Το δικό μας Βερολίνο

15' 34" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Μια συγγραφέας, ένας food writer και ένας κινηματογραφικός συντάκτης γράφουν για τα αγαπημένα τους μέρη στη γερμανική πρωτεύουσα, με αφορμή την 66η Μπερλινάλε που σήκωσε αυλαία πριν από τρεις ημέρες.

Μετά την προβολή

O κριτικός κινηματογράφου Λουκάς Κατσίκας, μόνιμος θαμώνας της Μπερλινάλε εδώ και χρόνια, μας δίνει μια γεύση του φεστιβαλικού Βερολίνου.

Κάθε μητρόπολη που σέβεται τον εαυτό της συντηρεί τους δικούς της μύθους. Στο Βερολίνο κάθε μύθος φαίνεται πως έχει γεννηθεί νύχτα. Με τη σκέψη αυτή επιστρέφω κάθε χρόνο στη γερμανική πρωτεύουσα την περίοδο του διάσημου κινηματογραφικού φεστιβάλ. Και μόλις σκοτεινιάσει, ξεχνάω ταινίες και υποχρεώσεις και αφήνομαι στις πολλές μεταμορφώσεις μιας πόλης που πλημμυρίζει φώτα και μουσικές, σε σπρώχνει να βαδίσεις δρόμους που έχουν προηγουμένως περπατηθεί από τον Ντέιβιντ Μπόουι, τον Νικ Κέιβ, τον Ιγκι Ποπ και σε πείθει να μείνεις ξάγρυπνος (και όχι ακριβώς νηφάλιος) για χάρη της.

Ισως γι’ αυτό μου φαίνεται ανώφελο να ακολουθήσω τις συνήθειες των περισσότερων φεστιβαλιστών και να αρκεστώ σε μια μπίρα ή σε ένα -μάλλον αδιάφορο- γεύμα γύρω από την πλατεία Potzdamer, όπου διεξάγεται κάθε χρόνο η κινηματογραφική Μπερλινάλε. Aντ’ αυτού, θα τρυπώσω στο μικροσκοπικό Rum Trader στο Schöneberg και θα απολαύσω τα θεσπέσια κοκτέιλ που ετοιμάζει ο ευπρόσδεκτα εκκεντρικός ιδιοκτήτης-μπάρμαν του. Για τον ίδιο λόγο θα περάσω οπωσδήποτε από το Becketts Kopf του Prenzlauer Berg, ένα γοητευτικό ποτάδικο, επιμελώς κρυμμένο πίσω από μια ανώνυμη πρόσοψη, την οποία κοσμεί ένα πορτρέτο του Σάμουελ Μπέκετ (εξ ου και ο τίτλος του μαγαζιού), και διακοσμημένο στα χρώματα του κόκκινου, με αναπαυτικούς καναπέδες και βελούδινες κουρτίνες στους τοίχους.

Μιλώντας για τους κρυμμένους «θησαυρούς» της πόλης -και η Μπερλινάλε σε ωθεί να τους ανακαλύψεις-, ένα από τα πιο φινετσάτα μπαρ της εξακολουθεί να διαδίδεται από στόμα σε στόμα. Πίσω από τη βιτρίνα του φαγάδικου Fleischfrei, που σερβίρει νόστιμο currywurst στο δρόμο της Rozenthaler Platz, και περνώντας μέσα από τον τηλεφωνικό θάλαμο που στέκει σε μια αθέατη γωνιά του μαγαζιού, συναντά κανείς μια σιδερένια είσοδο και έναν πορτιέρη που πρέπει να σε συμπαθήσει για να σου ανοίξει. Οσοι σταθούν τυχεροί θα βρεθούν στο φωτισμένο με πορτοκαλί neon ντεκόρ ενός πρώην σφαγείου, που έχει μεταμορφωθεί σε post-modern σκηνικό του Μεσοπολέμου, παίζει τζαζ, σερβίρει μόνο κοκτέιλ και απαγορεύει τις φωτογραφίες. Οι τακτικότεροι πελάτες του το έχουν ονομάσει Meat Market.

Πρώην επτασφράγιστο μυστικό, που έγινε τα τελευταία χρόνια αγαπημένο στέκι σκηνοθετών, ηθοποιών και λοιπών καλλιτεχνών, είναι το Tansend. Κάτω ακριβώς από τις γραμμές των τρένων στο σταθμό της Friedrichstrasse, πίσω από μια μεταλλική πόρτα που δεν τραβάει εύκολα τα βλέμματα και χωρίς φωτεινή ταμπέλα στο εξωτερικό του, το προσφιλές πλέον μπαρ καλωσορίζει, σε έναν φουτουριστικό διάκοσμο από γυαλί και σίδερο, όμορφους ανθρώπους και ηλεκτρονικά ακούσματα. Και δεν βιάζεται να πει «καληνύχτα».

Αφήνοντας την πιο ηδονιστική και υπόγεια πλευρά του Βερολίνου, υπάρχει πάντοτε ο «υπέργειος» κόσμος των πολλών και ξεχωριστών εστιατορίων. Στο Sale e Tabbachi (Rudi-Dutschke-Straße 25, λίγα μέτρα από το θρυλικό Checkpoint Charlie) η ιταλική κουζίνα έχει την τιμητική της και μπορείτε να δειπνήσετε πλάι στην Κατρίν Ντενέβ (όπως μου συνέβη πριν από λίγα χρόνια), στον Βιμ Βέντερς ή στον Τζουντ Λο χωρίς να χρειαστεί να πληρώσετε μια περιουσία. Αν, πάλι, θέλετε να δοκιμάσετε κάποιο από τα πιάτα που άρεσαν στη Μαντόνα, κατά την προ τετραετίας επίσκεψή της εκεί, φροντίστε να κάνετε κράτηση στο Paris Bar, το δικαίως φημισμένο μπιστρό της οδού Charlottenburg, ή κλείστε τραπέζι στο υψηλού προφίλ Bocca di Bacco της Friedrichstraße, που έχει σερβίρει από τον Τζορτζ Κλούνεϊ και τον Ματ Ντέιμον μέχρι τον Τομ Χανκς και τον Ρέιφ Φάινς.

Ο,τι κι αν συμβεί, πάντως, ενόσω βρίσκεστε στο Βερολίνο, φροντίστε να σας συμβεί… νύχτα.


Το top-10 της Αμάντας

Η συγγραφέας Αμάντα Μιχαλοπούλου ξεχωρίζει τα 10 αγαπημένα της μέρη στην πόλη όπου έζησε για επτά ολόκληρα χρόνια.

1. Torstrasse

Παλιότερα η Torstrasse χώριζε το σικ Mitte από τους λιγότερο εμπορικούς δρόμους. Τα τελευταία χρόνια, όμως, έχει μεταμορφωθεί σε μια σκηνή αστικής ζωής με εστιατόρια, καφέ, γκαλερί και delicatessen. Ψηλά, προς το Prentzlauer, το St. Oberholz ήταν ανέκαθεν σήμα κατατεθέν της, αλλά τώρα η Tor έχει ζωντανέψει σε όλο το μήκος της, έως τη Friedrich Strasse. Τα γαλλικά μπιστρό Bandol sur mer και Trois minutes sur la mer δίνουν έναν παρισινό αέρα στο δρόμο -ιδίως το καλοκαίρι- με τραπέζια έξω και τις ριγέ τέντες κατεβασμένες. Πιο γερμανικό, το Themroc σερβίρει μόνο ένα πιάτο κάθε μέρα. Αν πεινάς, θα το φας. Και νιώθεις επιπλέον ότι τρως σε σπίτι, όχι σε εστιατόριο.

2. Hackesche Hoefe

Oχτώ αυλές εξαιρετικά αναπαλαιωμένες σε στυλ art Nouveau, που εκτείνονται μεταξύ των οδών Rosenthal και Sophie, στο Mitte, και επικοινωνούν μεταξύ τους. Εδώ θα βρείτε βαριετέ, κινηματογράφους, εμπορικά καταστήματα, αλλά ακόμη πιο ενδιαφέρον είναι, κοιτάζοντας ψηλά, να παρατηρήσετε τις επισμαλτωμένες πλάκες που προδίδουν την επιρροή των μαυριτανικών προτύπων. Αν είναι Τετάρτη ή Σάββατο, μείνετε στην πλατεία, δίπλα στις αυλές, στην ανοιχτή αγορά με τα γερμανικά ψωμιά, τα τουρκικά σάντουιτς και τα πλεκτά παιδικά ρούχα. Η αγορά αυτή είναι ο πιο σύντομος και ευχάριστος δρόμος για να φτάσετε στο Νησί των Μουσείων, περνώντας κάτω από γέφυρες και αιωνόβια δέντρα.

3. Babylon

Απέναντι από τη Volksbuhne, στην καρδιά του Ανατολικού Βερολίνου, βρίσκεται ένα υπόδειγμα του μοντερνισμού, μια κινηματογραφική αίθουσα με μεγάλη ιστορία. Ο κινηματογράφος Babylon πρωτολειτούργησε το 1929, πέρασε αλώβητος τον Β΄ Παγκόσμιο, ενώ τριγύρω κτίρια γκρεμίζονταν από βόμβες, και σήμερα είναι ένα από τα λίγα μέρη όπου μπορεί να δει κανείς ανεξάρτητο σινεμά και υποτιτλισμένες ευρωπαϊκές ταινίες. Εκεί παρουσιάστηκε πρόσφατα και το μεγάλο αφιέρωμα στον σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο.

4. Οι Κήποι των Λαών

Οταν φτιάχνει ο καιρός, αξίζει να περάσει κανείς μία ολόκληρη μέρα στο Marzhan, στους Κήπους των Λαών – μια υποδειγματική εφαρμογή της αρχιτεκτονικής τοπίου με λουλούδια, λίμνες, κτίσματα και τείχη. Εδώ θα συναντήσετε την πιστή αναπαραγωγή ενός κινεζικού κήπου με τις παγόδες του, ενός γιαπωνέζικου ζεν κήπου ή μιας ιταλικής λότζιας. Ο κήπος του Μπάλι είναι πνιγμένος στην τροπική βλάστηση, ο μαροκινός έχει σιντριβάνια, γλάστρες με κουμκουάτ και μαρμάρινες κρήνες. Την άνοιξη διοργανώνουν εδώ τη γιορτή των κερασιών και οι τυχεροί παρακολουθούν την τελετουργία του τσαγιού στο κινεζικό περίπτερο.

5. Οι βερολινέζικες λίμνες

Είναι δύσκολο να διαλέξει κανείς ανάμεσα στη Schlachtensee (σε σχήμα νεφρού), τη Muegelsse με τους γαλήνιους περιπάτους της ή τη «λίμνη των λιμνών», τη Wannsee. Εδώ θα βρείτε μονοκατοικίες της δεκαετίας του 1920, παραλίες με ιστιοπλοϊκά, άλλες με άμμο φερμένη από τη Βαλτική και το περίφημο strandkorb (διπλό μπαμπού κάθισμα με τέντα), το πιο νοσταλγικό αξεσουάρ ηλιοθεραπείας.

6. Ο Πύργος της Τηλεόρασης

Χτίστηκε επί Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας, στη δεκαετία του 1960, ως σύμβολο δύναμης και εξουσίας. Σήμερα είναι ένα αρχιτεκτονικό μνημείο που «τρυπάει» τον ουρανό της Alexanderplatz και αποτυπώνεται σε μπλουζάκια, κεριά και τατουάζ. Παρότι το εστιατόριο του πύργου είναι τουριστικό, αξίζει να καθίσετε κάτω από τις ρετρό λάμπες και να απολαύσετε τη θέα. Η στρογγυλή αίθουσα περιστρέφεται αργά γύρω από τον άξονά της, προσφέροντας ανεμπόδιστη θέα 360 μοιρών.

7. Σάουνα

Βερολίνο και σάουνα πάνε μαζί. Η συνήθεια των Βερολινέζων να ιδρώνουν γυμνοί και να πέφτουν μετά στο παγωμένο νερό είναι ένα πρώτης τάξεως γιατρικό για τον γερμανικό χειμώνα. Μία από τις πιο μεγαλεπήβολες κατασκευές είναι το Badeschiff, μια τεράστια πισίνα που επιπλέει στον ποταμό Spree. Αν βρείτε το κουράγιο να βγείτε και να κολυμπήσετε αφού πρώτα ιδρώσετε αρκετά στη σάουνα, θα έχετε την ψευδαίσθηση ότι κολυμπάτε μέσα στο ποτάμι.

8. Savigny Platz

Η επιτομή της κομψότητας στο Δυτικό Βερολίνο. Εδώ βρίσκεται το περίφημο Schwarzes Café (μαύρο κυριολεκτικά και ανοιχτό όλο το εικοσιτετράωρο), το Florian, ένα από τα αγαπημένα εστιατόρια των συγγραφέων και των δημοσιογράφων, και το Buecherbogen – ένα από τα ωραιότερα βιβλιοπωλεία της πόλης ή αλλιώς ο παράδεισος του εξειδικευμένου βιβλίου τέχνης: σινεμά, γλυπτική, ζωγραφική, φωτογραφία, αρχιτεκτονική, ντιζάιν, θέατρο. Επίσης θα βρείτε μεταχειρισμένα βιβλία και τίτλους στα Αγγλικά. Οι τρεις αψιδωτές βιτρίνες του είναι το σήμα κατατεθέν της πλατείας.

9. Neue Nationalgalerie

Βρίσκεται στο Kulturforum και είναι ένα εμβληματικό κτίριο του μοντερνισμού σχεδιασμένο από τον Μies van der Rohe. Το καμαρώνεις από μακριά: αυστηρό, μινιμαλιστικό, με στέγη που μοιάζει να επιπλέει στον ουρανό. Ιδανικό σπίτι για τα μοντερνιστικά έργα που φιλοξενεί – από Πικάσο έως Μιρό και Καντίνσκι. Τα εκθέματα εναλλάσσονται. Aν φτάσετε μέχρι εκεί, μη χάσετε την ευκαιρία να περάσετε και από τη Φιλαρμονική του Βερολίνου, με το εντυπωσιακό κτίριο που παραπέμπει σε χρυσή ασύμμετρη «τέντα» και φημίζεται για την πεντάγωνη αίθουσα συναυλιών του.

10. Dong Xuan Center

Ενα μικρό Βιετνάμ στην καρδιά του Βερολίνου, στο Lichtenberg. Συνολικά χίλιοι άνθρωποι εργάζονται στα εστιατόρια, τα καταστήματα, τα spa, τα κομμωτήρια, στο πολιτιστικό κέντρο, φτιάχνοντας μια μικρή αυτόνομη πολιτεία όπου γιορτάζονται με θόρυβο παιδικά γενέθλια και διάφορες άλλες γιορτές. Οι διάδρομοι μυρίζουν φρεσκοκομμένο κορίανδρο και βιετναμέζικο σουβλάκι. Εδώ τρώει κανείς ίσως την καλύτερη Pho στην Ευρώπη – είναι η εθνική σούπα του Βιετνάμ, με κοτόπουλο και μυρωδικά.


Οι πιο νόστιμες στάσεις

Ο food writer Αγγελος Ρέντουλας μοιράζεται μαζί μας τις πρόσφατες γαστρονομικές ανακαλύψεις του στην πόλη, την οποία θεωρεί έναν μικρό, αυθεντικό γκουρμέ παράδεισο.

Μπορεί το Παρίσι να θεωρείται ακόμα η ιστορική γαστρονομική πρωτεύουσα της Ευρώπης και οι σκανδιναβικές μητροπόλεις (Στοκχόλμη, Κοπεγχάγη)  να βρίσκονται στην αιχμή της γαστρονομικής πρωτοπορίας, όμως η κουλτούρα του φαγητού στη γερμανική πρωτεύουσα τα τελευταία χρόνια είναι για μένα σημαντικό σημείο αναφοράς. Πληθωρική, αν και φινετσάτη, πολυσυλλεκτική και όμως με ξεκάθαρη ταυτότητα, παγκόσμια και συνάμα τρυφερά τοπική, η βερολινέζικη γαστρονομία είναι συναρπαστική τόσο για τον κλασικό gourmand όσο και για τον μοντέρνο foodie. Εν ολίγοις, εδώ δεν θα φάτε κακό, προχειροφτιαγμένο, τουριστικό φαγητό. Υπάρχει κάτι για όλους και είναι όλα (εντάξει, τα περισσότερα) καλά: street food, αστεροστολισμένα εστιατόρια, στέκια για καθημερινό τσιμπολόγημα, μικρομπιστρό και ντιζαϊνάτα φαγάδικα, φούρνοι και ζαχαροπλαστεία περιωπής. Το Βερολίνο είναι, χωρίς να το διατυμπανίζει, ένας μικρός, αυθεντικός γκουρμέ παράδεισος.

Ροκ γκουρμέ

Γυμνοί ασοβάτιστοι τοίχοι, βιομηχανικού τύπου σκάλες, χωρίσματα και κουπαστές, φωτογραφικά φώτα για φωτιστικά, vintage μικρολεπτομέρειες – και όλα αυτά σε ένα παλιό ζυθοποιείο μεταξύ Mitte και Prenzlauer Berg. To La Soupe Populaire θα μπορούσε να είναι μια τυπική βερολινέζικη γκαλερί και… ναι, είναι! Είναι όμως συγχρόνως και το πιο πολυσυζητημένο φαγάδικο του Βερολίνου. Την κουζίνα διαφεντεύει ο πολύς Tim Raue, βραβευμένος με δύο αστέρια Michelin για το εστιατόριο που φέρει το όνομά του, ο οποίος εδώ φτιάχνει την πιο μοντέρνα, απροσποίητη, ροκ, value for money εκδοχή της γερμανικής κουζίνας που δοκίμασα στην πόλη. Προτείνω τα königsberger klopse (κεφτέδες από χοιρινό και μοσχάρι με κρεμώδη σάλτσα κάππαρης), τα αυγά με βουτυράτη σάλτσα μουστάρδας, τον μπακαλιάρο με εστραγκόν. Ισα που πρόλαβα να ρίξω μια ματιά στην τρέχουσα έκθεση…

• Prenzlauer Allee 242, Τ/+49 30 44319680

Μεσημεριανό με παστράμι και ασιατικά μπέργκερ

Είναι φθηνά, με απλή αλλά funky διακόσμηση και χαλαρή ατμόσφαιρα, δεν κάνουν κρατήσεις και αξίζουν την αναμονή στο βερολινέζικο κρύο για brunch ή μεσημεριανό. Στο Mogg & Melzer (Auguststr. 11-13, Τ/+49 30 330060770) το κεντρικό θέμα είναι το χειροποίητο, σιγοψημένο, νεοϋορκέζικου τύπου παστράμι, το οποίο οι σαν-από-ταινία-του-Αντονιόνι νεαροί σεφ λεπτοκόβουν και στήνουν σε σάντουιτς-ουρανοξύστες με horseradish και μουστάρδες. Στο Shiso Burger (Auguststr. 29, Τ/+49 30 88944687) δοκιμάστε οπωσδήποτε το μπέργκερ με τόνο και shiso (γιαπωνέζικο μυρωδικό, γλυκό και πικάντικο), και το κλασικό με κιμά από wagyu. A, και μία μερίδα διπλοτηγανισμένα σπιράλ πατάτας ή γλυκοπατάτες. Σε απόσταση αναπνοής βρίσκεται και το House of small wonders (Johannisstraße 20, Τ/ +49 30 27582877), που σερβίρει ελαφριά «μεσημεριανά» κοκτέιλ, matcha cappuccino, brunch σπεσιαλιτέ (από τα πιο φίνα croque madame που έχω δοκιμάσει) και μερικά tex-mex-asian πιάτα, όπως το απίθανο Okinawan taco rice με κολλώδες ρύζι σερβιρισμένο με χοιρινό κιμά, ωμά λαχανικά, παρμεζάνα και τηγανητό αυγό!

Nεογερμανικό hype

Στο Kreuzberg βρίσκεται το πιο πολυσυζητημένο εστιατόριο της χρονιάς που πέρασε. Λέγεται Nobelhart & Schmutzig και ανήκει στον σομελιέ και επιχειρηματία Billy Wagner. Τα προϊόντα που χρησιμοποιούν στην κουζίνα είναι απολύτως τοπικά. Ας πούμε, δεν μαγειρεύουν με τόνο, λεμόνι, ούτε καν με πιπέρι! Κρέας, φρούτα και λαχανικά προέρχονται από μικρές φάρμες που βρίσκονται σε κοντινές στο Βερολίνο περιοχές, ενώ τα ψάρια είναι από τη Βαλτική. Η μαγειρική είναι αυστηρώς εποχιακή, avant-garde, τα κρασιά είναι γερμανικά και αυστριακά, οι μπίρες απαστερίωτες από σούπερ μικρές ζυθοποιίες. Δοκίμασα τη λαχανόσουπα, το αρνί με μαύρο kale και μουστάρδα, τα ροζ πλευρώτους με μαύρη μπίρα. Τι να πω, μακάρι να είχαμε ένα τέτοιο εστιατόριο στην Ελλάδα.

• Friedrichstraße 218, Τ/+49 30 25940610

Το απόλυτο wine bar

Ο Willi θα σας χαιρετήσει σαν να γνωρίζεστε από χρόνια και θα σας βάλει στο καλύτερο τραπέζι που έχει – ή τουλάχιστον έτσι θα σας πει, γιατί όλα είναι εξίσου καλά. Θα το μοιραστείτε κατά πάσα πιθανότητα με κάποια άλλη παρέα (μερικά είναι μεγάλα) και μαζί με τον Γάλλο σομελιέ του θα σας πάρουν τα αυτιά με τις αρετές των φυσικών και βιοδυναμικών γερμανικών και αυστριακών Riesling, Grüner Veltliner και Gewürztraminer. Η ποικιλία είναι απίστευτη! Ο χώρος του Cordobar είναι στυλάτος, αλλά ιδιαίτερα ζεστός, και το φαγητό γερμανικό με μεσογειακές επιρροές. Θα το μοιραστείτε φυσικά με τη διπλανή παρέα που λέγαμε, καθότι αυτή είναι γενικά η φιλοσοφία του καλύτερου wine bar του Βερολίνου.

• Große Hamburger Str. 32, Τ/+49 30 27581215

Αγορά για foodies

Μοντέρνα αγορά παραγωγών με αισθητική δρόμου, η ΜarketHalle Neun στο Kreuzberg είναι από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία της βερολινέζικης γαστρονομικής κουλτούρας. Πρώτη φορά την επισκέφθηκα πριν από δύο χρόνια, σε ένα εντυπωσιακό φεστιβάλ με παραδοσιακά τυριά από τη Γερμανία, την Αυστρία, την Ελβετία, την Ιταλία και τη Γαλλία. Καθημερινά, μπορείτε να προμηθευτείτε ντόπια φρούτα, ζαρζαβατικά, κρεατικά, ψαρικά, αλλαντικά, ψωμιά, εκ των οποίων αρκετά βιολογικά, ή να τσιμπήσετε κάτι από αυτά φρεσκομαγειρεμένο στην καντίνα του. Κάθε Πέμπτη απόγευμα διοργανώνεται εδώ το πιο δημοφιλές γαστρονομικό event της πόλης: οι «Street food Thursdays», με νοστιμιές του δρόμου από όλο τον κόσμο, σε χαμηλές τιμές.

• Eisenbahnstrasse 42/43, Τ/+49 30 61073473


Τα καλύτερα στις Τέχνες 

Η Ξένια Γεωργιάδου επιλέγει τις 8 πιο ενδιαφέρουσες περιοδικές εκθέσεις που φιλοξενούνται στα μουσεία και στους χώρους τέχνης του Βερολίνου αυτή την εποχή.

Jazz για πάντα

Το 1966 ο διάσημος Ελβετός γραφίστας και ερασιτέχνης μουσικός Niklaus Troxler οργάνωσε την πρώτη του συναυλία με την μπάντα του The Swinghouse Six στη γενέτειρά του, την πόλη Willisau της Ελβετίας, ανοίγοντας έτσι το δρόμο για ένα από τα σημαντικότερα μουσικά φεστιβάλ στην Ευρώπη. Οι αφίσες που σχεδίασε για τα θρυλικά ονόματα της τζαζ που επισκέπτονταν την πόλη του κάθε καλοκαίρι τού απέφεραν πολλές σημαντικές διεθνείς διακρίσεις, ενώ αρκετές από αυτές κοσμούν τις αίθουσες μεγάλων μουσείων όπως το ΜοΜΑ στη Νέα Υόρκη. Η έκθεση «All that Jazz- Poster Art by Niklaus Troxler» στο Βroehan Museum περιλαμβάνει αντιπροσωπευτικά δείγματα της δουλειάς του, με εμφανείς τις επιρροές από πολλά και διαφορετικά καλλιτεχνικά κινήματα.

Εως 17/7, www.broehan-museum.de

Η ζωή και το έργο του Ερρίκου Σλήμαν

Ενα ζωγραφικό έργο που απεικόνιζε την Τροία να φλέγεται, στις σελίδες ενός βιβλίου ιστορίας, ήταν αυτό που πυροδότησε το ενδιαφέρον του 7χρονου Ερρίκου Σλήμαν για την τοποθεσία όπου εκτυλίσσονταν οι ομηρικές μάχες. Και ένα παλιό αντίτυπο της «Ιλιάδας» ήταν αυτό που τον συντρόφευε όταν ξεκινούσε, πολλά χρόνια αργότερα, το 1871, να ανασκάψει το λόφο Χισαρλίκ στην Τουρκία, αναζητώντας την αρχαία πόλη. Η περιοδική έκθεση «Death in Naples» στο Neues Museum, που πραγματοποιείται με αφορμή τη συμπλήρωση 125 χρόνων από το θάνατο του Σλήμαν στη Νάπολη, είναι αφιερωμένη στη ζωή και στο έργο του. Στην έκθεση παρουσιάζονται, για πρώτη φορά, συγκεντρωμένα ευρήματα από τις ανασκαφές της Τροίας, των Μυκηνών, της Τίρυνθας και του Ορχομενού, πλαισιωμένα από σπάνιο αρχειακό υλικό.

Εως 30/6, www.smb.museum

Εχει και το μούσι την ιστορία του

Γένια λίγων ημερών, περιποιημένα μικρά μούσια ή πλούσιες γενειάδες: όλο και περισσότεροι νέοι άνδρες σήμερα αποστρέφονται τα ξυράφια τους, δημιουργώντας μια νέα μόδα. Η έκθεση «Beards between Nature and Razor» στο Neues Museum ανατρέχει στην ιστορία της γενειάδας από την αρχαία Αίγυπτο και την Ευρώπη της Αναγέννησης έως τη σύγχρονη εποχή. Το ενδιαφέρον αφιέρωμα καταγράφει τα διαφορετικά στυλ και αναλύει τους ποικίλους συμβολισμούς που έχουν συνοδεύσει την «πορεία» της τρίχας στο ανδρικό και -όχι μόνο- πρόσωπο: σοφία, δύναμη, υψηλό κοινωνικό, πολιτικό ή θρησκευτικό status, αρρενωπότητα, καλλιτεχνική διάθεση αλλά και έλλειψη υγιεινής, έκφραση πένθους κ.ά.

Εως 3/7, www.smb.museum/

Τέχνη στα χρόνια του ναζισμού

H έκθεση «The Black Years. Histories of a Collection. 1933-1945» στον νέο εκθεσιακό χώρο Hamburger Bahnhof του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης αφηγείται την ιστορία μιας συλλογής από την περίοδο που οι εθνικοσοσιαλιστές ήταν η πλειοψηφία στο γερμανικό κοινοβούλιο (1933) έως το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου (1945). Τα έργα που παρουσιάζονται σε αυτό το αφιέρωμα από καλλιτέχνες όπως οι Pablo Picasso, Lyonel Feininger, Otto Dix, Käthe Kollwitz, Rudolf Belling, Ernst Ludwig Kirchner κ.ά. έχουν τρεις διαφορετικές αφετηρίες: είτε δημιουργήθηκαν στα χρόνια του ναζισμού, είτε προστέθηκαν εκείνη την περίοδο στη συλλογή της Nationalgalerie, είτε κατασχέθηκαν τότε από το απολυταρχικό καθεστώς. Κάποια έγιναν αποδεκτά από την κυβέρνηση του Χίτλερ και χαρακτηρίστηκαν «εθνική τέχνη», άλλα χλευάστηκαν και παραγκωνίστηκαν. Πολλοί από τους καλλιτέχνες εξορίστηκαν, άλλοι απώλεσαν το δικαίωμα να εκθέτουν τα έργα τους και κάποιοι, φυσικά, επωφελήθηκαν από τις κρατικές επιδοτήσεις και προώθησαν τη δουλειά τους.

Εως 31/7, www.smb.museum/

Η ευαίσθητη ματιά του Stephen Shore

Ο Αμερικανός φωτογράφος Stephen Shore στρέφει το φακό του σε σκηνές της καθημερινότητας, συνηθισμένα αντικείμενα, τοπία που δεν θα στεκόταν να παρατηρήσει κανείς και μέσα από αυτά αποκαλύπτει τις υπόγειες δομές και λεπτές λειτουργίες της δυτικής κοινωνίας. Σε ηλικία μόλις 14 χρόνων είχε τραβήξει την προσοχή του Edward Steichen, ενώ στα 18 του εργαζόταν ήδη ως βοηθός παραγωγής και φωτογράφος στο στούντιο του Andy Warhol στη Νέα Υόρκη. Η αναδρομική έκθεση που διοργανώνει η γκαλερί C/O Berlin αναπτύσσεται χρονολογικά περιλαμβάνοντας 300 φωτογραφίες, κάποιες εκ των οποίων δεν έχουν δημοσιευθεί ή εκτεθεί ποτέ ξανά.

Εως 22/5, www.co-berlin.org

Οι μεταμορφώσεις της Cindy Sherman

Προκλητική Λολίτα, μοναχική ταξιδιώτισσα, ηλικιωμένη αριστοκράτισσα, θλιβερός κλόουν: η Cindy Sherman είναι αυθεντία στις μεταμορφώσεις. Συστήθηκε στο κοινό σε ηλικία 26 χρόνων με τη σειρά ασπρόμαυρων φωτογραφιών «Untitled Film Stills», μέσα από τις οποίες παρωδούσε τους στερεοτυπικούς ρόλους που επιφύλαξε η κινηματογραφική βιομηχανία στις γυναίκες. Συνέχισε με χαρακτήρες από τα παραμύθια, ιστορικά πρόσωπα, σεξουαλικά και κοινωνικά πρότυπα, θέλοντας να υπογραμμίσει ζητήματα όπως η κατασκευή της θηλυκότητας από τα media, η δυστυχία και η ματαιοδοξία του σύγχρονου ανθρώπου, η προσκόλληση στην παράδοση και στους παγιωμένους αισθητικούς κανόνες. Η έκθεση «Cindy Sherman – Works from the Olbricht Collection» στο χώρο τέχνης Μe Collectors Room Berlin παρουσιάζει 65 αυτοπροσωπογραφίες της ανήσυχης Αμερικανίδας καλλιτέχνιδος από όλους σχεδόν τους σταθμούς της πολυετούς διαδρομής της.

Eως 10/4, www.me-berlin.com/

Ο Helmut Newton στις σελίδες των περιοδικών

Το 1956 o Helmut Newton φωτογραφίζει για πρώτη φορά για λογαριασμό της αμερικανικής Vogue, ενώ ακολουθούν συνεργασίες και αποκλειστικά συμβόλαια με σημαντικές εκδόσεις -Elle,Harper’s Bazaar, Queen, Stern- σε διάφορες χώρες. Πολλές από τις λήψεις έγιναν διάσημες, ωστόσο δεν έπαψαν ποτέ να αποτελούν μέρος ενός editorial μόδας με συγκεκριμένο concept. Η έκθεση «Helmut Newton: Pages from the Glossies / Greg Gorman: Color Works» στο Μουσείο Φωτογραφίας παρουσιάζει 500 φωτογραφίες, σαν να ήταν φωτοτυπημένες από τα έντυπα στα οποία φιλοξενήθηκαν (περιλαμβάνουν, δηλαδή, την αρίθμηση των σελίδων, τις λεζάντες, τους τίτλους κ.λπ.), επιτρέποντας στο κοινό να παρακολουθήσει τις αλλαγές στην εικαστική γλώσσα του Newton αλλά και τις διαφορές στον τρόπο απεικόνισης των γυναικών στο πέρασμα των δεκαετιών. Η έκθεση συνοδεύεται από τη δουλειά του Αμερικανού φωτογράφου Greg Gorman.

Εως 22/5, www.sbm.museum/

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή