Οσα συμβαίνουν στο Εθνικό τις τελευταίες ημέρες αφήνουν εν τέλει έκθετο στην κοινή γνώμη το ίδιο το θέατρο. Τόσο για το ανέβασμα όσο και για το κατέβασμα της επίμαχης παράστασης. Το Εθνικό Θέατρο κατάφερε να εκτεθεί: σε αυτούς που επικροτούσαν την έμπνευση της «Ισορροπίας του Nash» και σε εκείνους που αντιδρούσαν. Επέτυχε να έχει ένα σύνολο δυσαρεστημένων. Και κατάφερε επίσης να αποκαλύψει ένδεια πολιτικής και αδυναμία κατανόησης του περιβάλλοντος. Η κριτική αυτή ασκείται τόσο στη διεύθυνση όσο και στη διοίκηση, που έσπευσε χθες να διαχωρίσει τη θέση της με μια ανακοίνωση εξίσου φλύαρη και αμετροεπή.
Πολλά θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί. Εκ των υστέρων, όμως, και με δεδομένες τις εξελίξεις, μπορούμε να πούμε ότι η συσσώρευση των ατυχέστατων (για να το πούμε ευγενικά) χειρισμών της κυβέρνησης τον τελευταίο χρόνο έχουν μειώσει το περιθώριο ανοχής σε ένα πολύ μεγάλο και διαρκώς αυξανόμενο ποσοστό της κοινής γνώμης. Συγκαταλέγω τον εαυτό μου σε αυτό το κομμάτι. Και κάθε αφορμή, παρεχόμενη από οποιονδήποτε κρατικό φορέα, πυροδοτεί εκρήξεις, ήπιες ή ακραίες, αλλά σε κάθε περίπτωση δημιουργεί αντιδράσεις που μοιάζουν επιθετικές ενώ επί της ουσίας είναι αμυντικές.
Η ήττα του Εθνικού Θεάτρου στα μάτια της κοινής γνώμης ήταν πράγματι αχρείαστη και εν τέλει άδοξη. Το Εθνικό Θέατρο εμφανίστηκε κατώτερο των περιστάσεων με μια εξαρχής ακατανόητη θεατρική επιλογή που αγνοούσε σκοπίμως την ευαισθησία της συντριπτικής πλειονότητας της κοινής γνώμης με το πλεονέκτημα της καλλιτεχνικής ελευθερίας. Σε κάθε περίπτωση, η επιμονή των συντελεστών της παράστασης αλλά και των επίσημων ανακοινώσεων του Εθνικού να εμφανίζονται ως ήρωες σε μια άνιση μάχη είναι σχεδόν κωμική. Οπως περισσότερο από κωμική είναι η διαστολή του θέματος ώστε φιλοσοφικά και πολιτικά να αγγίζει τον Αισχύλο και τον Σαίξπηρ.
Προσγειωμένοι στη μικρή μας πραγματικότητα, ας αποδεχθούμε ότι η κοινωνία μας έχει πολλά και ανοιχτά θέματα. Θεωρώ κάκιστη την αρχική επιλογή του Εθνικού. Και το χειρότερο είναι ότι καλλιέργησε δυσπιστία και δημιούργησε εχθρούς. Ηταν φυσικό επακόλουθο. Αναρωτιέμαι, όμως, αν το Εθνικό κατάλαβε επί της ουσίας για ποιο λόγο τόσοι πολίτες αισθάνθηκαν προσβεβλημένοι.