είναι σίγουροι για τον εαυτό τους και τη ζωή τους. Αντιθέτως, δεν μπορώ εκείνους που δηλώνουν έτοιμοι και ικανοί για όλα. Με γοητεύει όταν διακρίνω μια “πληγή” στους ανθρώπους. Μου αρέσουν οι “ηττημένοι”, που δεν έχουν καμία αγωνία για τη νίκη. Βαρέθηκα με τους νικητές». Ομολογεί πως μερικές φορές αισθάνεται κι εκείνος έτσι. «Υπάρχουν φορές που θα ήθελα να κυκλοφορώ με παραβάν ανάμεσα στον κόσμο». Τον ρωτώ με τι ταυτίζει την ευτυχία. «Ευτυχία είναι να λειτουργούν καλά οι αισθήσεις μου. Να μην είμαι φορτισμένος με ανησυχίες, να μην αισθάνομαι διαρκώς μοιρασμένος σε υποχρεώσεις, να είμαι παρών με το σώμα και το μυαλό μου σε οτιδήποτε κι αν κάνω. Να μπορώ να καταλάβω τη γεύση του καφέ, να νιώσω ότι κάνει κρύο. Πάντα είμαι σε μια σύγχυση, ένας τρελός άνθρωπος σε μια πόλη. Η ευτυχία για μένα ισοδυναμεί με εσωτερική γαλήνη».
* Το μυθιστόρημα «Η ιστορία ενός σούπερ μάρκετ» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος