Ο ορισμός της παράνοιας είναι κάτι που δεν μας έδωσε ο Αϊνστάιν, αλλά εμπεριέχει μια μεγάλη αλήθεια: «Παράνοια είναι να κάνεις το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά, περιμένοντας διαφορετικά αποτελέσματα». Και η Ελλάδα δεν είναι απλώς η μόνη χώρα που δεν μπορεί να ξεκολλήσει από την κρίση, είναι και «ευρωπρωταθλήτρια στις απεργίες», όπως πανηγύριζε στις 12.10.2013 η εφημερίδα «Αυγή». Από το 2013 πέρασαν τρία χρόνια. Πολλές χώρες βγήκαν από το μνημόνιο, αλλά η Ελλάδα συνεχίζει να απεργεί εναντίον αυτού. Ετσι και χθες «παρέλυσε η Ελλάδα». Για μία ακόμη φορά…
Ολοι απήργησαν παραπονούμενοι γιατί δεν βγήκαμε ακόμη από την κρίση και κανείς δεν αναρωτιέται γιατί με Ν.Δ. την βάζουμε, με ΣΥΡΙΖΑ την βγάζουμε, τι έχει η οικονομία και ψοφάει; Φέτος, μάλιστα, την απεργία κατά της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στηρίζει μέχρι και ο ΣΥΡΙΖΑ, ασχέτως αν είναι το κυβερνών κόμμα που από την ισχνή ανάκαμψη του 2014, μας οδήγησε στην ύφεση του 2015.
Είναι εκπληκτικό ότι το τελετουργικό των γενικών απεργιών (2-3 γίνονται κάθε χρόνο) είναι σαν τη Θεία Λειτουργία. Δεν αλλάζει σχεδόν στο παραμικρό. Αρχίζει με τη χαρτούρα της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ στους φανοστάτες· ετοιμάζονται πανό με τα ίδια (προ και μετά της κρίσης) συνθήματα· το ΠΑΜΕ κάνει ξεχωριστή διαδήλωση· και μετά ξεκινάει η –κατά τα κανάλια– «μεγαλειώδης πορεία του ελληνικού λαού», 10.000-20.000 στην Αθήνα. Και μέσα σ’ αυτούς είναι οι συνήθεις «γνωστοί-άγνωστοι» που σπάνε, καίνε και ξυλοκοπούν δημοσιογράφους, συνδικαλιστές, εργαζομένους και γενικώς όποιον ενοχλεί το «επαναστατικό» τους ταμπεραμέντο.
Θα συμφωνήσουμε ότι αυτή η κυβέρνηση είναι η χειρότερη όλων, και όχι μόνο διότι υποσχέθηκε προεκλογικώς τα πάντα σε όλους. Παρέλαβε μια ομολογουμένως κακή κατάσταση (αλλά με προοπτικές βελτίωσης) και την έκανε χειρότερη. Ακολούθησε, κατά το πρώτο επτάμηνο, τις συνταγές των ιδεοληπτικών και τη διαπραγματευτική τακτική των γραφικών, με αποτέλεσμα να βάλει στην οικονομία τον βρόχο των capital controls. Ακόμη και μετά τη στροφή του καλοκαιριού, κάτι που απομάκρυνε τη χώρα από την άμεση ολοκληρωτική καταστροφή, η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ δεν παρουσίασε κάποιο συγκροτημένο πρόγραμμα για την αντιμετώπιση της κρίσης. Ανέξοδες μπαταριές μόνο ακούσαμε, λες και μπορεί κάποιος να πληρώσει συντάξεις με διαπραγματεύσεις. Ομως ο πληθωρισμός της διαμαρτυρίας δεν αρκεί και δεν βοηθάει, άσχετα αν κάποιοι ονειρεύονται ότι αποτελεί διαπραγματευτικό ατού. Τρεις σκασίλες έχουν στο Βερολίνο και μία είναι αν ξεσαλώνει η ΑΔΕΔΥ στο Σύνταγμα…
Πρέπει να ξεφύγουμε από τον φαύλο κύκλο της παράνοιας, αυτόν που έγινε εμφανής με την κρίση, αλλά –μην το ξεχνάμε– δεν ξεκίνησε το 2010. Οι απεργίες, οι διαμαρτυρίες κ.λπ. είναι πολύ χρήσιμες όταν υπάρχει πλεόνασμα να μοιραστεί, αλλά καταστροφικές όταν τα παραγωγικά ελλείμματα πνίγουν μια χώρα.
Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε με το «πάγωσ’ η τσιμινιέρα» σε μια χώρα που έχει πλήρη αποβιομηχάνιση ούτε με το «όχι δεν πουλάμε» όταν τα ελληνικά αγροτικά προϊόντα δεν τα αγοράζει κανείς. Η παραγωγική αναδιάρθρωση της χώρας δεν γίνεται με απεργίες, ούτε καν με περισσότερη δουλειά. Μπορεί να γίνει μόνο με καλύτερη οργάνωση σε όλους τους τομείς…