Πού είναι οι νότες; Αυτό είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα διαβάζοντας τη συλλογή του Μάνου Ορφανουδάκη (γενν. 1988), «Στίχοι πριν την άνοιξη» (εκδ. Μετρονόμος). Γερά μέτρα, τραγουδιστές λέξεις, ευφάνταστες εικόνες και ένα γεμάτο γαλήνη σύνολο. Ο ποιητής έγραψε το σάουντρακ των εποχών, εκείνων που το σώμα καταλαβαίνει ως αλλαγές στον κόσμο του.
Ο Ορφανουδάκης, στην πρώτη του συλλογή, εμφανίζεται χαμηλόφωνος και προσεκτικός· δεν διαλαλεί την ποιητική του πραμάτεια, αφού η ησυχία των ποιημάτων του είναι ευθέως ανάλογη της γλώσσας του, η οποία αργά και σταθερά χτίζει τη συλλογή. Ο ποιητής είναι ανοιχτόκαρδος σε όσα «συμβαίνουν» και ανοιχτόμυαλος στ’ αναπόφευκτα εμπόδια παρελθόντος και μέλλοντος. Ο ερωτικός λυρισμός του εμφανίζεται συγκρατημένος, ενώ η διαφαινόμενη υποδοχή και αποδοχή των ανθρώπινων δυσκολιών δεν τον αποσπά από την «υπηρέτηση» της ομορφιάς.
Οι «Στίχοι πριν την άνοιξη», παρά τις ευκολίες που κατά σημεία μάλλον επιβάλλει η ρίμα, παραμένουν μια συλλογή που συνεχίζεται, υπό την έννοια ότι αφήνεται συχνά στο τέλος των ποιημάτων η αίσθηση ότι τίποτα δεν είναι εξακριβωμένο, βέβαιο. Παρά ταύτα (ή, γιατί όχι, εξαιτίας τούτων), ο Ορφανουδάκης μάς καλεί σ’ ένα πάρτι, όπου ο οικοδεσπότης υπόσχεται προπαντός δραπέτευση από τα τετριμμένα, ακόμη κι αν μερικά υλικά του τα έχουμε ξαναδεί. Παραμένει, πάντως, ένα ωραίο πάρτι.