«Ποτέ μόνος… Βρες τον τρόπο»

«Ποτέ μόνος… Βρες τον τρόπο»

2' 43" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ιανουάριος 2016, αρχές του 6ου χρόνου με Μνημόνιο. Ένα χρόνο μετά την άνοδο του Αλέξη Τσίπρα στην εξουσία με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ. και εν μέσω πολλαπλών μετώπων, διαψεύσεων και απογοητεύσεων. Ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού της χώρας εγκλωβισμένο στις επιλογές που έκανε τον Ιανουάριο, τον Ιούλιο, και τον Σεπτέμβριο του 2015. Οι συζητήσεις εγκλωβισμένες στις διαστάσεις που τους έχουν δοθεί εδώ και καιρό, αριστερά/δεξιά, προοδευτικό/συντηρητικό, μνημόνιο/αντι-μνημόνιο, παλιό/νέο, δημόσιο/ιδιωτικό. Η φαντασία στο περιθώριο και η λογική εγκλωβισμένη στην υπηρεσία της στασιμότητας και του βολέματος. Ο εγκλεισμός φυσικά παρόν και στο μικροεπίπεδο, στην μικροαστική νοοτροπία της ελληνικής οικογένειας— επαρχιακής, αστικής, και μεσοαστικής ανεξαιρέτως.

Σε τέτοιες στιγμές χρειάζεται κάτι, κάτι αρκετά δυνατό, αρκετά ευαίσθητο και συνάμα αισιόδοξο να σε ταρακουνήσει. Να σε βοηθήσει να απεγκλωβιστείς. Η θεατρικοποιημένη μορφή του concept άλμπουμ «Η Μπαλάντα της Φυλακής» των KollektivΑ έχει αυτή την επίδραση στους θεατές. Για άλλους αυτό κράτησε όσο και η παράσταση. Άλλοι πήραν αυτή την αίσθηση μαζί τους και στο σπίτι, στη δουλειά, στη ζωή τους. Πως το κατάφερε αυτό ο σκηνοθέτης Τάσος Μπεκιάρης και η πολυτάλαντη Χριστίνα Μητροπούλου που είναι υπεύθυνη για τη θεατρική μεταφορά του δίσκου;

Αν και δεν είναι εύκολο, και σίγουρα δεν μπορεί να αντικαταστήσει την εμπειρία της παράστασης, θα προσπαθήσω να απαριθμήσω τα σημαντικότερα συστατικά. Οι μουσικοί της μπάντας και οι ηθοποιοί μέχρι το τέλος της παράστασης έχουν γίνει ένα. Η χημεία τους είναι πρόδηλη και είναι από αυτά τα πράγματα που όπως λένε δεν μπορείς να ορίσεις αλλά τα αναγνωρίζεις μόλις τα βλέπεις. Ο «κορυφαίος» της ροκ όπερας που ξετυλίγεται, ο χαρισματικός Θανάσης Χουλιάρας, ξεκινάει τραγουδώντας:«Εμείς, όλοι εμείς θεέ μου πως τολμήσαμε/της φυλακής τη ντροπή να σβήσουμε/Εμείς, όλοι εμείς μ' ένα όνειρο κοινό/τον τοίχο αυτό ίσως να γκρεμίσουμε» και οι υπόλοιποι δίνουν τη δική τους ερμηνεία των στίχων μέσα από την κίνησή τους αλλά και τις λεκτικές τους παρεμβάσεις. Ήδη, από την αρχή, ο θεατής απεγκλωβίζεται από τις προσδοκίες που έχει συνήθως σε μια συναυλία αλλά και από αυτές μιας θεατρικής ή χορευτικής παράστασης. Αυτή είναι η πρώτη απελευθέρωση και, όπως γίνεται συνήθως, η πρώτη εμπειρία ανοίγει το δρόμο και την όρεξη για μια δεύτερη.

«Εδώ είναι ο δρόμος/εδώ είναι η ζωή/ο δικός μας Κόσμος/η δική μας ζωή» μας τραγουδά ο Θανάσης και οι ηθοποιοί σαν να βρίσκονται σε διάλογο με τον στίχο συζητούν για τις απαρχές μιας ακόμη απελευθέρωσης: «-Αυτό έκανε την αρχή. Εκείνο το μικρό χαρτάκι. Από εκείνη την ώρα ο Στρατιώτης έχασε κάθε δεσμό με τον παλιό Κόσμο. -Οι σκέψεις του έγιναν αχαλίνωτες». Στο τέλος της παράστασης μαθαίνουμε ότι το χαρτάκι του Στρατιώτη, από τη μια γράφει «Ποτέ μόνος» και από την άλλη «Βρες τον τρόπο». 

Κάθε σκηνή που ακολουθεί έχει στοιχεία εγκλωβισμού και λύτρωσης, απογοήτευσης και ελπίδας, τραγικής κατάληξης και υπέρβασης, θνησιμότητας και αθανασίας. Οι αντιφάσεις συνυπάρχουν σε αρμονία, όπως σε αρμονία βρίσκεται και η ροκ μουσική των KollektivA με τις παρεμβολές «ήχων» από άλλες μουσικές παραδόσεις που εύστοχα έχουν πλαισιώσει την παράσταση.

Αυτή η παράσταση θα σας ταρακουνήσει. Δυστυχώς στις 31 Ιανουαρίου είναι η τελευταία Κυριακή που ανεβαίνει στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάνννης. Αλλά δεν θα με εξέπληττε αν «απεγκλωβιζόταν» από αυτή τη διορία και συνεχιζόταν για πολύ καιρό και ακόμη. Άλλωστε οι «φυλακισμένοι» είναι πολλοί.

* Ο Χάρης Μυλωνάς είναι επίκουρος καθηγητής πολιτικής επιστήμης στο George Washington University και συγγραφέας του βιβλίου Οικοδομώντας το Έθνος (εκδόσεις Επίκεντρο, 2016).

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή