Αυτή την εβδομάδα θα ασχοληθούμε με δύο καινούργιες και εξίσου παράξενες τηλεοπτικές σειρές που έκαναν πρόσφατα ντεμπούτο και μπορεί να αποδειχτούν μικρά διαμάντια – ή και να θαφτούν μαζί με εκατοντάδες άλλες στα «αζήτητα» του κυκεώνα που λέγεται σύγχρονη τηλεόραση. Αλλωστε, με τόσες διαθέσιμες επιλογές, χρειάζεται και λίγος πειραματισμός για να ανακαλύψουμε πρώτοι εκείνη «την τέλεια σειρά» και μετά να υπερηφανευόμαστε στους φίλους μας πως την παρακολουθούσαμε από το πρώτο επεισόδιο – αν υποθέσουμε, δηλαδή, ότι κάποιοι ασχολούνται με αυτά τα πράγματα…
Η πιο «περίεργη» από τις νέες σειρές –μπορεί και του τελευταίου χρόνου– είναι το «Baskets» του Louis C.K. Εκεί ο ταλαντούχος όσο και αμφιλεγόμενος Ζακ Γαλιφιανάκης πρωταγωνιστεί ως αποτυχημένος κλόουν, ο οποίος αγωνίζεται να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα, με κωμικοτραγικά βεβαίως αποτελέσματα. Στο πλευρό του διάφορες άλλες ιδιαίτερες μορφές, όπως ο σεναριογράφος Λούι Αντερσον (στον ρόλο της μητέρας του) και η stand up κωμικός Μάρθα Κέλι. Ακριβώς αυτή η ισορροπία μεταξύ της αμήχανης κωμωδίας –σήμα κατατεθέν του Γαλιφιανάκη– και της γνωστής θλίψης του κλόουν αποτελεί τον θεματικό πυρήνα της σειράς, η οποία ωστόσο είναι φορτωμένη με τόσες παραδοξότητες, που μετά βίας συνηθίζεται. Αξίζει ωστόσο να δώσουμε τον χρόνο μας στον ανοικονόμητο γενειοφόρο κωμικό με τις κρητικές ρίζες. Το σχεδόν σουρεαλιστικό χιούμορ του συν το γεγονός ότι υποδύεται δύο χαρακτήρες (τον κλόουν και τον δίδυμο αδελφό του) κάνουν το «Baskets» να ξεχωρίζει σε μια τηλεοπτική βιομηχανία που έχει αρχίσει, επικίνδυνα, να μιμείται τον εαυτό της.
Λιγότερο ιδιαίτερος αισθητικά σε σχέση με το «Baskets», αλλά το ίδιο ευφάνταστος σεναριακά, είναι ο «Lucifer». Εν συντομία, ο Εωσφόρος, έπειτα από περίοδο βαθιάς πλήξης στην κόλαση, αποφασίζει να γίνει κάτοικος του σύγχρονου Λος Αντζελες. Σύντομα θα βρεθεί μπλεγμένος στις κάθε είδους «αμαρτίες» των θνητών (ειδικότητά του), προσφέροντας συμβουλές και επηρεάζοντας τις εξελίξεις κατά τις ορέξεις του. Το έξυπνο σενάριο αλλά και ο στυλάτος Τομ Ελις στον πρωταγωνιστικό ρόλο τυλίγουν με ένα διασκεδαστικό πέπλο αυτό που ελπίζουμε να εξελιχθεί σε μια πιπεράτη ανατομία των ανθρώπινων παρορμήσεων και ενστίκτων, μέσω του προσωποποιημένου «δαίμονα» που ο καθένας μας κρύβει μέσα του.