Ακόμη κι αν δεν είσαι λάτρης του αυτοκινήτου, ο τίτλος της έκθεσης φωτογραφίας στο Μορφωτικό Ιδρυμα Εθνικής Τραπέζης δεν περνάει απαρατήρητος: «Ωτο-μπιο-γκραφί». Πόσο μάλλον όταν φέρει την υπογραφή του Αρι Γεωργίου. Ιδρυτικό στέλεχος τoυ Parallaxis, εμπνευστής και επί δεκαπενταετία διοργανωτής της Φωτογραφικής Συγκυρίας –πρόδρομος της PhotoBiennale–, ο αρχιτέκτονας και φωτογράφος μάς αποκαλύπτει τον εικονογραφημένο στόλο της ζωής του.
Το λογοπαίγνιο «auto-bio-graphie», τόσο στην πρωτότυπη εκθεσιακή πρόταση όσο και στον καλαίσθητο κατάλογο/λεύκωμα 300 σελίδων, εμπεριέχει τα πάντα: αυτοβιογραφία, κοινωνιολογική μελέτη μέσα από μια υποκειμενική προσέγγισή του παρελθόντος, τοπιογραφία, αισθητική και design κάθε εποχής, πάθη και σκιρτήματα γύρω από τους τέσσερις τροχούς. Ειπωμένα με πολλές εικόνες και λίγες λέξεις.
Αποθησαυρισμένες από έναν όγκο αναρίθμητων λήψεων, με κριτήρια την «ισχυρή φωτογραφικότητα», όπως συνοψίζει ο ίδιος τα στοιχεία που καθιστούν τη φωτογραφία «αυθύπαρκτο όχημα επικοινωνίας με σημασίες, βάρος, κυρίως, με νόημα», ως αρχιτέκτονας «χτίζει» τον κόσμο του και τον κόσμο μας γύρω από τα αυτοκίνητα. Μοντέλα που κυκλοφόρησαν στους δρόμους από τη δεκαετία του ’50, αυτοκίνητα που έχουν συνδεθεί μαζί του βιωματικά, με φόντο τις συνθήκες που τα περιβάλλουν, περιγράφουν την εποχή ή τη μηχανή με την οποία τραβήχτηκαν.
Οι φωτογραφίες που ανέσυρε από το χρονοντούλαπο είναι σπουδή πάνω το αυτοκίνητο και τη φωτογραφία. Ποιο από τα δύο υπερισχύει του άλλου; Ούτε ο ίδιος μπορεί να απαντήσει με σιγουριά: «Και τα δύο υπήρξαν αξεχώριστα στη ζωή μου ήδη από την εφηβεία, αν όχι από τα άγουρα παιδικά μου χρόνια», απαντά. «Αποδέχθηκα το διττό μου ενδιαφέρον και χρησιμοποίησα τη φωτογραφία για να αναδιφήσω παιδικές και νεανικές συγκινήσεις όπως και εκείνες αντίστροφα για να εμπλουτίσω με ψηφίδες που έλειπαν από τον ακόμη εν εξελίξει φωτογραφικό μου κόσμο».
Μάρτυρες, οι φωτογραφίες και οι εξομολογήσεις στα κείμενά του, με τον ίδιο ως εποχούμενο από τότε που θυμάται τον εαυτό του: στα συγκρουόμενα της ΔΕΘ (1953), στο οικογενειακό Valiant που έκλεβε τις νύχτες αλωνίζοντας τη Θεσσαλονίκη, ενήλικος αργότερα στη Citroen traction legere που απέκτησε στην Αθήνα και στο Μονπελιέ ως φοιτητής αρχιτεκτονικής όπου, επηρεασμένος από την «παιδεία» των φωτογραφικών περιοδικών της Γαλλίας, στρέφει τον φακό του σε μοντέλα που δεν είχαν ποτέ περπατήσει σε ελληνικούς δρόμους. Εκτοτε το κοσμοπολίτικο βλέμμα του, «κινούμενο» από χώρα σε χώρα από τόπο σε τόπο, από εποχή σε εποχή, από τη μια αυτοκινητοβιομηχανία στην άλλη, «συλλαμβάνει» συνειδητά και ασυνείδητα με οποιαδήποτε μηχανή κρατούσε στο χέρι –ακόμα και με μηχανές Kodak μιας χρήσης– όποιο αυτοκίνητο ανακαλούσε μνήμες και νοσταλγικά σκιρτήματα.
Αφετηρία της αυτοκίνητης φωτογραφικής διαδρομής ήταν μια φωτογραφία του 1972, ένα χρόνο μετά την πρώτη του επαφή με τον σκοτεινό θάλαμο. Με μια Zeiss Ikon 6X6 –τη μηχανή με τη φυσούνα και το αναδιπλούμενο σκόπευτρο– φωτογραφίζει ένα αστικό τοπίο. Από τους πρώτους του φωτογραφικούς πειραματισμούς με προσανατολισμό τα αυτοκίνητα, κοντεύουν 45 χρόνια. Η παλμική σχέση με τη ρόδα δεν ανακόπηκε ούτε από τη μετωπική σύγκρουση που στοίχισε τη ζωή του πατέρα του (1968), ο ίδιος στα 16 του φωτογράφισε το τιμόνι που τον εφόνευσε. Το ίδιο σκίρτημα οπλίζει τη μηχανή ώς σήμερα.
Με νοσταλγικά κριτήρια επέλεξε και τις πενήντα μινιατούρες αυτοκινήτων που συνοδεύουν την εκθεσιακή αυτοβιογραφική 45ετία στους χώρους της βίλας Καπαντζή. Είναι «τα παιχνίδια της Ωτο-μπιο-γκραφί», μια μικρή πρόγευση από τη μεγαλύτερη ίσως συλλογή παιδικών παιχνιδιών Α. & Λ. Χαΐτογλου που παρουσιάζεται για πρώτη φορά.
Για όσους καταφέρουν να δουν την έκθεση –σήμερα και αύριο είναι οι δύο τελευταίες μέρες– ακόμη κι αν δεν είναι λάτρεις του αυτοκινήτου, τα αυτοκίνητα του Αρι Γεωργίου θα τα λατρέψουν.
«Ωτο-μπιο-γκραφί». Πολιτιστικό Κέντρο Θεσσαλονίκης του ΜΙΕΤ (Βίλα Καπαντζή, Βασ. Ολγας 108). Εως τις 7/2.