Σε πρόσφατη έρευνα της «διαΝΕΟσις» καταγράφηκε ένα αξιοσημείωτο δεδομένο: ακόμη και στο χείλος της αβύσσου δηλώνουμε περήφανοι που είμαστε Ελληνες, όλοι, δεξιοί και αριστεροί, ακραίοι και μετριοπαθείς συμφωνούμε στο πόσο ξεχωριστή χώρα είναι η Ελλάδα, πόσο σημαντική είναι η παρουσία της στην Ε.Ε., την τοποθετούμε «στον πυρήνα της ευρωπαϊκής προοπτικής». Και μολονότι εντοπίζουμε το πραγματικό πρόβλημα όχι στην οικονομική κρίση αλλά στην έκπτωση αξιών και αρχών, μολονότι αναγνωρίζουμε ότι αν κάτι απειλεί τη δημοκρατία δεν είναι η ύφεση αλλά η ακαταδάμαστη διαφθορά και διαπλοκή που έχουν τις ρίζες τους στο αήττητο κομματικό και πελατειακό κράτος, εντούτοις αισιοδοξούμε ότι η σημερινή κατάσταση είναι αναστρέψιμη.
Τι οιστρηλατεί την εθνική μας υπερηφάνεια; Πλην των Κεντροευρωπαίων, των Βορειοευρωπαίων, των Βιζεγκραντιανών, ακόμη και οι βουτηγμένοι στη διαφθορά Βαλκάνιοι κατηγορούν την Ελλάδα ως χώρα απόλυτα υπεύθυνη για τη βραδυπορία της, την ανικανότητά της να χωρίσει την ήρα από το σιτάρι ή δυο λογιών άχυρα.
Και εμείς, στην αντίπερα όχθη, μόνο με τον πατριωτισμό μας επιχειρούμε να απαλύνουμε τα εθνικά μας «ανδραγαθήματα» και τα κατά συρροήν ολισθήματά μας. Αν και παραδεχόμαστε την εσωτερική παρακμή μας, συνεχίζουμε να επιβιώνουμε με τις κατακριτέες από εμάς τους ίδιους πρακτικές, χωρίς αληθινή βούληση για ένα κράτος δικαίου με αδιάφθορη διοίκηση και ελεγχόμενη εξουσία. Με εδραιωμένη όλο και πιο βαθιά την πίστη ότι η δεινή μας θέση οφείλεται στον υφέρποντα ή εξόφθαλμο ενορχηστρωμένο μισελληνισμό. Αν και είναι αλήθεια ότι καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα κι ότι είναι δύσκολο να αποσείσεις σιδηροπαγή στερεότυπα, δεν κάνουμε το παραμικρό για να μετατοπίσουμε την εικόνα της χώρας προς τη φωτεινή ζώνη.
Ποιος πιστεύουμε ότι θα μας σώσει; Η ξεχωριστή προαιώνια ικανότητά μας να γλιτώνουμε στο παρά πέντε; Είναι γεγονός ότι είμαστε χωρίς ιστορικούς συμμάχους, διαρκώς αποκομμένοι και αμυνόμενοι. Αν επιβιώνουμε, είναι γιατί έχουμε μάθει να μαχόμαστε. Στη συμβολή των δύο ηπείρων, γεωπολιτικό μήλον της Εριδος, δεχόμαστε, επί αιώνες πολλούς, εισβολές, κατοχές, ερημώσεις, επεκτατικές διεισδύσεις από τη λατινική δύση, από την ισλαμική ανατολή, από τον σλαβικό βορρά. Από τη ρωμαϊκή εποχή η Ελλάδα πεθαίνει και ξαναγεννιέται με πληγές και κολοβώματα. Η ενωτική μας ουσία είναι η αντίσταση. Υπάρχει σ’ αυτήν μια συνέχεια. Οι περιπέτειές μας εγγράφονται σαν μια διαρκώς επαναλαμβανόμενη παράσταση αρχαίας τραγωδίας, με μας πρωταγωνιστές. Τόσο που να πιστεύουμε ότι παρά την κατακραυγή, τους εξευτελισμούς, τα αδιέξοδα, τους παραλογισμούς μας (π.χ. αν και πατριώτες, φροντίζουμε περισσότερο την αυλή και την «καρέκλα» μας παρά τη χώρα – βλ. κέντρα φιλοξενίας προσφύγων, ή ως κυβέρνηση, επιβάλλουμε μέτρα και την ίδια στιγμή ενισχύουμε τις κινητοποιήσεις εναντίον τους) εμείς θα καταφέρουμε, αδιάβροχοι από τα δεινά, να νικήσουμε γιατί ο ηρωισμός και η ανωτερότητα είναι στο DNA μας. Εξόχως τονωτικό, αλλά και παραπλανητικό και επικίνδυνο.