Κίνημα «δεν πληρώνω» υπάρχει σε πολλές χώρες. Σε όλες, είναι κινήσεις που βοηθούν ανθρώπους που έχουν αδικηθεί από εταιρείες, ιδιωτικές ή κρατικές. Υπάρχουν θεσμοί –συνήθως λειτουργούν με εθελοντές– που βοηθούν ιδιώτες που αδικήθηκαν. Το «δεν πληρώνω» παγκοσμίως αφορά εκείνους που δεν θέλουν να πληρώσουν, επειδή δεν απέκτησαν την υπηρεσία ή το προϊόν που πλήρωσαν. Παραπλανήθηκαν ή εξαπατήθηκαν. Χρεώθηκαν υπερβολικά για παρκάρισμα, η πτήση τους ακυρώθηκε και διεκδικούν αποζημίωση, τους επιβλήθηκε υψηλό πρόστιμο από την τροχαία χωρίς να ευθύνονται… Είναι στην πραγματικότητα κίνημα υπεράσπισης των δικαιωμάτων που θίγονται από την αυθαιρεσία εταιρειών, οργανισμών, κρατικών υπηρεσιών. Υπερασπίζονται τα δικαιώματα απλών ανθρώπων που έχουν καταπατηθεί από το κράτος ή από εταιρείες.
Στην Ελλάδα, τα επτά τελευταία χρόνια, δημιουργήθηκε ένα διαφορετικό κίνημα. Υπερασπίζεται το αυθαίρετο «δικαίωμα» κάποιου να μην πληρώσει υπηρεσίες που χρησιμοποιεί! Θέλουν να μην πληρώσουν διόδια για δρόμους που χρησιμοποίησαν. Να καταργήσουν το εισιτήριο των 5 ευρώ που υπήρχε στα νοσοκομεία. Να επανασυνδεθούν οι λογαριασμοί ρεύματος που δεν πληρώθηκαν. Να μην πληρώνουν οι επιβάτες εισιτήρια στα μέσα συγκοινωνίας. Και ταυτόχρονα να μη γίνουν επενδύσεις (Σκουριές, Κερατέα κλπ.) για τις οποίες υπάρχουν αντιδράσεις από τοπικούς παράγοντες.
Ενα μείγμα αφέλειας, εμπάθειας και διάλυσης που «στολίζεται» ιδεολογικά ως «ανυπακοή στο κράτος, σε μία πολιτεία που δεν είναι σε θέση να τηρήσει τις στοιχειώδεις υποχρεώσεις της». Με αφορμή τις μεγάλες αυξήσεις στα διόδια των εθνικών οδών, αναδείχθηκε μια παράλογη συμπεριφορά. Με το πρόσχημα αυτό, δημιουργήθηκε κίνημα όσων δεν θέλουν να πληρώσουν υπηρεσίες που χρησιμοποιούν.
Ωστόσο επειδή το κόστος δεν εξατμίζεται, θα το πληρώσουν στην πραγματικότητα αυτοί που δεν πήγαν στο νοσοκομείο, αυτοί που δεν είναι επιβάτες των μέσων συγκοινωνίας, όσοι πλήρωσαν τους δικούς τους λογαριασμούς. Η πλειοψηφία.
Η αρχή ότι το κράτος έχει υποχρέωση να παρέχει δωρεάν όλες τις υπηρεσίες που χρειάζεται για τη διαβίωση των πολιτών, δεν έχει εφαρμοστεί πουθενά. Ούτε στη Σοβιετική Ενωση δεν ήταν δωρεάν όλα όσα χρειάζονται οι άνθρωποι για να ζήσουν, από τις συγκοινωνίες έως τη στέγη, τη θέρμανση, το ρεύμα κλπ. Επιπλέον, οι άνθρωποι πλήρωναν στη μαύρη αγορά προϊόντα που δεν υπήρχαν στην επίσημη.
Κι όμως στην Ελλάδα κάποιοι υποστηρίζουν ότι αποτελεί «πολιτική πρωτοπορία» να θεωρηθούν δημόσια αγαθά και άρα δωρεάν, τα πάντα. Η ίδια λογική επεκτάθηκε στη συνέχεια και στο επίπεδο του δημοσίου χρέους που θεωρήθηκε ανύπαρκτο, όπως βέβαια και κάθε χρέος ιδιωτών που έπρεπε να εξαφανιστεί, καθώς δεν θα πληρώνονταν με την εφαρμογή της σεισάχθειας.
Κι όμως ο παραλογισμός αυτός προβλήθηκε εντατικά από τα μέσα ενημέρωσης, ανέδειξε «αστέρες» και προσωπικότητες που επιχείρησαν και προσπαθούν ακόμα να σταδιοδρομήσουν στην πολιτική. Ενδεχομένως μάλιστα κάποιος από τους σημερινούς «άγνωστους αγωνιστές» αναδειχθεί έπειτα από είκοσι χρόνια στα ανώτατα αξιώματα της πολιτικής. Αλλωστε το έργο το έχουμε ξαναδεί, καθώς η ανυπαρξία ουσιαστικού, εύλογου και συναρπαστικού πολιτικού λόγου πάντα αφήνει χώρο για την ανάδειξη της παράλογης πολιτικής φούσκας.