Εζησε πολλά χρόνια, 94. Και έτυχε σ' αυτά τα χρόνια η Καίτη Δρόσου, η «γιαγιά Καίτη» όπως της άρεσε από μια ηλικία και μετά να αυτοαποκαλείται και να την αποκαλούν, να συναναστραφεί με τα σημαντικότερα πρόσωπα της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας: τον Γιάννη Ρίτσο, τον Ανδρέα Φραγκιά, τον Αρη Αλεξάνδρου, που έγινε ο σύντροφος της ζωής της. Η ίδια ήταν δημοσιογράφος (εργάστηκε πολλά χρόνια στην «Ημερησία») και το σπίτι της στην Αθήνα ήταν ένα από εκείνα που είχε αποκτήσει με το περίφημο Λαχείο Συντακτών, στην Κυψέλη. Ενα σπίτι παραπάνω από λιτό, με μόνη «επίπλωση» τα βιβλία και τις κούτες με τα χειρόγραφα ή τα ενθυμήματα από την κοινή ζωή με τον Αρη Αλεξάνδρου, με τον οποίο παντρεύτηκε το 1959.
Η Καίτη Δρόσου πέθανε στο μικρό σπιτάκι που διατηρούσε στο Παρίσι -ζούσε εκεί με τον Αρη Αλεξάνδρου από τη δικτατορία. Την βρήκαν το πρωί της Τετάρτης νεκρή στο σπίτι της. Ηθελε να ζει εκεί. Φίλοι της λένε ότι ήθελε να ταφεί εκεί, «δίπλα στον Αρη». Η Καίτη Δρόσου είχε γράψει κάποιες ποιητικές συλλογές, πριν τη δικτατορία. Δεν συνέχισε. Ηταν όμως πάντα, το διαρκές στήριγμα του Αρη Αλεξάνδρου. Η κοινή ζωή τους, μια ολόκληρη εποχή, δημιουργίας και διώξεων, έχει αποτυπωθεί σ' ένα μικρό λεύκωμα που εξέδωσε η εγγονή της, Κατερίνα Καμπάνη με τίτλο «Αρης Αλεξάνδρου, ο παππούς μου» (εκδ. Ύψιλον).
Σε πρώτο πρόσωπο μαρτυρία της Καίτης Δρόσου, της εποχής που έζησε και της κοινής ζωής της με τον Αρη Αλεξάνδρου υπάρχει στο βιβλίο «Τροχιές σε διασταύρωση – Επιστολικά δελτάρια της εξορίας και γράμματα στην Καίτη Δρόσου και τον Αρη Αλεξάνδρου». Πρόλογος, Καίτη Δρόσου. Επιμέλεια, εισαγωγή, σημειώσεις, Λίζυ Τσιριμώκου (εκδ. Αγρα 2008).
Η Καίτη Δρόσου μπορεί να μην άφησε μεγάλο αποτύπωμα στα ελληνικά γράμματα. Ο θάνατός της, όμως, σηματοδοτεί το κλείσιμο μιας εποχής, που δημιούργησε ανθρώπους δυναμικούς, παθιασμένους, γενναίους, γέννησε σπουδαίες παρέες και σπουδαία έργα.