Λεονάρντο ντι Κάπριο ή Εντι Ρεντμέιν; Τζένιφερ Λόρενς ή Μπρι Λάρσον; Η οσκαρική κούρσα βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και η «Κ» καταθέτει δύο διαφορετικές απόψεις σχετικά με το πού πρέπει να κατευθυνθούν τα αγαλματίδια για τον Α΄ ανδρικό και τον Α΄ γυναικείο ρόλο. Με ένα μεγάλο φαβορί στην πρώτη κατηγορία, αρκετά θολό τοπίο στη δεύτερη και μπόλικη περιρρέουσα γκρίνια λόγω της απουσίας Αφροαμερικανών υποψηφίων, το σκηνικό μοιάζει πολύ ενδιαφέρον ακόμα και αναφορικά με όσα θα ειπωθούν τη βραδιά της τελετής. Σε κάθε περίπτωση, τα πρόσωπα που ακολουθούν έδωσαν φέτος το κάτι παραπάνω στα φιλμ που πρωταγωνίστησαν, πλάθοντας χαρακτήρες που φέρουν σχεδόν απόλυτα τη δική τους ερμηνευτική ταυτότητα. Οσοι δεν έχετε δει ακόμα τις ταινίες τους, σπεύσατε…
Αντικειμενικά το Οσκαρ τού ανήκει
Το 1997, όταν ο «Τιτανικός» ετοιμαζόταν για τον παρθενικό του απόπλου, ο νεαρός Λεονάρντο ντι Κάπριο είχε ήδη αποδείξει πως το παιδικό του πρόσωπο δεν ήταν μια αναλώσιμη εικόνα του σταρ σύστεμ. Σε ξεγελούσε όμως, για ακόμη μία φορά, για τον ηθοποιό που έκρυβε πίσω του. Σήμερα, που η «Επιστροφή» του Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιαρίτου δείχνει τη σαφή υπεροχή της σε όλα τα επίπεδα συγκριτικά με τους υπόλοιπους μνηστήρες των Οσκαρ, ο Ντι Κάπριο φαντάζει το μεγάλο φαβορί για το βραβείο Α΄ ανδρικού ρόλου. Οχι γιατί είναι ο σούπερ σταρ της γενιάς του, ούτε γιατί προτείνεται για πέμπτη φορά και κάποια στιγμή πρέπει να φύγει νικητής από τον τελικό. Αντικειμενικά, το Οσκαρ τού ανήκει. Για δύο βασικούς λόγους. Πρώτον, υποστηρίζει τα εκφραστικά του μέσα με μια ένταση που δεν είναι προσποιητή, αλλά βγαίνει βαθιά από μέσα του. Εχει γίνει ένα με τον ρόλο του. Δεύτερον, αποδεικνύει περίτρανα πως μπορεί να παίξει τα πάντα χωρίς να προσφεύγει σε ευκολίες ή κλισέ.
Ποιοι είναι οι αντίπαλοί του; Ο περυσινός νικητής, Εντι Ρεντμέιν, που μεταμορφώνεται σε «Κορίτσι από τη Δανία» (η μεταμόρφωσή του όμως είναι εξωτερική, ενώ η μανιέρα του αντιγράφει Πίτερ Ο’ Τουλ). Ο αδιάφορος Ματ Ντέιμον, της επίσης αδιάφορης «Διάσωσης». Ο Μάικλ Φασμπέντερ, που απλώς είναι καλός ως Στιβ Τζομπς. Και ο Μπράιαν Κράνστον, το αουτσάιντερ της οσκαρικής κούρσας, που υποδύεται «στεγνά», τηλεοπτικά, τον Ντάλτον Τράμπο.
Αξίζει ακόμη ένα χάπι εντ στη Λόρενς
Εάν στην πεντάδα των ανδρών, υποψηφίων για το Οσκαρ Α΄ ρόλου, τα πράγματα φαίνονται απλά, στις γυναίκες περιπλέκονται. Ξεκινώντας με δεδομένο πως η «μάχη» εδώ γίνεται στήθος με στήθος, στις 28/2 η Τζένιφερ Λόρενς (η Τζόι Μαγκάνο στο «Joy» του Ντέιβιντ Ο’ Ράσελ) θα ζήσει βραδιά αγωνίας. Της αξίζει, όμως, ακόμη ένα χάπι εντ. Να θυμίσουμε πως το 2012 βραβεύτηκε στην ίδια κατηγορία για τον «Οδηγό αισιοδοξίας» του ιδίου σκηνοθέτη. Σήμερα, η ερμηνεία της δίνει δραματικό όγκο σε μια ανάλαφρη ταινία για το αμερικανικό όνειρο. Η Λόρενς φαντάζει σαν να σερφάρει στον αφρό μιας ξέφρενης, στυλιζαρισμένης ταινίας χωρίς να χάνει δευτερόλεπτο την ισορροπία της. Η εκρηκτική παρουσία της δίνει περιεχόμενο στο στυλ του Ο’ Ράσελ. Χωρίς αυτή, το «Joy» θα ’ταν ένα πυροτέχνημα. Η Λόρενς είναι όλη η ταινία!
Ποιες είναι οι αντίπαλές της; Η Κέιτ Μπλάνσετ, που χτίζει τον ρόλο της στο «Κάρολ» με θραύσματα από την εικόνα της κλασικής φαμ φατάλ του νουάρ. Χωρίς τη Ρούνι Μάρα, όμως, το «Κάρολ» δεν θα ’βρισκε τη δυναμική του ισορροπία.
Η Σάρλοτ Ράμπλινγκ, η μεγάλη κυρία του ευρωπαϊκού σινεμά, που προτείνεται για πρώτη φορά για Οσκαρ.
Η ανερχόμενη Σέρσια Ρόναν, που πήρε στους ώμους της το «Brooklyn». Η φυσική της ομορφιά έχει κάτι γήινο και αληθινό, που ξεφεύγει από τα στερεότυπα του σταρ σύστεμ, ενώ η ερμηνεία της αποτελεί το συγκριτικό πλεονέκτημα της ταινίας. Παίζει με άνεση, όμως αυτό δεν τη φέρνει πρώτη στο νήμα της οσκαρικής κούρσας. Τέλος, υπάρχει και η ανακάλυψη των φετινών Οσκαρ, η φρέσκια Μπρι Λάρσον του «Room», που κέρδισε πρόσφατα Χρυσή Σφαίρα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΟΥΡΑΣ
Θα «έβαζε κάτω» αρκετές γυναίκες
Οι πιθανότητες το Οσκαρ Α΄ ανδρικού ρόλου να μην καταλήξει φέτος στα χέρια του Λεονάρντο ντι Κάπριο είναι πραγματικά ελάχιστες. Ο Αμερικανός σταρ ξεπάγιασε στα χιόνια, αναμετρήθηκε με την αρκούδα –έστω και ψηφιακή–, έφτασε γενικώς τον εαυτό του στα άκρα προκειμένου να πετύχει τον σκοπό του. Κατά τη γνώμη μου, αν υπάρχει ένας άνθρωπος που δικαιούται να του στερήσει και πάλι τη χαρά, αυτός είναι ο «κοκαλιάρης» Βρετανός που θριάμβευσε και στην περυσινή τελετή. Ο Εντι Ρεντμέιν μετά την εξαιρετική ερμηνεία του ως Στίβεν Χόκινγκ, μεταμορφώνεται φέτος στην κυριολεξία, υποδυόμενος τον Δανό Αϊναρ Βέγκενερ (στο «Κορίτσι από τη Δανία» του Τομ Χούπερ) τον πρώτο άνθρωπο που προχώρησε επισήμως σε επέμβαση αλλαγής φύλου τη δεκαετία του 1920, εποχή που κάτι τέτοιο ήταν φυσικά αδιανόητο. Ενσωματώνοντας και εδώ την ερμηνεία «με τα μάτια» που τον ξεχώρισε πέρυσι, ο Ρεντμέιν πλουτίζει την εμφάνισή του με μια ανεπανάληπτη κινησιολογία, η οποία αποδίδει ανάγλυφα ακριβώς το στοιχείο της αλλαγής ταυτότητας, που βρίσκεται στο κέντρο του φιλμ. Η μεταμόρφωσή του είναι τόσο πειστική που ώρες-ώρες σκέφτεσαι πως θα «έβαζε κάτω» αρκετές ωραίες γυναίκες… Και κάτι τελευταίο: όπως πέρυσι έτσι και φέτος ο Ρεντμέιν πρωταγωνιστεί σε φιλμ που μετά βίας μπορούν να χαρακτηριστούν «οσκαρικά». Αν κάτι τέτοιο συμβαίνει, οφείλεται αποκλειστικά στη δική του εκπληκτική παρουσία.
Μια σχεδόν κανονική μαμά για… βραβείο
Κάποιοι ρόλοι απαιτούν δραστική φυσική μεταμόρφωση. Κάποιοι άλλοι βαθιά εσωτερικότητα ή εξαντλητική θεωρητική μελέτη. Σπανιότερα ο ρόλος ενός κινηματογραφικού ηθοποιού (ειδικά ο πρωταγωνιστικός) είναι να βοηθά και να κάνει καλύτερους τους άλλους συναδέλφους του. Η σχετικά άγνωστη στο ευρύ κοινό Μπρι Λάρσον είχε αυτήν την πολύ δύσκολη διπλή «αποστολή». Στο «Δωμάτιο» του Λένι Αμπράχαμσον (προβάλλεται 4/2) υποδύεται τη «Μαμά», μια 24χρονη η οποία έχει περάσει τα τελευταία 7 χρόνια της ζωής της κλειδωμένη σε μια αποθήκη, μετά την απαγωγή της από έναν άντρα που τη βιάζει καθημερινά. Μοναδική αχτίδα μέσα στο σκοτάδι της φυλακής της είναι ο 5χρονος γιος της Τζακ, ο οποίος δεν έχει δει ποτέ τον έξω κόσμο. Πέρα από την απόδοση του δράματος του δικού της χαρακτήρα, η Λάρσον έγινε, για τις ανάγκες της ταινίας, περίπου κανονική μαμά του μικρού Τζέικομπ Τρεμπλέι που πρωταγωνιστεί μαζί της. Οι δυο τους πέρασαν ατελείωτες ώρες, παίζοντας, ζωγραφίζοντας, μιλώντας, τρώγοντας, κάνοντας μπάνιο· μιμούμενοι γενικώς οτιδήποτε συμβαίνει στην καθημερινότητα ενός παιδιού και της μητέρας του, με την εξαίρεση πως εκείνοι βρίσκονταν περιορισμένοι στα λίγα τετραγωνικά ενός δωματίου. Οταν έφτανε η ώρα του γυρίσματος, ο σκηνοθέτης, στριμωγμένος στην μπανιέρα ή σε μια τρύπα στο έδαφος, παρακολουθούσε με την κάμερά του κι αυτό ήταν όλο. Το μισό και παραπάνω φιλμ εξελίσσεται έτσι, με τον δεσμό «μαμάς» και παιδιού να μοιάζει φυσικός κι αβίαστος, τόσο που σχεδόν ξεχνά κανείς πως πρόκειται για πρωταγωνιστές ταινίας. Αυτό είναι επίτευγμα για Οσκαρ!
ΑΙΜΙΛΙΟΣ ΧΑΡΜΠΗΣ