Η Ελένη Τσεκούρα γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Σπούδασε Φιλολογία στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο και συνέχισε μεταπτυχιακά στο Royal Holloway του Πανεπιστημίου του Λονδίνου. Τα «Αδέσποτα» (εκδ. Κουκκίδα) είναι το πρώτο της βιβλίο.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
«Οι βιβλιοθήκες μου» του Βαρλάμ Σαλάμοφ, «Αθος, ο δασονόμος» της Μαρίας Στεφανοπούλου και «Inherent Vice» του Thomas Pynchon.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων. Ακολουθείς έναν άσπρο λαγό και καταλήγεις να πίνεις από μπουκάλια που σε συρρικνώνουν, να πας να πνιγείς μέσα στα δάκρυά σου, να συναντάς γάτα με απίστευτα μεγάλο χαμόγελο, να λύνεις γρίφους σε πάρτι για τσάι, να παίζεις κροκέ με μια θεοπάλαβη βασίλισσα, παρέα με ζωντανά τραπουλόχαρτα. Δεν το λες και βαρετό.
Με ποιον συγγραφέα θα θέλατε να δειπνήσετε;
Είναι λίγο επίφοβο να θες να γνωρίσεις κάποιον που έχει γράψει βιβλία που αγαπάς – πιθανότατα δεν θα είναι το ίδιο άτομο ο συγγραφέας με τον άνθρωπο που θα συναντήσεις από κοντά. Παρ’ όλα αυτά, αν μπορούσα, θα ήθελα να έβγαινα με τον Τζακ Κέρουακ, για να ακούσω ιστορίες για ατελείωτους δρόμους, ταξίδια με παράξενους ανθρώπους.
Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που σας έκανε να θυμώσετε;
Θύμωσα όταν διάβασα «Τα σκοτάδια μου» του Τζέιμς Ελρόι. Ο τρόπος γραφής του μετέδωσε σε τέτοιο βαθμό την εμμονή, τα αισθήματα, την προσωπική του ιστορία, που απλά δεν ήθελα να τελειώσει το βιβλίο.
Και το τελευταίο που σας συγκίνησε;
Με συγκίνησε το «Just Kids» της Πάτι Σμιθ. Μέσα από την ιστορία της σχέσης της με τον Μέιπλθορπ, δεν μιλά μόνο για εκείνη την αγάπη και εκείνη την εποχή στη Νέα Υόρκη, αλλά κυρίως για τον δικό της κόσμο εν τη γενέσει, για το πώς ο σκοπός της ζωής της, που ήταν η δημιουργία, υπήρξε η πυξίδα και κινητήριος δύναμή της.
Ποιο κλασικό βιβλίο δεν έχετε διαβάσει και ντρέπεστε γι’ αυτό;
Δεν έχω διαβάσει το «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο» του Προυστ. Είναι αριστούργημα στο σύνολό του, αλλά νομίζω ότι δύσκολα πλέον θα βρεθεί ο χρόνος και η συγκέντρωση για ένα τέτοιο εγχείρημα.
Ποια είναι τα «Αδέσποτα» και τι συνιστά ο ιδιαίτερος τρόπος γραφής τους;
Τα αδέσποτα είναι τα πρόσωπα των ιστοριών, άνθρωποι φαινομενικά άσχετοι μεταξύ τους, με κοινό παρονομαστή τη μοναξιά και την αδυναμία να νιώσουν ότι ανήκουν κάπου, ότι είναι μέρος ενός συνόλου, είναι τα αισθήματα, οι σκέψεις, τα κορμιά τους που πάνε πέρα δώθε χωρίς συγκεκριμένο προορισμό, παρόλο που ακολουθούν μια κοινωνικά αποδεκτή πορεία και λειτουργούν φυσιολογικά. Ο τρόπος γραφής είναι ο τρόπος υπάρξεως των ηρώων και του κόσμου τους. Η ταλάντευση αυτή παίζει με τα όρια. Αν δεν τρελαίνεσαι για την πραγματικότητα γύρω σου, κάτι πρέπει να κάνεις για να γίνει υποφερτή, και λειτουργεί ένας μηχανισμός που χωρίς να είναι αυτόματη γραφή πλησιάζει πολύ προς το όνειρο. Είναι μια ασυνείδητη επιλογή.