Γη της Επαγγελίας
Κύριε διευθυντά
Mε την παρούσα επιστολή θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μία ιδέα που μπορεί να έχει πολλαπλά οφέλη για την οικονομία και όχι μόνο. Η Ελλάδα θα μπορούσε να γίνει η γη της Επαγγελίας για ευκατάστατους Ευρωπαίους, που αναζητούν μια δεύτερη κατοικία κι έναν τόπο να χαρούν τη σύνταξή τους. (100.000 μεσήλικοι Ευρωπαίοι, με σύνταξη 30.000 ευρώ τον χρόνο, σημαίνει εισροή 3 δισ. ευρώ στη χώρα ανά έτος). Η μέθοδος είναι απλή και την έχει ήδη εφαρμόσει η Πορτογαλία. Χρειάζεται μια απλή νομοθετική μεταρρύθμιση η οποία θα παρέχει ένα ιδιαίτερο καθεστώς φορολογίας σε όσους μετακομίζουν στη χώρα για πρώτη φορά. Οι καινούργιοι φορολογούμενοι θα υποχρεούνται να πληρώνουν φόρο μόνο για εισόδημα που προέρχεται από απασχόληση ή επένδυση στην Ελλάδα και όχι για τις συντάξεις που πληρώνονται από τη χώρα καταγωγής τους.
Με τον ίδιο τρόπο (ευνοϊκό φορολογικό καθεστώς) η Φλόριντα έγινε ο παράδεισος των Αμερικανών συνταξιούχων, αλλά και όλου του ιατρικού τομέα στην Αμερική, κάτι που προσέλκυσε νοσοκομεία και ιατρούς δημιουργώντας ένα σημαντικό οικονομικό σύμπλεγμα στον τομέα της υγείας (cluster economy).
Δεδομένου ότι η Ελλάδα έχει ένα από τους μεγαλύτερους αριθμούς γιατρών ανά κάτοικο στον κόσμο, υπέροχο κλίμα, παραλίες και διατροφή, πληρούνται όλες οι προϋποθέσεις για να δημιουργηθεί ένας συνολικός τομέας ανάπτυξης επικεντρωμένος στην υγεία, την περίθαλψη και την ευζωία των εκατομμυρίων Ευρωπαίων συνταξιούχων.
Μενη Στυλιαδου
Κωνσταντίνος Ι. Δεσποτόπουλος
Kύριε διευθυντά
Μας άφησε προχθές ο ακαδημαϊκός Κωνσταντίνος Ι. Δεσποτόπουλος, την παραμονή των γενεθλίων του. Είχε φθάσει στην ηλικία των 103 ετών. Είναι γιατί ηθλείτο στα νιάτα του, κατ’ επιταγήν του Πλάτωνος, όπως διετείνετο ο ίδιος στο Παρίσι την εποχή της χούντας; Ποτέ δεν θα ξεχάσω την περίοδο εκείνη, όταν εν είδει ιδιωτικών κατ’ οίκον φροντιστηρίων γενναιόδωρα μας κατηύθυνε στις δαιδαλώδεις ατραπούς των πλατωνικών νοημάτων ή της αρχαίας και νεότερης ελληνικής Ιστορίας και μας εδίδασκε και την ελληνική με τον παραδειγματικό σε πλούτο και πρωτοτυπία χειρισμό της γλώσσας. Μας υπεδείκνυε εξ άλλου με την προσωπική του πολιτεία το ήθος του υψιπόλιδος! Διατελώ εσαεί ευγνώμων απέναντί του.
Η σεμνότητά του δεν του επέτρεψε να δημοσιεύσει εκτενώς επεισόδια της ζωής του, ούτε στον γ΄, κακέκτυπο, τόμο των Αναπολήσεών του (2013), ιδίως όταν έπρεπε να γίνει δυσμενής ονομαστική επίκληση. Θα αναφερθώ διά βραχέων σε ορισμένα που γνωρίζω, το πρώτο από τον ίδιο, χάριν της Ιστορίας και διότι ο ίδιος μου το είχε επιτρέψει για μεταθανάτιο χρήση.
1. Το 1964, η Νομική Αθηνών συνεδριάζει προκειμένου να πληρώσει, ως έκτακτη, την επί μακρόν χηρεύουσα και ήδη από το 1961 προκηρυγμένη έδρα της Φιλοσοφίας του Δικαίου. (Από εκμυστήρευση του αειμνήστου Φαίδ. Βεγλερή). Εισηγητής ήταν ο ίδιος ο Βεγλερής και ήταν εγκωμιαστικός. Αρχίζει η ψηφοφορία (σημειωτέον ότι η «κλίκα» είχε καταφέρει να ορίσει ημέρα εκλογής την ημέρα απουσίας του Ξ. Ζολώτα στο εξωτερικό). Ψηφίζουν, κατά κανόνα εναντίον του Δεσποτοπούλου, και έρχεται και η σειρά του Μ. Δένδια (τον οποίο, ως συντηρητικό, θεωρούσαν «σίγουρο» και δεν είχαν προϊδεάσει). Λέγει λοιπόν: Δένδιας: «Δεν καταλαβαίνω τι γίνεται. Εδώ έχομε υποψηφίους τον κ. Δεσποτόπουλο, κορυφαίο φιλόσοφο του δικαίου, και αφ’ ετέρου τον κ. Μιχελάκη, δικονομολόγο. Αυτά είναι αστεία πράγματα. Ψηφίζω Δεσποτόπουλον, όχι ως έκτακτον, αλλά ως τακτικόν καθηγητήν!» (Σημ.: «Ο Μιχελάκης, της ομάδος των Ζωικών, Ράμμος, Τσιριντάνης κ.λπ., είχε δημοσιεύσει ένα πόνημα Die Billigkeit bei Aristoteles, στο οποίο όμως ο H.-J. Wolff, κορυφαίος γνώστης του αρχαίου ελληνικού δικαίου, είχε ασκήσει εξουθενωτική κριτική.) Eρχεται και η σειρά του Αναστ. Χριστοφιλoπούλου, παλαιού φίλου του υποψηφίου, ιστορικού του δικαίου και ανθρώπου εξαιρετικής οξυδέρκειας και καλλιέργειας. Αφού διά μακρών πλέκει το εγκώμιο του Δεσποτοπούλου (άλλωστε πρώτος εκείνος του είχε δημοσιεύσει θερμή και θετικότατη βιβλιοκρισία της διδακτορικής διατριβής του προπολεμικά), καταλήγει: «Υπείκων όμως εις την θέλησιν της Σχολής, ψηφίζω Μιχελάκην»! (Στο μεταθανάτιο opusculum υπό τίτλον Από τη ζωή μου (1998), αναφέρεται θερμότατα στον Δεσποτόπουλο, αλλά λέγει για τον εαυτό του: «Σε όλη μου τη ζωή ήμουν δειλός».)
2. Μόλις είχε διορισθεί ο καθηγητής Νομικής Ι. Τριανταφυλλόπουλος από τη χούντα υπουργός Παιδείας, όταν, βγαίνοντας από την Faculté de Droit και περιμένοντας στο πεζοδρόμιο για να διαβώ απέναντι μαζί με άλλους πεζούς, εν οις τους διαπρεπείς καθηγητές J. Gaudemet και M. Villey, άκουσα τον J. Gaudemet να καταφέρεται εν οργή κατά του Τριανταφυλλοπούλου, υπερθεματίζοντος του Villey, και να καταλήγει: «Και να σκεφθεί κανείς ότι ακόμη και άνδρες σαν τον Δεσποτόπουλο, ένα πλατωνιστή, διώκονται σήμερα και ζουν άθλια στην ξένην …». Τούτου υπήρξα αυτήκοος αλλ’ άκων μάρτυς, ο δε Gaudemet, που με γνώριζε, δεν με είχε αντιληφθεί.
3. Υποστηρίζεται ότι ο Δεσποτόπουλος ήταν μέλος του ΕΑΜ. Είναι αναληθές. Γράφει ο ίδιος (Αναπολήσεις τ. γ΄, σελ. 51): «…Είχα συμβουλευτική συνεργασία με φίλους μου, ενταγμένους σε Οργανώσεις Εθνικής Αντιστάσεως, χωρίς να ενταχθώ δεσμευτικά ο ίδιος σε καμμία». Συμφωνούσαμε με τον Καστοριάδη, μειδιώντες συμπαθητικά, για τον λόγο της εμπλοκής του στην «Ελληνοσοβιετική Eνωση Νέων», για την οποία πήγε εξορία και εν συνεχεία στη Μακρόνησο. Στοιχειώδες: Μα για τον Καποδίστρια!
Κωστης Σπαντιδακης
Η «γραβατωμένη» σιωπηρή πλειονότητα
Κύριε διευθυντά
Οτρόπος αμφίεσης που προτιμά κάποια κοινωνική ομάδα ή τάξη, δεν νομίζω ότι θα πρέπει να γίνεται αντικείμενο επιδοκιμασίας ή επίκρισης και να περισπάται έτσι η προσοχή μας από τα εξόχως κρίσιμα ζητήματα που αντιμετωπίζουμε. Η κραυγαλέα και προκλητική ανισότητα που διακρίνει το ασφαλιστικό μας σύστημα απαιτεί σοβαρότητα και αποφασιστικότητα, προκειμένου να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά με την εφαρμογή της θεμελιώδους αρχής της ενιαίας κοινωνικής ασφάλισης, η οποία επιτυγχάνεται με την αύξηση των δημοσίων εσόδων, που θα προέλθει από τους αποδεδειγμένα φοροδιαφεύγοντες. Οι κρίσιμες περιστάσεις που βιώνει η χώρα μας, απαιτούν απόλυτη προσήλωση των δημόσιων λειτουργών στο καθήκον και η ανάκαμψη μπορεί να επιτευχθεί ακόμη και χωρίς την «πανάκεια» μιας οικουμενικής κυβέρνησης, αρκεί η εκάστοτε κυβέρνηση να αυτοχαρακτηριστεί ως κυβέρνηση εθνικής ανάγκης.
Απόλυτη προτεραιότητα πρέπει να δοθεί στη σταδιακή αποκατάσταση των μισθών και συντάξεων και της αγοραστικής δυνατότητας των πλέον ασθενέστερων οικονομικά τάξεων, η οποία μπορεί να καταστεί δυνατή όχι υπό το κράτος οργής και αντιδικίας, αλλά με τη βασική προϋπόθεση της δημοσιότητας, διότι, σε διαφορετική περίπτωση, το αποτέλεσμα θα κινδύνευε να χαρακτηριστεί διαβλητό. Η κατάρτιση και κατάθεση μιας πλήρους και απόλυτα τεκμηριωμένης μελέτης θα πρέπει να γίνει αντικείμενο συζήτησης και διαπραγμάτευσης με τους δανειστές, με τη συμμετοχή των εκπροσώπων των κοινωνικών τάξεων.
Ο ελληνικός λαός, εάν ενημερώνεται εγκαίρως και επαρκώς, δεν είναι εεριστικός και εκτός πραγματικότητας, αρκεί να πειστεί ότι δεν αποτελούν τέρμινα, αλλά είναι τακτές οι υπεσχημένες για τη βελτίωση της κατάστασής του προθεσμίες.
Ηλιας Κ. Κυπραιος
Απλές αλήθειες
Κύριε διευθυντά
Ησυνέντευξη στην ΕΡΤ με τον πολύ γνωστό και επιτυχημένο καθηγητή κ. Γραμμένο στο Λονδίνο ήταν εντυπωσιακή. Με πολύ απλά λόγια εξηγούσε πώς δημιούργησε ένα ανώτατο και παγκοσμίως γνωστό οικονομικό/ναυτιλιακό κέντρο σπουδών και έρευνας. Αυτό το κατάφερε κυρίως με συνεχή αξιολόγηση όλων των καθηγητών και μαθητών, τι έκαναν ώς τώρα, ποιους στόχους έχουν για το επόμενο έτος κ.τλ., και με δουλειά, δουλειά, δουλειά. Κρίμα που δεν είναι δυνατόν να τη δουν όλοι οι νέοι που θα ήθελαν να γίνουν κάτι. Και απορεί κανείς τι δέρνει τον κ. Φίλη και τους συντρόφους του, τι κόμπλεξ έχουν και δεν θέλουν να παραδεχθούν αυτές τις πολύ απλές αλήθειες, για το καλό της Eλλάδας.
Aλεξανδροσ Mπεζησ – Kηφισιά
Οι Εβραίοι της Ελλάδας
Κύριε διευθυντά
Με μεγάλη μου θλίψη επιβεβαιώνομαι για ακόμη μία φορά για την απελπιστική κατάσταση του εβραϊσμού στην Ελλάδα. Για ακόμη μία φορά επιβεβαιώνονται τα λόγια του ραββίνου Αράρ και του ραββίνου Μενασέ Κοέν για το επίπεδο των Εβραίων της Ελλάδας. Δολοφονήθηκε από έναν Αραβα τρομοκράτη μέσα στο σπίτι της και μπροστά στα μάτια των παιδιών της η Ντάφνα Μέιρ. Τα όργανα που εκπροσωπούν τους Eλληνες Εβραίους δεν έκαναν την παραμικρή ανακοίνωση, σε σύγκριση με άλλες φορές, όπως το συμβάν με την πτήση από Αθήνα για Τελ Αβίβ. Δεν μπορώ να καταλάβω σε τι αποσκοπεί η σιωπή αυτή. Είναι δυνατόν κανένα επίσημο όργανο του εβραϊσμού της Ελλάδας να μη μιλάει; Oταν συμβαίνει ένα περιστατικό που μπορεί να χαλάσει τη βιτρίνα του Ισραήλ αμέσως βγάζετε κάποια ανακοίνωση. Τώρα που οι δικοί μας άνθρωποι σφάζονται σαν τα ζώα, γιατί δεν μιλάτε; Τι σας κάνει και σιωπάτε;
Αριελ Λεκαδιτης
Πρόσφυγες
Kύριε διευθυντά
Oλη η Eλλάδα παρακολουθεί με αγωνία και πόνο την προσπάθεια των μεταναστών από τη Συρία και άλλες χώρες της Aνατολής. O καθένας προσπαθεί να τους βοηθήσει παντοιοτρόπως και ανάλογα με τις δυνάμεις του καθενός. Aπό την άλλη πλευρά, μαθαίνουμε ότι σε άλλη χώρα της E.E. πολλοί άνδρες βίασαν κτηνωδώς σεξουαλικά πολλές γυναίκες και κορίτσια την ημέρα της Πρωτοχρονιάς. H διαφορά μεταξύ των δύο λαών χτυπητή και χαρακτηριστική για τις δύο νοοτροπίες και την ανθρωπιά. O καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του. Mας αξίζει ή όχι λοιπόν το Nομπέλ (Eιρήνης); Mπράβο σε αυτούς που το πρότειναν και ντροπή σε εμάς που δεν το κάναμε σημαία.
A. B. Kοβατσης – Kαθηγητής