Αρκετές φορές δυσκολεύεται κανείς να πιστέψει όσα βλέπουν τα μάτια του κι όσα ακούνε τ’ αυτιά του. Και μπαίνει στην υποψία πως οι αισθήσεις του τον εφοδιάζουν με κίβδηλο υλικό, επεξεργασμένο από τις προκαταλήψεις του. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις η γιατρειά είναι μία: να ξαναδιαβάσεις όσα σε κατέπληξαν, για να βεβαιωθείς ότι δεν σου ξέφυγε κάποια κρίσιμη λέξη στην πρώτη ανάγνωση. Και ακόμα καλύτερα, να τα αντιγράψεις, ώστε πια να σιγουρευτείς. Αυτό θα κάνω τώρα εδώ. Θα αντιγράψω από την προχθεσινή «Κ» μία παράγραφο για τις αμερικανικές εκλογές. Ιδού:
«Δύο σύμβολα για το αμερικανικό φεμινιστικό κίνημα, η Μαντλίν Ολμπράιτ, η πρώτη Αμερικανίδα υπουργός Εξωτερικών, και η δημοσιογράφος και ακτιβίστρια Γκλόρια Στάινεμ κάλεσαν τις νεαρές Αμερικανίδες που μέχρι πρότινος στήριζαν τον Μπέρνι Σάντερς, να ψηφίσουν τη Χίλαρι Κλίντον». Η αλήθεια είναι ότι στην Ευρώπη και σε άλλα μέρη του κόσμου, εκτός ΗΠΑ, δύσκολα θα δινόταν σαν πρώτο στοιχείο της πολιτικής ταυτότητας της κ. Ολμπράιτ ο χαρακτηρισμός «σύμβολο του αμερικανικού φεμινιστικού κινήματος». Αλλα θυμίζει το όνομά της: την πρωταγωνιστική εμπλοκή της σε όσα πολεμοχαρή διέπραξε ο κ. Κλίντον, για να μη μείνει έξω από την πολυπληθή χορεία των Προέδρων-Πολεμιστών.
Πάμε παρακάτω όμως: «Η Ολμπράιτ έφτασε στο σημείο να δηλώσει ότι “υπάρχει ένα ξεχωριστό μέρος στην Κόλαση για τις γυναίκες που δεν βοηθούν τις γυναίκες”, ενώ η Στάινεμ σε τηλεοπτική συνέντευξή της τόνισε πως οι νεαρές γυναίκες που υποστηρίζουν τον Μπέρνι Σάντερς το πράττουν για να συναντήσουν νέους άντρες». Ας αφήσουμε τη χαμηλού επιπέδου πολιτικοερωτική εξήγηση της κ. Στάινεμ και ας μείνουμε λίγο περισσότερο στην απειλή της κ. Ολμπράιτ για το μεταθανάτιο Γκουαντάναμο που περιμένει όσες γυναίκες δεν ψηφίζουν με μοναδικό κριτήριο το φύλο τους. Κραυγαλέος ο καιροσκοπισμός της. Δεν θα έλεγε βέβαια τα ίδια όταν υποψήφιος ήταν Ο Κλίντον, όχι Η Κλίντον. Τέτοιες δηλώσεις, πάντως, και μάλιστα από την ελίτ των Δημοκρατικών, όχι από τους πνευματικά χαμηλοτάβανους Τεϊόφρονες των Ρεπουμπλικανών, σε υποχρεώνουν να σκεφτείς ότι μάλλον δεν είναι μύθος η –αγρίως εκμεταλλεύσιμη– «αφέλεια» που αποδίδεται στον αμερικανικό λαό. Και ότι ο Ορθός Λόγος και ο Διαφωτισμός δεν κατάφεραν να διαπεραιωθούν ακέραιοι στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Μ’ ένα λόγο, το «πνεύμα Τραμπ» δεν κατοικεί αποκλειστικά στην κεφαλή του ακροδεξιού υποψηφίου. Αλλωστε, «τραμπισμός» υπήρχε και πολύ πριν ο μεγιστάνας αποφασίσει να «ξανακάνει μεγάλη την Αμερική» – βοήθειά μας.
Ποια βασανιστήρια προβλέπονται για τις φυλετικά παρασπονδούσες γυναίκες στην Κόλαση που σχημάτισε η χωροταξική παραθρησκευτική φαντασία της κ. Ολμπράιτ, δεν έγινε γνωστό. Δεν είναι αυτό το θέμα άλλωστε. Το θέμα είναι ότι στην περιφέρεια της Πλανηταρχίας, και εδώ σ’ εμάς, η ζωή των ανθρώπων κρίνεται και από τέτοιου επιπέδου προσεγγίσεις των εγκοσμίων.