Ζω με γάτες εδώ και είκοσι χρόνια. Kι έχω μάθει πολλά απ’ αυτές: τι σημαίνει υπερηφάνεια, επιμονή, ανεξαρτησία, αλλά και τρυφερότητα, αγάπη, αφοσίωση. Σ’ αυτό το τελευταίο κάποιοι ίσως γελάσουν ειρωνικά. «Πόσο αφοσιωμένη μπορεί να είναι μια γάτα;» θα ρωτήσουν. Πολύ, τους απαντώ. Υπέρμετρα. Σε βαθμό αδιανόητο. Ο Σέβος μου, δεκαέξι ετών πλέον, από τότε που ήταν νεαρός σχεδόν μένει νηστικός κάθε φορά που φεύγω ταξίδι. Του λείπω! Περνάει όλη τη μέρα πάνω στο μπράτσο του καναπέ, απέναντι από την πόρτα, περιμένοντάς με. Ακόμα και το κατάμαυρο αδεσποτάκι που ταΐζω στην πιλοτή κάθε πρωί, πριν πλησιάσει τις κροκέτες που του έχω σερβίρει, θέλει να απολαύσει πρώτα τα χάδια μου: ξαπλώνει στο τσιμέντο για να του χαϊδέψω την κοιλιά, γουργουρίζοντας σαν παλιό μοτοσακό στην ανηφόρα.
Ηταν φυσικό, λοιπόν, εκείνο το σαββατιάτικο μεσημέρι, κατεβαίνοντας τη σκάλα προς το υπόγειο του εκθεσιακού κέντρου Helexpo στο Μαρούσι, για το All About Cats Festival, να αισθάνομαι ότι κατηφορίζω προς τον… Παράδεισο. Μη σας φανεί μακάβριο. Κάπως έτσι ονειρεύομαι εγώ το δικό μου «μετά»: ως ένα λιβάδι χλοερό μεν, αλλά γεμάτο γάτες, ράτσας και… ταράτσας, που θα είναι ξαπλωμένες στη λιακάδα, θα κυνηγιούνται παίζοντας, θα γουργουρίζουν, θα τρίβονται στα πόδια μου, θα κουρνιάζουν στην αγκαλιά μου.
Στόχος της έκθεσης ήταν να φέρει κοντά «όλες τις γάτες και όλους τους ανθρώπους που τους αρέσουν οι γάτες» και να «αποδείξει ότι οι γάτες μάς ενώνουν, ότι καθεμιά είναι σημαντική, είτε πρόκειται για γάτα σπιτιού, είτε για καθαρόαιμη, είτε για πρώην αδέσποτη». Και τα κατάφερε.
Πόσα υπέροχα αιλουροειδή αντίκρισα! Toν Ντέο, έναν φουντωτό Μέιν Κουν («ήρεμοι γίγαντες» αποκαλούνται οι εκπρόσωποι της φυλής του). Mια πολύ κοινωνική γάτα Βεγγάλης, που πόζαρε με άνεση σε όσους περνούσαν από το περίπτερο της Royal Canin. Μια παιχνιδιάρα Σατρέ που έπαιζε με το πάνινο ποντίκι της δίπλα σε μια νωχελική Ιερή Γάτα Βιρμανίας. Και αφού έμαθα όσα χρειαζόμουν κουβεντιάζοντας για λίγο με τους εκτροφείς τους, προχώρησα προς το βάθος της αίθουσας, όπου βρίσκονταν τα περίπτερα των φιλοζωικών σωματείων.
Το γκρίζο γατί
Τότε τον είδα, στο περίπτερο της SCARS. Για να είμαι ακριβής, πρώτα είδα την ουρά του, που έβγαινε από τα κάγκελα του κλουβιού του. Γκρίζα, σαν τη θάλασσα το χειμώνα, στιλπνή και φουντωτή. Πλησίασα. Γκρίζο και άσπρο το τρίχωμά του, γκριζοπράσινα μάτια, ριγέ ασπρόμαυρο παπιγιόν περασμένο στο λαιμό του! Είχε στρέψει την πλάτη του στον κόσμο, λες και είχε κουραστεί από τις πολλές συναναστροφές. Δίπλα στο δικό του, κι άλλα κλουβάκια, με πλάσματα που επίσης έψαχναν ένα σπίτι: τον μικρούλη Ολιβερ (που γεννήθηκε το φθινόπωρο), την Ιζαμπώ (σωστή πριγκίπισσα), τη Μαριάμ (που έχει χάσει την όρασή της και στα δύο ματάκια της), τον Μορίς (τίγρη σε μινιατούρα), τον Φρένο (που από θαύμα σώθηκε από τις ρόδες ενός αυτοκινήτου). Είναι πραγματικά συγκινητική η δουλειά που κάνουν τα μέλη των ζωοφιλικών οργανώσεων. Ξέρετε τι είναι να φιλοξενείς στο σπίτι σου τέσσερα, έξι, οκτώ γατιά και σκυλιά; Να πρέπει να τα ταΐσεις κάθε μέρα; Να αναλαμβάνεις το κόστος της στείρωσης, των εμβολιασμών, της θεραπείας τους, αν χρειαστεί; Να έχεις την ευθύνη τους; Να αγωνιάς για το μέλλον τους; Οσοι δεν το ξέρετε προσπαθήστε, τουλάχιστον, να το σκεφτείτε…
Τον πλησίασα. Με παρατηρούσε με την άκρη των ματιών του, χωρίς να γυρίσει προς το μέρος μου. «Αυτός είναι ο Φούσκας», μου είπε η Φαίη Βολόρου, εθελόντρια της SCARS, που τον φιλοξενεί μέχρι να δοθεί για υιοθεσία. Και μου αφηγήθηκε την ιστορία του. Toν ανακάλυψε σε μια μάντρα η σκυλίτσα της, η Μέλι, στη διάρκεια μιας βόλτας το φθινόπωρο του 2013. Από τότε ο Φούσκας έμενε στον κήπο της πολυκατοικίας τους. Στειρώθηκε, εμβολιάστηκε και κάθε μέρα περίμενε τη Μέλι να βγει, για να την ακολουθήσει στη βόλτα! Ενα πρωί, όταν η Φαίη τον βρήκε με σπασμένο ποδαράκι, δεν είχε άλλη επιλογή: ο φουντωτός γάτος έγινε κατοικίδιο.
Εφυγα από την έκθεση με το τηλέφωνο της Φαίης σ’ ένα χαρτάκι και πολλές σκέψεις στο μυαλό μου. Ναι, θα ήθελα να τον υιοθετήσω. Αλλά έχω ήδη δύο γάτες. Θα τον δεχτούν; Θα καταφέρει εκείνος να συνηθίσει στο νέο του σπίτι; Θα του λείπουν η Φαίη και η Μέλι; Θα μπορέσω εγώ να είμαι συνεπής στις ευθύνες που έχει ο ρόλος της… γατομάνας; Εν τέλει, πόσα γατιά είναι αρκετά;
Μέρες το δούλευα στο μυαλό μου. Και κάθε τόσο κοιτούσα τη φωτογραφία του Φούσκα που είχα τραβήξει με το κινητό μου, μέσα στο κλουβάκι του. Επειτα από μία εβδομάδα, τηλεφώνησα στη Φαίη. Ναι, το είχα αποφασίσει. Ο Φούσκας άξιζε μια ευκαιρία. Κι ελπίζω κι εκείνος να μου δώσει μια ευκαιρία: να γνωριστούμε, να μάθουμε ο ένας τις συνήθειες και ίσως τις παραξενιές του άλλου, να βρούμε την αρμονία στη συμβίωσή μας. Οπως συμβαίνει σε όσους ζουν μαζί ως ισότιμοι συγκάτοικοι. Γιατί για μένα οι γάτες δεν είναι «ζώα συντροφιάς». Είναι οικογένεια…