Τι ήταν τελικά αυτό το «iD» που μας παρουσίασε το Cirque Eloize τον Δεκέμβριο στο Μέγαρο Μουσικής σε συμπαραγωγή με τη ΛΑΒΡΥΣ; Το διαφημιστικό φυλλάδιο (φέτος δεν είχαμε ούτε καν υποτυπώδη μονόφυλλα αναλυτικά των προγραμμάτων στο Μέγαρο) αναφέρεται σε ένα τολμηρό, νεωτερικό υπερθέαμα, όπου τα ακροβατικά του τσίρκου μπλέκουν με το μπρέικντανς και την κουλτούρα του χιπ χοπ. Δεν νομίζω ότι υπήρξε υπερθέαμα με την έννοια δεκάδων αιωρούμενων ακροβατών, δεκάδων κλόουν, χορευτριών κ.λπ. Και, βέβαια, δεν υπήρξαν εξημερωμένα ζωντανά. Υπήρξαν απλώς καμιά 15αριά καλλιτέχνες του τσίρκου που έκαναν τα πάντα: από τους σύγχρονους χορούς του δρόμου –σε επιθετική ή φιλική/ παρεΐστικη διάθεση– μέχρι κρεμάσματα και αναπηδήσεις στο κενό, αιωρήσεις στο χάος της σκηνής, στο προσκήνιο –να τους ακουμπήσεις– ή στα μετόπισθεν, χαμένοι στα σκότη ενός Μαύρου Θεάτρου.
Γιατί απ’ όλα είχε αυτό το υπέροχο τσίρκο πίστας, καμπαρέ, σκηνής Θεάτρου, όχι σκηνής Αρένας ή Σταδίου. Ο χορός κάτω από την αδυσώπητη εκκωφαντική μουσική του μπρέικ και του χιπ χοπ δεν σταματούσε και ανέβαζε και τη δική μας αδρεναλίνη στα ύψη. Και ενώ οι ομάδες ανταγωνίζονταν η μια την άλλη (κάπου, κάτι σαν «Γουέστ Σάιντ Στόρυ») πάλι κάπου, κάτι ήρεμο υπεισερχόταν όπως σε ένα μαγικό ντουέτο άλλοτε στον αέρα ψηλά, άλλοτε στην προσπάθεια αναρρίχησης. Το παλικάρι σε πατίνια, η κοπέλα κρεμασμένη σε λευκά πέπλα, να, ένα από τα πιο συγκινητικά νούμερα (ε, ναι!) που έχω δει ποτέ σε θέαμα τσίρκου.
Επόμενο σε αυτό το «iD» τον ρόλο του λέοντος να τον είχαν οι άνδρες. Ομως και οι κοπέλες ήταν εφάμιλλες και ανταγωνιστικές. Σε νούμερα πολεμικών τεχνών ή αντιπαραθέσεων. Το συνοπτικό διαφημιστικό πρόγραμμα του Μεγάρου καταγράφει: σκηνοθεσία: Jeannot Painchaud, μουσική: Jean-Phi Goncalves και Alex McMahon, τα απίθανα σκηνικά, κοστούμια, φωτιστικά αγνώστων ή όλα του κυρίου Painchaud; Οπωσδήποτε άξιος ο μισθός τους. Οπως και όλων των υπέροχων, επαναλαμβάνομαι, καλλιτεχνών της ομάδας. Μας προσέφεραν την καλύτερη παράσταση της νέας σεζόν στα τέλη της χρονιάς, και το σεζόν δεν λέει τίποτε. Ισως ολόκληρου του μαύρου και άραχλου 2015.