Ενας μικρός αποχαιρετισμός στην Καίτη Δρόσου

Ενας μικρός αποχαιρετισμός στην Καίτη Δρόσου

1' 58" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Η​​ταν το 2010 όταν, προσκαλεσμένος του Κώστα Βρεττάκου στην Πλούμιτσα, κοντά στο Γύθειο, γνώρισα την Καίτη Δρόσου. Βρεθήκαμε εκεί για τα αποκαλυπτήρια της προτομής του ποιητή Νικηφόρου Βρεττάκου, για τη μετακομιδή των οστών του ποιητή και της συζύγου του Καλλιόπης, αλλά και για τα εγκαίνια της αναπαλαίωσης της πατρικής εστίας του σημαντικού μας ποιητή.

Η Καίτη Δρόσου ήταν στενή φίλη του Νικηφόρου Βρεττάκου και ο λόγος για την αναφορά στο όνομά της σήμερα είναι ο θάνατός της στο Παρίσι – στο σπίτι όπου έζησε με τον Αρη Αλεξάνδρου (παντρεύτηκαν το 1959). Ηταν 94 ετών.

Τότε, στην Πλούμιτσα, λίγο πριν από την επιστροφή στην Αθήνα, ο Κώστας Βρεττάκος με παρακάλεσε να την πάρω μαζί μου στο αυτοκίνητο. Κάθισε στη θέση του συνοδηγού και για περίπου τρεις ώρες άκουσα απίθανες, συγκινητικές, σκληρές, τραγικές ιστορίες από μια αφηγήτρια με σκέψη «ξυράφι», κριτικό πνεύμα, αυτοσαρκασμό, χιούμορ, αλλά και πόνο.

«Υπάρχουν γειτονιές της Αθήνας από τις οποίες δεν τολμώ να πατήσω», είπε κάποια στιγμή. Αναφερόταν στη σχέση της με την Αριστερά, στα χρόνια του Εμφυλίου. «Εγώ η ίδια στρατολόγησα στον αγώνα νέα παιδιά. Αυτά χάθηκαν, εγώ είμαι ακόμη εδώ. Με τι πρόσωπο να κοιτάξω τους δικούς τους σήμερα;».

Θυμήθηκε κι ένα φίλο της αδελφής της, αντιστασιακό στην Κατοχή, που το Κόμμα τον έριξε κάποτε στην ΟΠΛΑ. «Τον διέταξαν να εκτελέσει κάποιον. Τους είπε: “Πείτε μου κάτι γι’ αυτόν τον άνθρωπο να θυμώσω και να το κάνω”. Τον σκότωσε και την επομένη ήρθε σπίτι. Αγνώριστος. Ενας άνθρωπος που ήθελε να φάει την καρδιά του, δεν τον χωρούσε ο τόπος. Είχα τότε μωρό το παιδί μου, απ’ τον πρώτο μου γάμο, και με παρακάλεσε να κρατήσει στην αγκαλιά το βρέφος. Τότε μόνον ηρέμησε κάπως».

Λίγο πριν νυχτώσει, την άφησα έξω από το σπίτι στην στην Κυψέλη, κοντά στην Ευελπίδων. Δημοσιογράφος ούσα (εργάστηκε πολλά χρόνια στην «Ημερησία» – έγραψε όμως και ποίηση) το διαμέρισμα αυτό είχε αποκτήσει με το περίφημο Λαχείο Συντακτών και εκεί διέμενε κάθε φορά που επισκεπτόταν την Αθήνα.

Την ξαναείδα άλλες δύο φορές: μία με τη φίλη ηθοποιό Ελίτα Κουνάδη στο εστιατόριο «Αλεξάνδρεια» και άλλη μία στο σπίτι των αγαπητών φίλων Απόστολου Ηλιάδη και Γεωργίας Παπαγεωργίου, στο Μετς, οι οποίοι την ήξεραν καλά από χρόνια. Θυμόταν πάντοτε τα παλιά και τα αφηγούνταν όμορφα. Φαινόταν πως είχε υπάρξει όμορφη, αριστοκρατική γυναίκα (το πιστοποίησα αναζητώντας και παλιές της φωτογραφίες).

Ηταν μια ζωντανή ιστορία της λογοτεχνίας μας, των εμφύλιων παθών μας, των ποιητών μας.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή