1 ερωτηση 3 απαντησεις: Σε ποιον ή ποια ηθοποιό θα δίνατε φέτος ένα Οσκαρ;

1 ερωτηση 3 απαντησεις: Σε ποιον ή ποια ηθοποιό θα δίνατε φέτος ένα Οσκαρ;

2' 55" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Κάλλια Παπαδάκη

συγγραφέας – σεναριογράφος

Το Οσκαρ Α΄ γυναικείου ρόλου θα το έδινα εξ ημισείας στην Κέιτ Μπλάνσετ και στη Σάρλοτ Ράμπλινγκ. Αλλωστε, πριν από 47 χρόνια, η Κάθριν Χέμπορν για το «Λιοντάρι στο χειμώνα» και η Μπάρμπρα Στρέιζαντ για το «Ενα αστείο κορίτσι» μοιράστηκαν το ίδιο Οσκαρ. Ισοψήφησαν με 3.030 ψήφους εκάστη. Βέβαια, λέγεται ότι το φετινό Οσκαρ θα κερδίσει η Μπρι Λάρσον για το «Δωμάτιο» και μάλλον δίκαια, αν και δεν έχω δει την ταινία. Ομως, η τέχνη παίζει περίεργα παιχνίδια και το τι μένει, τι αρέσει στον καθένα, τι χορδές αγγίζει, είναι πάντοτε θέμα βαθιά προσωπικό. Κι εγώ θα κρατήσω δύο σκηνές που με έχουν στοιχειώσει: αυτή με την Κέιτ Μπλάνσετ στο δικηγορικό γραφείο να διακηρύσσει ενάντια στο τότε κατεστημένο το αναφαίρετο δικαίωμά της να ζήσει όπως αυτή και μόνο επιθυμεί κι εκείνη την τελευταία σκηνή με τη Σάρλοτ Ράμπλινγκ μέσα στο πλήθος φίλων και γνωστών, που έχουν μαζευτεί και γιορτάζουν τα 45 χρόνια γάμου της, και την γκριμάτσα της, το κοντινό της, που συνοψίζει σε μια στιγμή όλα αυτά που έφυγαν και αυτά που εν τέλει μένουν, και μοιάζει η ηρωίδα σαν να κάνει για πρώτη φορά στα χρόνια τον λογαριασμό, στα τόσα χρόνια τον απολογισμό, «αλήθεια, τι μένει»;

Νίκος Παναγιωτόπουλος

συγγραφέας – σεναριογράφος

Θα το δώσω στον Λεονάρντο ντι Κάπριο. Ζητώ συγγνώμη για το έλλειμμα πρωτοτυπίας, αλλά έχω λόγο. Δεν είναι ότι το αξίζει ή επειδή έφαγε το κρύο της αρκούδας –κυριολεκτικά– στα γυρίσματα. Δεν έχω δει καν τις ταινίες όπου πρωταγωνιστούν οι άλλοι υποψήφιοι, όπως και οι περισσότεροι από εμάς εδώ, εξάλλου. Στο κάτω κάτω, ποιος περιμένει δικαιοσύνη απ’ τα βραβεία; Αν ήταν δίκαια θα το είχε πάρει στο ξεκίνημα κιόλας της καριέρας του, αρχές της δεκαετίας του ’90, για την ανεπανάληπτη ερμηνεία του στο «What’s eating Gilbert Grape?». Εγώ θα του το δώσω, γιατί μπάφιασα με την κουβέντα για το Οσκαρ του Ντι Κάπριο.

Ας το πάρει, επιτέλους, για ν’ ασχοληθούμε και με κάτι σοβαρότερο – αν έχουμε…

Αυτή η κουβέντα για τα Οσκαρ κάθε χρόνο (και για τις Χρυσές Σφαίρες, τα BAFTA, τα Tony, τα Emmy και δεν συμμαζεύεται) μου θυμίζει το παλιό ανέκδοτο με τους βοσκούς που αναρωτιούνται κατά πόσον θα έπρεπε να τους απασχολεί η εγκυμοσύνη της Αμερικάνας τουρίστριας…

Πέννυ Παναγιωτοπούλου

σκηνοθέτις

Σαράντα πέντε ολόκληρα χρόνια συντροφικότητας και πέντε ημέρες για τις προετοιμασίες μιας δεξίωσης στη ταινία «Σαράντα πέντε χρόνια», όπου το ζευγάρι (Σάρλοτ Ράμπλινγκ – Τομ Κόρτνεϊ) θα πρέπει να γιορτάσει και να θυμηθεί τον γάμο του, αναπαριστάνοντας τη χαρά και την ελπίδα της πρώτης επένδυσης ή, μάλλον, ό,τι απέμεινε από αυτήν.

Μια ταινία πολύ δυνατή για τον χρόνο που περνάει· ένα τότε που παίζεται τώρα, αλλά και ένα τώρα που παίχτηκε τότε. Μια ταινία πολύ δυνατή και διακριτική για τη μικρή σημασία που έχουν τα μεγάλα πράγματα, αλλά και τη μεγάλη σημασία που μπορεί να έχουν τα μικρά πράγματα.

Οι ερμηνείες και των δύο ηθοποιών είναι εκπληκτικές. Ο Αντριου Χέι με μεγάλης διάρκειας πλάνα, διπλά συνήθως και άκοπα, έχει δώσει όλο τον χώρο στους ηθοποιούς. Η ερμηνεία τους διαπερνά αναμνήσεις, απολογισμούς, θλίψεις, πίκρες, χαρές, με μεγάλη αλήθεια και φυσικότητα.

Ομως πάνω από όλους θα έδινα το Οσκαρ Α΄ γυνακείου ρόλου στη Σάρλοτ Ράμπλινγκ για εκείνο το τελευταίο διφορούμενο βλέμμα που κοιτάει στην άβυσσο και με το οποίο κλείνει η ταινία. Μου έφερε στον νου κάποια λόγια από το βιβλίο της Βιρτζίνια Γουλφ «Μις Ντάλαγουεϊ» που διάβαζα εκείνη την εποχή. «Ηταν σαν να έχω κλείσει την πόρτα πίσω μου, να έχω βγει έξω και να στέκομαι μόνη, μια φιγούρα μοναχική στην τρομακτική νύχτα».

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή