ΠΟΙΗΣΗ. Oταν τα ποιήματα γίνονται παραμύθι, η ανάγνωση δεν είναι απλή υπόθεση· ιδιαίτερα, όταν σε αυτά προστίθενται η ποιητική, η καλά κρυμμένη κριτική και η πλήρης ερωτική παράδοση. Είναι φορές που η ποίηση προκαλεί δολιοφθορές στον αναγνώστη της, προκειμένου εκείνος να της παραδοθεί ευκολότερα. Εξάλλου, αυτή η μορφή του λόγου ποζάρει, πολλάκις, ως πυγολαμπίδα που επανέρχεται όποτε της καπνίσει.
Ο Δημήτρης Αγγελής (γενν. 1973) διατηρεί πολλές από τις παραπάνω ποιότητες στην πρόσφατη συλλογή του «Eνα ελάφι δακρύζει πάνω στο κρεβάτι μου» (εκδ. Πόλις, 2015). Ο τίτλος είναι μπούσουλας ανάγνωσης, αλλά το πηγαινέλα από την πραγματικότητα στις υπερβατικές εικόνες δεν αφήνει πολλά περιθώρια παρερμηνείας. Ο ποιητής και δοκιμιογράφος, εκδότης του περιοδικού «Φρέαρ», κρατά γερά τα ηνία των ποιημάτων του, κάτι που αποτελεί δίκοπο μαχαίρι: σου επιτρέπει να διαβάσεις όπως επιθυμείς τα ποιήματά του, αλλά σου θέτει όρους. Aλλωστε, ποιος είπε ότι η ανοιχτότητα του κειμένου σε ερμηνείες σημαίνει αυτόχρημα ότι οι παρερμηνείες είναι καλοδεχούμενες;
Τα ποιήματα αυτής της συλλογής του Αγγελή επιμένουν στο υπερπραγματικό στοιχείο, κυρίως διότι ο ποιητής είναι αποφασισμένος να δημιουργήσει έναν παράλληλο κόσμο, ώστε να διασώσει την επαφή του με τον κοινό κόσμο. Η Μαρία («Κι όμως εγώ ήθελα μόνο να μιλήσω/για τη Μαρία»), το ποίημα και η ερμηνευτική του δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια σφυγμομέτρηση του παλμού ενός πραγματικού σύμπαντος, του οποίου τα εργαλεία εμφανίζονται ανεπαρκή για την ίδια τη ζωή.
Τα ποιήματα του Αγγελή παραδίδονται με τη σαρκαστική διάθεση που αρμόζει όταν η φυσική δύναμη συγκρούεται με τις υπερφυσικές δυνάμεις, μόνο και μόνο για να μετρηθούν οι εκατέρωθεν ανεπάρκειες. Iσως η μάλλον σουρεαλιστική του διάσταση καταδεικνύει ακριβώς τον ελλιπή κόσμο της απτής πραγματικότητας.
Το ελάφι που δακρύζει πάνω στο κρεβάτι του ποιητή είναι η γέφυρα που οδηγεί στην όχθη μια κάποιας –μερικής έστω– αυτογνωσίας (αποφεύγω τον όρο «αλήθεια», διότι είναι όρος κουρασμένος). Ισως, πάλι, τα ποιήματά του συνοψίζουν τη ρευστότητα μιας ζωής που δεν μας αξίζει μέχρι να βρούμε κάποιον να τη μοιραστούμε. Ο Αγγελής είναι, εν προκειμένω, πολύ γενναιόδωρος. Και δανειζόμενος ένα στίχο του: εγώ τουλάχιστον αυτό εννοώ.