Καθώς προχωρά αυτή η περίοδος των προκριματικών εκλογών, έχω ένα περίεργο συναίσθημα, μου λείπει ο Μπαράκ Ομπάμα. Φυσικά διαφωνώ με πολλές πολιτικές του αποφάσεις. Απογοητεύτηκα από πτυχές της προεδρίας του. Στη διάρκεια όμως αυτής της εκστρατείας παρατηρώ μια έκπτωση των κανόνων συμπεριφοράς σε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα. Πολλά από τα στοιχεία του χαρακτήρα και του τρόπου άσκησης της εξουσίας, τα οποία κατέχει ο Ομπάμα και τα οποία θεωρούσαμε δεδομένα, αγνοούνται ξαφνικά ή παρουσιάζουν σοβαρή έλλειψη.
Απουσία σκανδάλων
Το πρώτο και σημαντικότερο είναι η ακεραιότητα. Η θητεία Ομπάμα δεν είχε να παρουσιάσει σκάνδαλα. Θυμηθείτε το Ιράν-Κόντραγκεϊτ ή τα σκάνδαλα Λουίνσκι, τα οποία κατάπιαν χρόνια από τον Ρέιγκαν και τον Κλίντον. Ο Ομπάμα και η σύζυγός του όχι απλώς επέδειξαν ανωτερότητα και ακεραιότητα, αλλά προσέλκυσαν και προσέλαβαν ανθρώπους με υψηλά προσωπικά στάνταρντς.
Το δεύτερο είναι η αίσθηση ανθρωπισμού. Ο Ντόναλντ Τραμπ πέρασε μεγάλο μέρος της τρέχουσας εκστρατείας, υποσχόμενος να απαγορεύσει τη μετανάστευση μουσουλμάνων. Αυτό μπορεί να το πει κανείς μόνο αν αντιμετωπίζει τους Αμερικανούς μουσουλμάνους σαν μια αφηρημένη έννοια. Στο μεταξύ ο πρόεδρος Ομπάμα πήγε σε ένα τζαμί, κοίταξε τους ανθρώπους στα μάτια και έκανε μια υπέροχη ομιλία, επιβεβαιώνοντας ότι ως Αμερικανοί πολίτες έχουν θέση σε αυτήν τη χώρα.
Τρίτον, μια αποφασιστικότητα στη διαδικασία λήψης αποφάσεων. Ολα αυτά τα χρόνια μίλησα με πολλά μέλη της κυβέρνησης, τα οποία ήταν απογοητευμένα επειδή ο πρόεδρος δεν ακολούθησε τις συμβουλές τους. Οι ίδιοι όμως σχεδόν πάντα αισθάνονταν ότι οι απόψεις τους ελήφθησαν σοβαρά υπόψη.
Η βασική προσέγγιση του Ομπάμα είναι να προωθεί τις αξίες του όσο μπορεί μέσα στο πλαίσιο κάθε περίστασης. Ο Μπέρνι Σάντερς στον αντίποδα είναι τόσο τυφλωμένος από τις αξίες του, ώστε η πραγματικότητα κάθε κατάστασης δεν περνά από το μυαλό του.
Τέταρτον, έχει χάρη υπό πίεση. Τυχαίνει να βρίσκω χαριτωμένο που ο Μάρκο Ρούμπιο εκνευρίζεται στις μεγάλες εκδηλώσεις, ότι αρπάζει το μπουκάλι το νερό, αρχίζει να ιδρώνει και πως μιλούσε σαν ρομπότ στο τελευταίο ντιμπέιτ. Δείχνει ότι είναι φυσιολογικός άνθρωπος. Και τυχαίνει να πιστεύω ότι η υπερβολική αυτοπεποίθηση του Ομπάμα είναι από τα μεγάλα του ελαττώματα. Ο πρόεδρος όμως πρέπει να διατηρεί την ισορροπία του όταν τελεί υπό απίστευτη πίεση. Ο Ομπάμα το έκανε αυτό, ειδικά στη διάρκεια της οικονομικής κρίσης.
Πέμπτον, μια σταθερή αίσθηση αισιοδοξίας. Οταν ακούς την καμπάνια του Σάντερς ή του Τραμπ, του Κρουζ ή του Μπεν Κάρσον, είναι σαν να βυθίζεσαι στην πορνογραφία του πεσιμισμού για να συμπεράνεις ότι η χώρα είναι στο χείλος της απόλυτης καταστροφής. Αυτό απλώς δεν είναι αλήθεια.