Η είδηση πέρασε στα ψιλά των εφημερίδων, νομίζω όμως πως αξίζει την προσοχή μας: μια επισκοπή της ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας αποφασίστηκε να εξοφλήσει με προσευχές το χρέος της προς μια κατασκευαστική εταιρεία, σύμφωνα με το ρωσικό πρακτορείο «Ιντερφάξ». Η κατασκευαστική εταιρεία είχε αναλάβει το σχέδιο εγκατάστασης του νέου λέβητα της επισκοπής του Νίζνι Νόβγκοροντ, στον Βόλγα. Τον περασμένο Αύγουστο, όμως, κατέθεσε αγωγή εναντίον της εκκλησίας, με την κατηγορία ότι είχε καταβάλει μόνο το μισό από το ποσό που είχε προσυμφωνηθεί, αξιώνοντας άλλα 458.000 ρούβλια (5.150 ευρώ περίπου).
Οι δύο πλευρές κατέληξαν σε φιλικό διακανονισμό, με βάση τον οποίο οι εκκλησιαστικές αρχές θα πληρώσουν στον ενάγοντα περίπου τη μισή οφειλή, δηλαδή 200.000 ρούβλια. Ως εδώ καλά· διαβάστε όμως τη συνέχεια: για τα υπόλοιπα, οι ιερείς δεσμεύτηκαν ότι «θα προσεύχονται για την υγεία και την ευημερία» του γενικού διευθυντή και του τεχνικού υπευθύνου της εταιρείας. Η συμφωνία επικυρώθηκε από το Διαιτητικό Δικαστήριο του Νίζνι Νόβγκοροντ, γεγονός που δημιουργεί δικαστικό προηγούμενο.
Δεν ξέρω πώς σχολιάστηκε η είδηση στην τόσο αγαπητή σε κάποιους συμπατριώτες μας πατρίδα της… «Κόκκινης Αρκούδας», ένας γνωστός Μοσχοβίτης δικηγόρος πάντως, ο Μαρκ Φεϊγκούν, εξέφρασε την κατάπληξή του, θεωρώντας τη συμφωνία «παράλογη», καθώς πώς είναι δυνατόν να αποζημιωθεί κάποιος για μια υλική ζημία, τη στιγμή που η αποζημίωση που αποφασίζεται δεν είναι υλική;
«Δεν συνηθίζεται κάτι τέτοιο σε καμία από τις υπάρχουσες θρησκείες του κόσμου», διάβασα πως σχολίασε ο θρησκειολόγος Μπαρίς Φαλικόφ, προσθέτοντας με νόημα: «Εχουμε τόσο πολύ συνηθίσει σήμερα στη Ρωσία να αγοράζονται οι θρησκευτικές υπηρεσίες, που οι άνθρωποι δεν βλέπουν τίποτα το απρεπές στο να εξοφλούνται τα χρέη με προσευχές».
Στη χώρα του περιλάλητου μεταξύ των παρ’ ημίν ουφολόγων «ξανθού γένους» υπάρχει πλέον δικαστικό προηγούμενο εξόφλησης χρεών με προσευχές. Ας προσέξουμε τις λεπτομέρειες: σύμφωνα με το ρεπορτάζ, το ρωσικό δικαστήριο αποδέχεται την εξωφρενική πρόταση ενός εκκλησιαστικού θεσμού, η οποία είχε αρχικά γίνει ήδη αποδεκτή από την εταιρεία στην οποία οφείλονταν τα χρήματα(!). Αυτό ίσως να είναι πράγματι ακόμα πιο ακραίο από το ότι ένας κρατικός θεσμός μεσολάβησε σε αυτή την ιδιότυπη συμφωνία της προσευχής…
Είναι, βέβαια, πολύ συνηθισμένο ένα χρέος να «κουρεύεται», προκειμένου να τακτοποιηθεί ρεαλιστικά. Το ζήσαμε (εν μέρει) και ως χώρα, και όσοι κινούνται στην αγορά ξέρουν πως πρόταση τέτοιας φύσης συνηθίζεται: αντί να επιμείνει η ζημιωμένη πλευρά για όλο το ποσό από τη χρεωμένη, κινδυνεύοντας να μην πάρει ποτέ τίποτα, προτιμά να εξασφαλίσει ένα μέρος αυτού για σιγουριά. Στη Ρωσία όμως αποτέλεσε μέρος του επίσημου σκεπτικού ενός κρατικού θεσμού, το υπόλοιπο ποσό να εξοφληθεί με προσευχές…
Απορίας άξιον πώς και δεν έχει προταθεί κάτι αντίστοιχο στην, επίσης Ορθόδοξη, πατρίδα μας, για διάφορες περιπτώσεις. Μας ταιριάζει, μας είναι οικείο και ανακουφιστικό. Δεν είναι συμπτωματικό πως ένας από τους πιο γνωστούς, δημοφιλείς στίχους λαϊκού άσματος τις τελευταίες δεκαετίες στην Ελλάδα είναι το «Συγχώρα με που δεν καταλαβαίνω/τι λένε τα κομπιούτερς και οι αριθμοί». Υπέροχος στίχος, βγαλμένος μέσα από τη νοοτροπία που οδήγησε τους αδελφούς Ρώσους στη συμφωνία της προσευχής και που συνάδει αρμονικά με το συριζαϊκό «Οι άνθρωποι πάνω από τα νούμερα». Η Ρωσία, βεβαίως, έχει ένα αυτοκρατορικό παρελθόν κι ένα σύγχρονο εκτόπισμα που η μικρή Ελλάς αγνοεί. Δεν πειράζει όμως· μπορούμε όλοι μαζί να προσευχόμαστε για το καλύτερο…